en die fotograaf uiteindelik agterin die Mercedes neerval, laat die reuk van weelde haar skoon van haar verleentheid vergeet. Dit is hoe die binnekant van ’n motor moet ruik. Sy wens sy het eerder vir Greeff as vir Pers gewerk. Sy is hiervoor gemaak: vir mooi dinge en weelde, nie vir KFC-stuurwiele en beneukte fotograwe nie.
Binne in die mansion is dit nog luukser. Daar is meer glas en hout en leer as wat Pasella en Top Billing gesamentlik in ’n jaar kan verfilm. Dis darem nie alles net Greeff se huis nie. Vandat sy kinders uit die huis is, het hy ’n groot deel van die huis in ’n boetiek-hotel laat omskep – dié dat daar nou chauffeurs en dinge is wat ’n mens uit die parkeerarea kom haal.
’n Man wat lyk soos een van sy lyfwagte, met ’n akneevel van te veel steroïedes, lei hulle na die vertrek waar die onderhoud gaan plaasvind.
Andi was onder die indruk sy kry ’n eksklusiewe onderhoud met net Greeff en Emma, maar toe sy by die sitkamer instap, sit daar ’n hele gehoor haar en aanstaar.
Sy wens sy kan warm lug onder haar ballonromp inpomp en op die wolke wegvaar. Wat soek al hierdie mense hier en hoekom staar hulle na haar?
Haar oë hardloop paniekerig deur die spul en dan herken sy die twee gesigte waarvoor sy gekom het: Greeff se groot, pienkerige gesig. Ai, hy’s regtig nie ’n mooi man nie. En langs hom die skone Emma.
Hy steun regop, trek aan sy das en steek sy pofferige hand uit. “Andi. Welkom.” Sy skud sy hand en wonder of haar hand soos ’n hoenderboudjie uit ’n Streetwise Two voel. “Ek hoop nie jy gee om nie. Ek het my span gevra om in te sit op die onderhoud,” sê hy. “ ’n Mens wil nie hê daar moet ...” hy maak eers keelskoon, “misverstande insluip nie.” Greeff is tog so immerkorrek.
“Natuurlik,” antwoord sy en gaan sit op een van die leerstoele. Sy voel die koue van die leer deur die gaatjies in haar visnetkouse. Hierdie spul maak haar erg op haar senuwees. Daar is sewe mans in pakke en dasse en twee baie maer vroue in snyerspakkies. Hulle kyk haar in haar ballonromp aan asof sy ’n valskermspringer is wat so pas in ’n eksklusiewe buitelugklub-ontmoeting neergetuimel het.
Greeff laat die klomp hulself op ’n ry voorstel.
“Advokaat Human, meneer Greeff se regsverteenwoordiger,” sê die eerste man en vryf oor sy silwergrys das. Andi besef dis met hom wat sy oor die foon gepraat het. ’n Man wat hom met sy titel aan jou voorstel, sê Wendy altyd, kan jy maar weet, is ’n loser. Al is die titel dokter of professor, of in dié geval, advokaat. Advokaat Human is die jongste van die lot. Hy het donkerblonde hare en ’n lenige lyf. As hy nie so priss was nie, sou hy aantreklik kon wees.
Twee van die ander mans is lyfwagte, een van die vroue is Greeff se skakelbeampte, die ander een sy prokureur en die res het sy nou vergeet. Seker sy uroloog en sy ouderling.
Ná die voorstellery haak Greeff liefies by Emma in. Andi verstaan regtig nie wat sy in die man sien nie.
“So wat wil jy weet, Andi?” vra Greeff en glimlag soos ’n pedofiel wat ’n suigstokkie vir ’n slagoffer aanbied.
Andi besef sy moet nou ophou gril en haar soos ’n professionele, objektiewe verslaggewer begin gedra. Greeff kan nie help hy lyk soos hy lyk nie. Sy’s eintlik nou net pleinweg nasty. En haar byline was eeue laas in die koerant en as sy hierdie storie opmors, verskyn haar byline dalk nooit weer in drukvorm nie, wat nog te sê die koerant.
“Hoe het julle ontmoet?” vra sy en begin vervaard notas neem terwyl Emma vertel.
Ná die ontmoetstorie, wat prentjies in haar kop geplant het wat sy net met hipnose sal kan uitkry, besluit sy om die ouderdomsverskil aan te raak.
