universiteit. Toe al was Andi altyd op een of ander dieet en Wendy altyd op een of ander date. Andi leef vir haar doelgewig, Wendy vir die oomblik. En vir wie het die ouens altyd gekyk as hulle na ’n nagklub gaan? Dis selfvertroue, sê Wendy.
Sy sal ook daardie ontwykende selfvertroue-ding kry as sy net haar doelgewig kan bereik, dink Andi. En in elf jaar se kompulsiewe diëtery was sy al vir presies drie en ’n half ure op haar doelgewig. Dit was met hul koshuis se jaareindfunksie op universiteit en Andi het vir twee maande lank basies net vis en groente geëet. Die dag van die formele funksie, waarvoor sy ’n supersexy ooprugrok gedra het, het sy 300 g minder as haar doelgewig geweeg. Ná die malvapoeding was dit natuurlik nie meer die geval nie.
Wendy sê sy moet nooit weer so maer wees nie. Andi het nog steeds daai ooprugrok in haar kas met die hoop dat sy wel eendag weer daarin sal pas.
Ja, sy gaan vir Wendy bel. Tussen haar selfvertroue en Andi se joernalistieke vernuf sal hulle in een aand al Jack Greeff se geraamtes en ooprugrokke uit sy kas laat dawer. Sy sms Wendy: “Wen, jy lus vir ’n party?”
Dadelik ’n antwoord: “Sê net hoe en waar, ek’s daar.”
Onnoembare Mens is monster. Gaan nooit weer met hom praat nie, e-pos sy vir Rentia.
Andi loer in Luan se rigting. Og, hy lyk so mooi vandag. ’n Groen strepieshemp wat sy groen oë beklemtoon en die grys haartjies op sy slape ...
Dis een van daardie onregverdighede tussen mans en vroue. Hoe is dit moontlik dat ’n sigbare teken van ouderdom en aftakeling soos grys hare ’n man méér aantreklik kan maak?
Wendy sê dis in ons oerbiologie ingeprogrammeer. Aangesien mans vrugbaar is tot min of meer die ouderdom van honderd en drie, soos Chris Barnard bewys het, is ouderdom eerder ’n teken van beter sekuriteit en meer standvastigheid by mans, daardie dinge wat die oer-Eva in elke vrou aantrek. By vroue, aan die ander kant, is elke teken van ouderdom ’n bewys van afname in vrugbaarheid. Iets soos grys hare by ’n vrou is dus die ekwivalent van ’n waarskuwing wat lui: my vrugbare selle is feitlik op. Daar’s nog ’n paar oor, maar die kans op genetiese afwykings is groot.
En op die ou end, sad but true, is dit, ten spyte van wat almal sê oor intelligensie en ’n goeie sin vir humor, al wat mans en vroue in mekaar soek: vrugbaarheid.
Andi kyk weer vir Luan. Te oordeel aan haar behoefte om sy groen hemp van sy lyf af te ruk, moet hy vir die oer-Eva in haar besonder vrugbaar en standvastig lyk. Hmm, sy wonder hoe sal dit voel om ...
Nee, nee, nee, gil sy innerlik vir haarself en draai terug na haar rekenaar. Sy gaan nie vir hom kyk nie, sy gaan nie aan hom dink nie. Dis totale loser-gedrag. Fokus, fokus, fokus. Op werk.
Sy moet besluit of sy met Paul oor haar Jack Greeff-storie gaan praat. Aan die een kant wil sy vir hom wys hoe sy inisiatief kan neem en ’n groot storie kan raaksien (waar daar hopelik een is). Aan die ander kant is sy bang hy lag haar af en dink sy mors kosbare maatskappytyd op nonsens. Sy dink sy moet maar die kans waag. In vanoggend se redaksievergadering sal sy sien in watter bui is hy.
Geel koevertjie van Rentia: Hoekom? Wat het hy gedoen? Ons moet kuier dat jy my kan vertel.
Nog ’n geel koevertjie. Weer Rentia:
2 Fizzers
’n Driekwart doughnut
2 toasted cheese (= 4 snye brood!!!!)
