sy sê en met haar arm alles van sy lessenaar afstroop. Maar deur die genade kom net die volgende woorde uit haar mond: “Ek het ’n anonieme wenk gekry vir ’n storie.”
“Oor?” vra hy.
“Jack Greeff. Jy weet, die sanger?”
Hy bars uit van die lag. “ ’n Anonieme wenk? Oor wat? Is daar duiwelse boodskappe op sy plate wanneer ’n mens dit agteruit speel?”
“Nee,” sê sy sonder om te lag. Sy’s nou sommer ontsteld. Hier kom sy om sy raad te vra en hy lag vir haar. “Ek weet nog nie waaroor dit gaan nie. Die persoon wil my ...” Sy kan sien hy onderdruk nog ’n laguitbarsting en sy vererg haar. “Toemaar,” sê sy, “jy’s reg, dis seker net nonsens.”
“Ag, moenie so afgehaal lyk nie.” Hy steek sy hand uit en vat aan haar arm. Hy gee dit ’n effense drukkie en hou sy hand vir langer daar as wat nodig is. “Het jy al aan ’n manier gedink om my te vergoed?” vra hy.
Sy hou haar dom, want haar kop raas so van opwinding en angs dat sy nie aan ’n ander plan kan dink nie. “Vergoed?”
“Vir die pyn en lyding van die brandwonde.”
“Ek het nie geweet jy’s ernstig beseer nie.” Ag tog, kon sy nie aan ’n beter antwoord dink nie?
Hy glimlag. “Gaan jy my beter dokter?”
Sy glimlag onbeholpe en vlug uit sy kantoor. Sy kan nie glo wat besig is om te gebeur nie. Luan Verster flirt wragtig met haar. En vat aan haar!
Luan het aan my gevat, tik sy in ’n e-pos vir Rentia toe sy terug is by haar lessenaar. Nee wag, e-pos is nooit vertroulik nie, word hulle gereeld gewaarsku. Netnou besluit iemand hoog op by Pressco om om een of ander rede haar e-posse te trek. Dan word sy summier gefire. Sy sal hom iets anders moet noem, ’n skuilnaam moet uitdink. Die Onnoembare Mens. Amper soos “hy wat nie genoem mag word nie” in Harry Potter.
Onnoembare mens het aan my gevat, skryf sy vir Rentia.
Hiehiehie, skryf Rentia terug, beïndruk met aantreklikheid, maar geskok in werketiek.
Moet dringend vergader vir plan van aksie, skryf Andi.
Toe nog ’n geel koevertjie verskyn, dink sy dis Rentia se antwoord, maar nee, dis Luan. Hoera! Sy is duidelik ’n onweerstaanbare godin.
Die taalkomitee sit môremiddag om 17:00. Alle redaksielede is welkom om dit by te woon.
Ag nee, ’n vervelige boodskap vir die algemene verspreidingslys. Sy is teleurgesteld verby. Luan Verster is die voorsitter van Pressco se taalkomitee. Net nog ’n bewys van sy leierskap, ambisie en intelligensie. Vir die volgende twintig minute wag sy vir ’n e-possie van hom, maar niks nie. Dan verskyn daar ’n koevertjie.
Dankie, dankie tog. Sy maak gretig haar inboks oop. Vakature: Verspreidingsklerk, lees die onderwerpveld. Dis van Ilse van Staden, die kantoorbestuurder se PA. Andi sug. Duidelik gaan sy nie nog ’n e-pos van Luan kry nie.
Was duidelik te easy to get, dink Andi. Moet werk aan hard to get. Gaan Onnoembare Mens vir res van dag en, indien moontlik, week ignoreer. Gaan minder kosbare maatskappytyd op ligsinnige persoonlike e-posse mors. Gaan werk aan Jack Greeff-storie.
Jack Greeff, tik sy by Google in. Sy wil voorbereid opdaag by haar geheime ontmoeting vanmiddag met haar anonieme bron. Die persoon moenie dink hy of sy kan haar ’n rat voor die oë draai nie.
