is nie ’n ander uitweg nie. Sy sal moet vertel van die Jack Greeff-storie.
“Um ... ek het hierdie storie waaraan ek werk,” begin sy.
“Ja?” dreun Paul ongeduldig.
“Dis oor Jack Greeff.”
“Maar ons het mos klaar ingehad dat hy gaan trou. Wat is dit nou?”
“Ek het ’n wenk gekry. Um... van ...”
“Hemel Andi, sê dit net! Ons kan nie heeldag hier sit nie!”
“Dis ingewikkeld. Ek doen ’n hele ondersoek eintlik.”
“ ’n Hele ondersoek?” vra Paul. “Oor Jack Greeff?”
“Ja.” Sy sê eerder niks meer nie. Dis nou ’n geval van less is more.
“Goed,” sug Paul met wat net beskryf kan word as bewonderenswaardige selfbeheersing.
Toe die nuusvergadering verby is en sy haar notaboek en dagboek bymekaarskraap om op te staan, sê Paul: “Andi, kom sien my gou, asseblief.”
Sy gaan staan voor sy lessenaar terwyl hy lewensmoeg in sy stoel neerval.
“Hemel, Andi.” Hy sug. “Kan jy nie eerder vir ons ’n 7de Laan-storie uitkrap nie? Is Steve nie besig met ’n outobiografie nie? Dagvaar ’n minnares hom nie weer vir iets nie?”
“Ek weet hierdie klink so ... ek wéét,” smeeksê sy. “Maar ek het ’n gevoel oor hierdie storie, Paul, ek dink dit kan iets ...”
Hy onderbreek haar met ’n mengsel van moedeloosheid en woede. “Jy’s ons vermaakverslaggewer, Andi, nie ’n lid van Die Landstem se ondersoekspan nie.”
“Ja, Paul,” is al wat sy kan sê.
“En al was jy ’n lid van die ondersoekspan, sal ons nie ondersoektyd mors op iemand soos Jack Greeff nie.”
“Goed, Paul.”
“Doen nou jou werk en kry vir my skinder en skandes oor sepie-akteurs.”
“Maar ...”
Paul sis. “Asseblief, Andi. Die koerant is op sy laaste bene. En een van daai bene is celebs. Ek kan nie dat jy ...”
Hy sê nie die dreigement hardop nie, maar Andi verstaan hard en duidelik: as sy nie vinnig genoeg celeb-verhale kan produseer nie, sal hulle haar vervang met iemand wat kan.
“Ek voel oud!” skree Andi vir Wendy bo die oorverdowende gedawer van “Rooi rok bokkie”.
“Jy’s gek!” skree Wendy terug terwyl sy Andi vasberade aan haar arm deur die klub sleep. “Hoeveel keer moet ek vir jou sê dertig is die nuwe twintig?”
“Wel, dit lyk my ons is die enigste nuwe twintigs hier. Die ander is almal die oorspronklike twintig.”
Hulle is in Bakgat, een van Jack Greeff se gewilde klubs in Benoni. Andi was jare laas in ’n nagklub. Die gemiddelde ouderdom hier lyk omtrent sewentien.
Wendy het voor die tyd na haar woonstel gekom sodat hulle saam kon aantrek en mekaar kon help om so jonk en sexy moontlik te lyk. Die resultaat is Andi in skinny jeans (nie ’n nommer tien nie), ’n lang pienk top en ’n breë swart belt styf om haar middellyf (die eighties is terug). Wendy het ook vir haar ’n indrukwekkende middellyf geprakseer met ’n swart korset en romp. Die belt en die korset is die gevolg van ’n nuwe obsessie van Wendy: die waist hip ratio. Sy’t dit iewers raakgelees. Daarvolgens moet ’n mens altyd, en in alle omstandighede, ongeag mode of figuur, die verhouding tussen jou middellyf en heupe beklemtoon. Andi is oortuig haar lyf het in haar laat twintigs meer peervormig geword. Volgens Wendy is dit ’n goeie ding.