“Emma,” begin sy half ongemaklik, “hoe voel jy oor die groot ouderdomsverskil?”
’n Glimlag breek oor Emma se gesig en sy maak haar mond oop om te antwoord, maar advokaat Human onderbreek haar. “Ek glo nie dis relevant nie, juffrou Niemand.”
Juffrou. Wie gebruik nog die aanspreekvorm “Juffrou” behalwe Afrikaanse laerskoolkinders? As sy ’n goue sterretjie gehad het, het sy dit op sy voorkop gaan plak en vir hom ’n omsendbrief gegee wat hy huis toe moet vat. Maar Andi weet nou al advokate en prokureurs praat so. Sy het met genoeg van hulle te doen gekry in haar dae as hofverslaggewer by die Benoni Advertiser.
“Ek’s jammer as die vraag jou ontstel,” sê sy vir die man, “maar dit is relevant vir ons lesers en my berig.”
“As mnr. Greeff se regsadviseur, kan ek nie anders as om ...”
“Dis oukei, Arend,” val Jack hom in die rede met sy hand in die lug. Hy beantwoord die vraag: “Ek besef ek is heelwat ouer as Emma, maar ons het reeds die ouderdomsverskil bespreek en uitgepraat en ons gaan nie dat dit in die pad van ons geluk staan nie.” Emma vou al twee haar hande om Greeff s’n.
Meneer die advokaat kyk af en vroetel met sy das se punt. Andi sien daar’s baie van daai donkerblonde hare. Hmm, soos Wendy altyd sê, nothing like a full head of hair ...
Maar sy verban die gedagte en keer terug na haar professionele self. “En gaan julle binne of buite gemeenskap van goedere trou?” vra sy.
“Nee werklik, juffrou Niemand,” teken die advokaat beswaar aan asof hy in ’n hof is. “Hierdie vraag is totaal onnodig. Julle is net agter sensasie aan.”
Sensasie. Die woord wat advokate en prokureurs gebruik as laaste linie van verdediging wanneer hulle nie meer ander raad met joernaliste het nie.
Eers het advokate dit reggekry om haar te intimideer en haar soos die enigste standaardgraad Wiskunde-kind in die hoërgraad-klas te laat voel, maar nou skrik sy nie meer so erg vir hulle nie. En sy hét Wiskunde op hoërgraad gehad.
“Advokaat Human,” antwoord sy, “ek besef jy beskerm die belange van jou kliënt, maar dis my werk om sulke vrae te vra.” Haar hart dawer in haar ore. Haar dae as misdaad- en hofverslaggewer het haar taaier gemaak as wat sy was, maar sy het nog nooit gehou van konfrontasies nie, veral nie met kwaai advokate nie.
Die advokaat staar haar oorbluf aan en draai na Jack: “Ek sal jou aanraai om nie die vraag te beantwoord nie.”
Maar Emma blaker dit uit: “Nee, ek wil hê almal moet weet hoekom ek met Jack trou. Skryf dit daar: ons teken ’n voorhuwelikse kontrak. Ek is nie ’n fortuinsoeker nie. Ek trou met hom vir die man wat hy is, nie vir sy rykdom nie.”
Die volgende paar vrae hou Andi maar kalm: Wanneer beplan hulle om te trou? Wil hulle dadelik met ’n gesin begin, aangesien Greeff se vrugbare dae duidelik getel is? Die laaste deel van hierdie vraag sê sy nie hardop nie.
Advokaat Human gluur haar heeltyd aan. Die dreigement is duidelik op sy gesig: vra nog net één verkeerde vraag ...
Die res van die onderhoud is maar styf. Greeff se span volg die advokaat se voorbeeld na en iemand het iets te sê oor elke tweede vraag. Dit plaas ’n demper op als en later antwoord Greeff net die nodigste.
Toe Andi en die fotograaf met die chauffeur terugry, is sy sommer keelvol. “Dat ek myself so moet verneder om inligting uit B-lys-celebs te kry, wat niemand in elk geval wil weet nie. En daai advokaat!” Die fotograaf reageer nie. Hy staar net beneuk voor hom uit.
Die chauffeur laai hulle by die Pers-motor af en ry weg. Andi stap voor om om weer deur die onwaardige ritueel te gaan van by die passasierskant inklim. Toe sy voor die motor kom, sien sy ’n papiertjie onder die ruitveër.
