moenie so sê nie! Ek wil glo in ware liefde. In onvernietigbare, verterende liefde.”
“Jy praat van dierlike aantrekkingskrag. Van obsessie en lyflike lus. Daarin glo ek ook, maar dis nie liefde nie.”
“Wat is liefde dan?”
“Ek sê mos, dit bestaan nie.”
“Nou hoekom trou mens?”
“Want jy hou genoeg van iemand en kliek genoeg met iemand om ’n lewenspad met daai mens te stap. Om met hom ’n huis te deel, by hom kinders te hê, aan hom lojaal te wees.”
“Nou ja, ek noem dit liefde.”
“Want jy’s ’n idealis en ’n romantikus. Ek’s ’n realis,” sê sy terwyl sy spring en wriemel om die laaste stuk rek oor haar heupe en maag te kry.
“Jy moet daai werk van jou los. Dit pers elke bietjie romanse uit jou uit.”
Rentia is ’n geoktrooieerde rekenmeester by ’n baie vooraanstaande ouditfirma. Sy is slim, ontledend en beredeneer alles logies. Rentia lag. “Nee An, ek was nog altyd so. Die werk is eerder die gevolg van my gebrek aan romanse, nie die oorsaak nie.”
“Weet Derek jy’s nie lief vir hom nie en jy gebruik hom net om ’n huis te hê en kinders te kry?” terg Andi.
“Man, volgens almal wat wel in liefde glo se definisie van liefde, ís ek lief vir Derek.”
“Ek weet,” sê Andi en glimlag, “anders sal ek mos nooit toelaat dat jy met hom trou nie. Al hoekom jy so blasé is oor ware liefde, is omdat jy dit het. Dis ons armsaliges wat dit nié het nie, wat dit so ophemel.”
En net daar skuif die panty finaal bo-oor Rentia se maag en siedaar: Jessica Alba word gebore.
Andi vlieg op, gryp Rentia se Dove roll-on wat op haar spieëlkas staan, en praat met ’n diep stem daarin asof dit ’n mikrofoon is. “Verstommend, Dames en Here. Van ’n gewone vrou tot Jessica Alba in net veertien minute en ses en dertig sekondes!”
Rentia lag. Dan beskou sy haarself van die kant af voor die spieël. “Is dit nie fantasties nie? Ek gaan dit beslis onder my trourok dra.”
“Arme Derek,” sê Andi. Sy hou weer die “mikrofoon” voor haar. “Ons bevind ons nou in die kamer van Rentia Blaauw; die vrou wat deur ’n vleeskleurige rek opgevreet en ingesluk is. Rentia,” sê sy en hou die Dove na haar toe uit. “Hoe voel dit om in die greep van Instaslim te leef?”
“ ’n Seën en ’n vloek terselfdertyd.”
Hulle lag en Andi plons weer op die bed neer om die uittrekslag te aanskou. Dié gaan aansienlik makliker, soos afdraand na opdraand.
“So wat van jou en Luan?” terg Rentia. “Is dít ware liefde?”
Andi lag. “Ja, dit is. Hy moet dit nog net besef.”
“En wat van die Pressco-beleid?” vra Rentia.
“Oor wat?”
“Oor kantoorromanses. Dit word mos glad nie toegelaat nie.”
“Wel, op die oomblik word ék skaars toegelaat. Luan Verster is nou die minste van my probleme. Paul het my vandag met afdanking gedreig.”
“Wat? Hoekom?”
“Omdat ek Jack Greeff se verlowing gemis het. Rentia, jy beter hoop ek kry hom môre in die hande, anders is ek gefire.”
“Human,” antwoord die stem aan die anderkant. Dis vreemd, dink Andi. Dis veronderstel om ’n vrou te wees.
“Kan ek met Charlotte praat, asseblief?” vra sy.
“Ek dink jy’t die verkeerde nommer.”
“Ek is op soek na Charlotte Bruwer.”
“My naam is Arend Human. Ek ken nie ’n Charlotte Bruwer nie.”
“Jammer, seker die verkeerde nommer.”
Nadat sy die foon teruggesit het op die mikkie, kyk Andi weer na die nommer op haar rekenaarskerm. Sy’s seker sy het dit reg neergeskryf. Dis seker al die twintigste oproep wat sy vandag maak om Jack Greeff se woonadres in die hande te probeer kry. Sy het elke kontak van haar in die sangbedryf gebel, wat haar weer verwys het na dié of daai een wat dalk dié of daai agent of skakelbeampte se nommer het. Die laaste nommer wat sy gekry het, die een wat sy pas gebel het, is veronderstel om Charlotte Bruwer s’n te wees: Jack Greeff se agent se PA. Ja, Jack Greeff is só belangrik dat ’n mens deesdae selfs nie sy agent direk kan bel nie.
Andi bel Simoné weer, die sekretaresse by die agentskap Purple Peach by wie sy Charlotte se nommer gekry het. Dis een van daardie snaakse dinge in die kreatiewe korporatiewe wêreld: elke liewe klein onderneminkie, van grafiese ontwerp tot skakelwerk, se naam is een of ander kossoort in ’n absurde kleur. Andi het al met al die variasies te doen gekry: Blue Banana, Orange Berry, Pink Tomato ...
Simoné herhaal die nommer twee keer en verseker haar dit is beslis Charlotte Bruwer se nommer. Sy hét dit die eerste keer reggekry, sien Andi. Dalk het die lyne net gekruis. Sy bel die nommer weer.
“Human,” antwoord die manstem weer, dié keer effens geïrriteerd.
“Dis weer ek,” sê Andi.
“Dan het jy weer die verkeerde nommer gebel,” sê hy.
“Maar die persoon by wie ek dit gekry het, hou vol dis Charlotte Bruwer se nommer.”
“Wie is Charlotte Bruwer?”
“Jack Greeff se agent se PA.”
“Jack Greeff?”
“Ja,” antwoord Andi, “die bekende sanger.”
“Ek is sy regsverteenwoordiger, advokaat Arend Human.”
“O.” Andi besef dadelik wat gebeur het. Simoné het seker ’n paar nommers van Jack Greeff se onderdane en het sy prokureur en sy agent s’n omgeruil.
“Van waar skakel jy?” vra die advokaat. Hy klink agterdogtig.
“Van Pers.”
“Wat het jy gesê is jou naam?”
“Andi Niemand.”
“En hoekom is jy op soek na my kliënt, juffrou Niemand?”
“Ek wil graag ’n onderhoud met hom doen oor sy verlowing.” Toe sy dit sê, besef sy dadelik dit was ’n fout. Paul het uitdruklik vir haar gesê sy moenie bel om ’n onderhoud te reël nie, maar net soontoe ry. Nou gaan advokaat Human vir Jack Greeff van haar planne vertel en dan kan sy die onderhoud koebaai soen.
“Ja, jy sal maar met sy agent moet praat.”
“Het jy dalk haar nommer vir my?” vra sy.
“Nee, jammer.”
Sy