Terwyl hulle aangetrek het, het Wendy haar vertel dat mans biologies meer aangetrokke is tot vroue wie se middellyf kleiner is in verhouding met hul heupe. Mens noem dit die waist hip ratio. “Dis sielkundig,” het Wendy verduidelik. “Dit gaan terug na hul grotmandae. Vroue met middellywe wat klein is in verhouding tot hul heupe, was nog altyd van nature meer vrugbaar.”
En hier stap sy nou met haar waist hip ratio só gedefinieer dat sy nie verbaas sal wees as elke liewe grotman uit sy grot kruip en bo-op haar kom spring nie. Eintlik, moet sy erken, het sy gedink sy lyk nogal hot. Totdat sy hier gekom het en gesien het hoe lyk hot. Hierdie sewentienjariges se middellywe is nie net beklemtoon nie, maar ontbloot. En plat. En dún.
Hulle gaan sit by ’n tafeltjie. Dis nou eers agtuur, so daar’s nog nie so baie mense nie. Hierdie klubs kry eers teen tienuur lewe. Andi hoop dit gee hulle kans om met ’n paar mense te praat. Sy gee nie om wat Paul Meintjies sê nie. Hierdie is ’n groot storie, sy voel dit aan, en sy gáán hom loskry. As hy nie wil hê sy moet dit in werktyd doen nie, doen sy dit in haar vrye tyd.
Wendy gaan bestel vir hulle iets by die kroeg. Andi hou vir hulle plek by die tafeltjie. “Want jy’s my rooi rok bokkie ... ah-ah-ah” sing die Campbells voort. Op die “ah-ah-ah” maak almal op die dansvloer dieselfde suggestiewe pelvisbewegings. ’n Paringsdans, dink Andi. Soos die volstruise. Sy wonder wat die volstruise sou dink as hulle hierdie klomp kon aanskou. As hier nou ’n National Geographic-kameraspan was wat ’n dokumentêr gemaak het oor die voortplantingsrituele van Die Mens, sou die kamera op die meisies se polsende heupe gefokus het en die diep vertellerstem sou in ’n Amerikaanse aksent in ’n strelende stemtoon gesê het: “The female exposes and accentuates her hip waist ratio to show off her fertility in order to attract the male.”
Wendy kom terug met hulle drankies. Twee pienk Cosmopolitans, hul gunsteling. Andi vat ’n groot sluk. Sy gaan haar bloedalkoholvlakke moet opstoot om deur hierdie nag te kom.
“Hoekom is ons sulke oerdiere, Wen?” vra Andi.
“Wat? Waarvan praat jy? Kyk hoe ver is ons ontwikkel. Kyk net na daardie fine specimen van ’n geëvoleerde mens ...” en sy wys na ’n middeljarige man wat met ’n oopgeknoopte hemp onder ’n neonlig ronddans terwyl ’n goue ketting tussen sy borshare rondbons.
Andi lag. “Asof ons enigsins beter is. Kyk hierdie hideous belt om my middellyf. Om my vrugbaarheid te beklemtoon.”
Wendy lag. “Jy sal net dink dis hideous totdat Luan jou daarin sien en nie sy oë of hande van jou vrugbare lyf kan afhou nie.”
Andi het vroeër, terwyl sy en Wendy by haar woonstel aangetrek het, vir Wendy van Luan vertel.
Wendy het gesê sy moet met elke moontlike geleentheid met Luan flirt, want “om te flirt is vroulik,” het sy gesê. “Om te flirt help jou om in jou vroulike energie in te tap.”
Maar wat daarvan dat hy nou die aand so lelik was en haar geïgnoreer het? wou sy by Wendy weet. Wendy het gesê dis heeltemal verstaanbaar, aangesien Pressco kantoorromanses verbied. “Hy wou julle bloot al twee uit die moeilikheid hou,” was Wendy se verduideliking. “Jy behoort hom te bedank, nie te ignoreer nie!”
En toe hét sy hom vandag geïgnoreer. Nie omdat sy die nodige selfbeheersing toegepas het nie, maar omdat sy so besig geraak het met 7de Laan-skandes uitkrap en stres oor vanaand dat sy nooit eens op sy e-pos gereageer het nie.
Maar daaroor hoef sy ook nie te stres nie, het Wendy gesê. Want die beste ding
