them, please,” sê sy deur die snikke, haar skouers ruk, haar lyf bewe. Hy hou aan met loop, maak ’n traliehek oop, klap dit toe en verdwyn.
“Oh, God.” Sy staan en huil op die sypaadjie; haar hele lyf bewe. “Oh, God.” Deur die trane kyk sy instinktief in die straat af, eers links, dan regs. Daar bo, net voor die pad oor die berg se flank krul, staan twee van hulle. Klein, wagtende figuurtjies, een met ’n selfoon teen die oor. Sy skrik en begin aanstap, in die teenoorgestelde rigting, die een waaruit sy vroeër gekom het. Sy weet nie of hulle haar gesien het nie, sy hou links, teen die mure van die huise, kyk oor haar skouer. Hulle staan nie meer nie. Hulle hardloop, na haar toe.
Wanhoop rem aan haar. Uitkoms is om te gaan staan, sodat dit alles kan verbykom, die onvermydelike. Sy kan nie aanhou nie, sy het nie meer krag nie. Vir ’n oomblik is dit ’n byna onweerstaanbare opsie, ’n perfekte uitweg, sodat sy haar pas vertraag. Dan sien sy in haar kop vir Erin in die nag en die adrenalien vloei en sy hardloop en sy huil.
* * *
Die ambulansmanne tel die lyk op ’n draagbaar oor die muur as Griessel met die koffie aankom. Die omstanders bondel nader, tot teenaan die geel misdaadband wat die sypaadjie toespan. Griessel wonder lank-al nie meer oor mense se makabere belangstelling in die dood nie. Hy gee een polistireenbeker aan sy kollega.
“Dankie, Bennie.”
Die reuk van koffie herinner Griessel daaraan dat hy nog nie ontbyt gehad het nie. Miskien kan hy gou teruggaan woonstel toe vir ’n vinnige bord WeetBix voor die foto’s kom, dis net ’n kilometer weg. En kyk of Carla vir hom geskryf het. Want gisteraand …
Nee, hy gaan nie nou oor gisteraand dink nie.
Vusi sê iets in Xhosa wat hy nie verstaan nie, ’n aanduiding van verbasing. Hy volg die swart speurder se blik en sien drie van die Metro-polisiemanne wat oor die muur klim. Oerson, die een met wie Griessel vroeër ’n onderonsie gehad het, dra ’n blou rugsak in sy hand. Hulle kom vol bravade aangestap.
“uNkulunkulu,” sê Vusi.
“Fok,” sê Bennie Griessel.
“Ons het hom gekry,” sê die veldmaarskalk selftevrede en hou die rugsak na Vusi uit.
Die Xhosa skud sy kop, trek weer sy rubberhandskoene uit sy sak.
“Wat?” sê Oerson.
“Volgende keer,” sê Griessel in ’n redelike stem, “sal dit beter wees as julle vir ons laat weet julle het dit gekry. Dan bring ons die forensiese mense en ons kamp die area af voor iemand daaraan vat.”
“Dit het in ’n fokken doorway gelê in Bloemstraat. ’n Duisend mense kon al daaraan gevat het. Daar’s in elk geval nie veel in nie.”
“Jy het dit oopgemaak?” vra Vusi as hy die rugsak vat. Die twee rugbande is deurgesny, net soos die patoloog voorspel het.
“Daar kon ’n bom in gewees het,” sê Oerson verdedigend.
“Het jy aan dié goed gevat?” vra Vusi en haal ’n grimeersakkie uit. Hy buk af, sodat hy die inhoud op die teerpaadjie kan uitpak.
“Nee,” sê Oerson, maar Griessel weet hy lieg.
Vusi pak ’n Steersservet uit die rugsak, dan ’n klein houtbeeldjie van ’n seekoei in donker hout, ’n wit plastieklepel en ’n Petzl-kopflits. “Dis al?”
“Dis al,” sê Oerson.
“Sal julle my ’n guns doen, asseblief?”
Hulle antwoord nie.
“Kan julle weer soek, en kyk of daar nie ander goed is nie? Dalk iets wat iemand uitgegooi het. Enigiets. Wat ek die graagste wil hê, is enige vorm van identifikasie. ’n Paspoort, ’n rybewys, enigiets …”
Oerson is nie geesdriftig nie. “Ons kan julle nie die hele dag help nie.”
“Ek weet,” sê Vusi sag en geduldig. “Maar as julle nog net dit kan doen, asseblief.”
“O.K. Ek sal nog mense kry,” sê Oerson. Hulle draai om, klim oor die muur.
Vusi se vingers soek in die paar klein sakkies aan die kante van die rugsak. In die eerste kry hy niks nie. Diep onder uit die tweede trek hy iets – ’n groen kartonkaartjie met ’n swart-en-geel logo daarop: Hodsons Bay Company. In kleiner skrif: Bicycles, fitness, backpacking, camping, climbing gear, and technical clothing for all ages and abilities. Met ’n adres: 360 Brown Street, Levee Plaza, West Lafayette, IN 47906. Daar is twee telefoonnommers ook by. Die Xhosa bestudeer dit aandagtig en wys dan vir Griessel. “Ek dink die IN staan vir Indiana.”
“West Lafayette,” sê Griessel, nadenkend.
“Seker ’n klein plekkie,” sê Vusi. “Ek het nog nooit daarvan gehoor nie.”
“Faks vir hulle ’n foto, Vusi. Miskien kan hulle haar identifiseer.”
“Great idea.”
Griessel se selfoon lui skerp in sy sak. Hy haal dit uit en antwoord.
“Griessel.”
“Bennie, dis Mavis. Hier het ’n inspekteur Fransman Dekker gebel. Hy sê ek moet vir jou laat weet hulle het ’n moord by Brownlowstraat 47 in Tamboerskloof, as jy wil kom mentor.”
“As ek wil?”
“Dis wat hy gesê het. Klink na ’n windgat.”
“Dankie, Mavis. Brownlow 47?”
“Dis reg.”
“Ek is op pad.” Hy beëindig die oproep en sê vir Vusi. “Nog ’n moord. Hier bo in Tamboerskloof. Ek’s jammer, Vusi …”
“No problem. Ek bel jou as ons iets kry.”
Griessel begin aanstap. Ndabeni roep agterna: “Bennie …”
Griessel draai om. Vusi kom nader gestap. “Ek wou jou net gevra het … Ek … e …”
“Vra, Vusi.”
“Die patoloog … Sy … Dink jy … Sal ’n coloured doctor met ’n darkie poliesman wil uitgaan?”
Dit neem hom ’n paar sekondes om die sprong te maak. “Ek … jy vra die verkeerde ou … ja wat, Vusi, hoekom nie? ’n Ou kan net probeer …”
“Dankie, Bennie.”
Griessel klim oor die muur. By die kerkterrein se hek sien hy ’n lang, somber man wat die slot oopsluit met ’n baie bekommerde frons. Die dominee het aangekom, dink hy, of noem hulle Lutherse predikante iets anders?
5
Die verkeer is nou onmoontlik. Net om van Langstraat tot in Buitengracht te kom, neem hom 15 minute. Teen Buitensingel se bult op staan hulle buffer teen buffer. Hy drink die laaste van die soet koffie. Dit sal hom hou tot hy iets te ete kry. Maar sy plan om Carla se e-pos gou te gaan aflaai, is nou daarmee heen. Dit