Derduisende resultate kom op nadat sy die soek-knoppie gedruk het. Die eerste een is sy amptelike webtuiste. “Min my meer” begin kliphard speel toe sy dit oopmaak. Van die ander verslaggewers se koppe draai na haar toe en sy’s seker sy hoor ’n paar van hulle proes. Vervaard soek sy die mute-knoppie om die geblêr stil te kry. Dan lees sy Jack Greeff se biografie. Hy’t in die Vrystaat grootgeword, kon van kleins af sing, het altyd vir almal konsert gehou, ná skool roem en rykdom in die stad gaan soek, bedags as kelner gewerk, in die aande met sy kitaar in restaurante en kroeë opgetree. In sy middel-twintigs het ’n talentsoeker van ’n platemaatskappy hom een aand tydens ’n optrede in ’n klub raakgesien en die res is geskiedenis. Elke album wat hy gemaak het, het platinumstatus bereik.
Andi sien op van die ander skakels hy is baie betrokke by liefdadigheidswerk. Hy het selfs ’n kinderfonds gestig en al die opbrengste van sy kinder-CD’s is ten bate daarvan. Hy is ook betrokke by Cotlands en die Reach for a Dream Foundation.
Sy voel nou skoon sleg. Hier dink sy die man is net ’n grilgans, maar eintlik het hy groot sukses met harde werk behaal en help hy baie mense. Sy moenie so gou oordeel nie, besluit sy. Maar sy moet ook nie val vir sy spindoctor-truuks nie, dink sy. Net omdat hy baie geld vir liefdadigheid gee, beteken nie hy het nie geraamtes in die kas nie ...
Nadat sy die twaalfde skakel oopgemaak en gelees het van sy betrokkenheid by ’n dwelmrehabilitasiesentrum, sien sy dis al 11:00. Haar anonieme bron kry haar 12:00 in Sandton City. Sy beter wikkel. Sy kan nie wag om te hoor wat alles uitval as Jack Greeff se kas oopkraak nie ...
4
Dit voel ’n bietjie obseen om hier tussen Nelson Mandela se bene te staan en wag. En daar kom heeltyd Japannese toergroepe om saam met die beroemde standbeeld in Nelson Mandela-plein afgeneem te word. Sy is nou reeds in minstens sewentien Japannese se fotoalbums verewig.
Andi besluit om ’n bietjie op die plein te gaan rondstap terwyl sy vir die anonieme bron wag. Sy is seker dis nie ’n Japannees wat vir haar die briefie gelos het nie en sy sal tog sien as ’n nie-Japannees daar by die standbeeld gaan staan.
Oral op die plein is kinders en duiwe en uitlanders. Sy kan nie besluit of sy simpel of vol van haarself moet voel omdat sy hier rondstaan en wag vir ’n Deep Throat wat vir haar duistere dinge oor Jack Greeff gaan vertel nie. As dit net nie oor Jack Greeff gegaan het nie, sou dit haar soos ’n regte joernalis laat voel het. Sê nou dit was byvoorbeeld oor Mbeki of Zuma ... Maar sy moet seker iewers begin. Hoewel ’n mens nie op die vooraand van dertig tegnies aan die begin van jou loopbaan staan nie. Maar nog steeds. Mens is nooit te laat om te vorder nie. Die hoop beskaam nie. Dalk besef Beeld of Sarie nog sy is ’n ongeslypte diamant en raap haar op. Hopelik gebeur dit voordat Pers en Pressco heeltemal tot niet gaan. Of voordat sy tot niet gaan van ’n oordosis celeb-stories. Sy wil so graag iets skryf wat haar ma trots sal maak, wat Luan met ander oë na haar sal laat kyk.
Eers om sewentien minute oor twaalf, toe sy al begin wonder het of sy maar moet loop, sien sy ’n vrou effe senuagtig by die Mandela-beeld rondstaan. Moet sy wees, dink Andi. Sy’s nie Japannees nie en toon geen belangstelling in die beeld of die duiwe nie. Andi stap na die vrou toe. Wat moet sy vir haar sê? Sy was nog nooit in so ’n situasie nie. Sal sy langs haar gaan staan en “Alpha Charlie Echo 27” fluister en wag dat die vrou ’n aktetas neersit?
Maar dis die vrou wat eerste met haar praat. “Jy’s van Pers,” sê-vra sy.
Andi knik net. Sy weet nie wat die protokol is en wanneer sy mag praat nie.
Die vrou kyk senuweeagtig om haar rond asof sy wil seker maak niemand het haar agtervolg nie. “Kom ons gaan sit iewers,” sê sy.
“Chiradelli’s is lekker,” sê Andi en wys na die restaurant aan die regterkant van die Mandela-beeld.
“Goed, net vinnig,” sê die vrou.
Hulle gaan sit en bestel elkeen ’n cappuccino. Andi maak haar notaboekie oop