3 rooiworsies
4 Melrose-kasies
25 Endearmints
’n Halwe pak cream cheese & chives chips van Woolies
1 pienk cupcake
Dit is wat ek gisteraand geëet het. Ek gaan ’n obese bruid wees.
Andi lag. Sy het nie gedink dit is moontlik nie, maar Rentia het nog ’n groter obsessie met haar doelgewig as sy.
Wetenskaplik onmoontlik vir liggaam om soveel kilojoules op een aand te absorbeer. Dus tel net die Fizzers, die rooiworsies en 11 van die Endearmints, skryf sy terug.
Nog ’n geel koevertjie. Sy dink dis weer Rentia, maar toe sy haar inboks oopmaak, jubel haar hart. Luan Verster
Ek wag nog vir my vergoeding ...
Andi is lus en vlieg op en gil kliphard vir die hele kantoor: Ek ís ’n onweerstaanbare godin! Ek ís! Kom kyk, hier’s die bewys! Haar hart klop so dat sy dadelik doof word. Sy hoor nie meer telefone of joernaliste wat op polisiewoordvoerders skree of die rookkamer se deur wat oop en toe gaan nie.
Sy druk “reply” om ’n boodskappie terug te tik, maar dan maak sy die boodskap toe. Nee, sy moet hom eers laat wag. Eintlik, ná sy laakbare gedrag gisteraand, behoort sy glád nie te antwoord nie. Maar sy weet nou al sy gaan.
Vir sekere mans kan mens net nie nee sê nie. Daar het nog baie min sulke mans oor Andi se pad gekom. Daar was al ’n hele paar vir wie sy die koue skouer gegee het, soos die fotoredakteur by die Benoni Advertiser. Almal het geweet hy was agter haar aan. Die feit dat hy vyf en veertig was en nog by sy ouers gebly het en sy kantoor altyd na rook en ou kos geruik het, is nie hier ter sprake nie. Die punt is dat sy vir hom nee gesê het. En dan was daar goeie ou Rian wat vir haar ’n bos heliumballonne vir Valentynsdag gebring het. Teen die tyd dat sy uitgevind het hy’t dit die vorige aand by die Oregon Spur gesteel, het sy gelukkig klaar vir hom nee gesê. Daar was ook die griffier van die hof, wat eintlik baie sweet en heel normaal was en als, behalwe nou vir die ...
“Andi!” ’n Verslaggewer pluk haar aan die skouer. “Hemel, is jy doof?”
“Wat?” roep sy verskrik uit. O, hel, sy’t regtig tydelik doof geword.
“Dis nuusvergadering. Paul wil weet waar jy is.”
“O, flip.” Sy gryp haar dagboek en ’n notaboek en pen en laat spaander. Op pad soontoe kyk sy op haar horlosie. Dis al twintig voor tien. Nuusvergadering begin half.
Paul gluur haar aan toe sy insluip, maar sê niks nie; draai net die punte van sy snor.
“ ’Skies,” mompel sy toe sy gaan sit.
“Petro,” brom Paul, “sal jy vir ons kyk na daai ongeluk op die N1? Daar was ’n fotograaf op die toneel. Kry jy net die amptelike kommentaar.”
Andi raak paniekerig. Paul is besig om by die ry af te gaan om te hoor watter stories almal vir die dag op hul lys het en sy het niks nie! Sy wou nog voor die nuusvergadering ’n paar storie-voorstelle naderskraap, maar die tyd het toe so vinnig verbygegaan en met Rentia en Luan ... Flip. Sy beter nou vinnig iets uitdink. Paul trek nou al by Leandré hier langs haar. “Ek gaan weer hof toe. Daardie hangmoordsaak kom weer voor,” sê Leandré.
“Ja,” sê Paul, “jy moet daai een maar hard slaan. En vat ’n fotograaf saam. Ons moet regtig probeer om ’n foto van die man te kry.”
Dis nou haar beurt, besef Andi in ’n warm gloed van paniek. Sy gee voor dat sy verdiep is in haar dagboek om ’n paar sekondes te koop.
“Wat het jy vir ons, Andi?” vra Paul en hy klink baie onvriendeliker as die woorde van die sin.
Dit gebeur soms dat ’n mens antwoord met “niks” en dan kry jy een
