hy’t nie ...” probeer sy.
“Het ek jou niks geleer nie? Met so ’n groot storie bel jy nie. Jy ry eenvoudig na die man toe.” Paul Meintjies is van daardie ou-skool-verslaggewers wat telefoonjoernalistiek háát.
“Jy’s reg, Paul, ek sal soontoe gaan.”
Hy sug. “Waantoe, Andi? Waantoe? Weet jy ooit waar die man woon?”
“Nee, maar ek sal uitvind. Ek het darem ’n goeie paar kontakte en ...”
“Andi, regtig,” sê Paul, wenkbroue omhoog, “jy beter jou sokkies optrek. Jy weet die koerant gaan deur diep waters. Die direksie maak geluide oor personeelvermindering.”
2
“Ek gaan troooouuuuuu!” gil Rentia toe sy haar woonsteldeur oopmaak en druk haar verloofring in Andi se gesig. Vandat Rentia drie maande terug verloof geraak het, is dit al waaroor sy kan praat. Andi lag maar net en noem dit bruidswaansin. Vandat sy kan onthou, wou Rentia Blaauw trou. Toe Derek haar uiteindelik die jawoord gevra het, was almal verheug.
“Ja, ja, skone bruid. Kan jy asseblief net jou verblindende diamant uit my gesig haal? Ek gaan katarakte kry.”
Andi gooi die pakkie pienk, wit en bruin kolwyntjies van Woolworths op Rentia se kombuistoonbank van kunsmarmer.
“Jy is die satan self,” sê Rentia. “Ek trou Desember en kyk hoe dik is ek.”
“Jy’s g’n dik nie,” sê Andi. “En ses maande is baie tyd om maer te word. Onthou, ek moet ook in my strooimeisierok pas.”
“Ons moet nog materiaal gaan soek.”
“O ja, ek kan nie wag nie!” Naas Luan en roomys is materiaal Andi se groot liefde. Hoewel sy glad nie naaldwerk kan doen nie, vind sy materiaalwinkels onweerstaanbaar. Sy kan ure lank daarin rondstap en die reuke en teksture van die verskillende soorte lap indrink.
“Het jy nou al besluit waarvan my trourok gemaak moet word?” vra Rentia.
“Jip. Rou sy,” sê Andi. “Met antieke kant en brokaat.”
“Klink vir my baie duur.”
“Nie as ons na die regte plek toe gaan nie. Ek sal bietjie my navorsing doen en dan gaan kyk ons.”
’n Oomblik later sit hulle elkeen met ’n beker koffie en ’n kolwyntjie in die hand onder ’n kombers op Rentia se voos bank in haar klein sitkamertjie. Dis die middel van Junie en dis vriesend in die aande.
“So wat’s nuus?” vra Rentia met ’n mond vol pienk versiersuiker.
“Jy sal dit nie glo nie.”
“Wat?”
“Luan Verster het vandag met my geflirt.”
“Nee.”
“Ek sweer.”
“Daai mooi man by jou werk?”
“Einste.”
“Baie goeie werk. Hoe het jy dit bewerkstellig?” Rentia haal ’n sjokolade-kolwyntjie uit die pakkie.
Andi vertel haar van die e-posse. “Gelukkig was dit in ’n e-pos. In lewende lywe sou ek seker soos ’n idioot gereageer het.”
Rentia lag. “Oe, ek sien ’n kantoorromanse kom.”
“Ag, ek wens. Maar ek dink nie so nie. Ek’s nie in sy liga nie. Hy’t seker net vrygewig gevoel vandag en besluit hy maak ’n muurblommetjie se dag.”
“Moenie vir jou simpel hou nie,” sê Rentia. “Jy’s als behalwe ’n muurblommetjie. Jy’s die funkyste mens wat ek ken. Jy dra die coolste klere en jou hare lyk elke dag anders.”
“Maar ek is so stil en verskimmeld dat hy dit nooit sal raaksien nie.”
“Jy’s nie verskimmeld nie. Jy’s ’n geheimsinnige skoonheid. En mans flirt nooit uit barmhartigheid nie.”
Andi sug. “Ek hoop tog so. Sal maar sien.”
Rentia vlieg op. “Kom gou saam my. Ek wil vir jou my maermaak-panty wys.”
“Jou wat?”
“My Instaslim-panty. Ek het dit deur Verimark gekoop. Dit laat jou instantly nege en ’n half sentimeter verloor. Vir net R200!”
In haar kamer haal sy die lang, maer vleeskleurige spandex-gedrog uit haar kas. Andi val op die bed neer soos wat sy lag. Dis een van daardie lang rekgoed wat haar ma gedra en ’n step-in genoem het. “Waarvoor op dees aarde?” Andi vat die rek-affêre by Rentia. Dit is piepklein. “Wil jy vir my sê jy moet hierin klim? Dit lyk soos ’n babygrow waarvan die bokant en tone afgesny is.”
“Ja lag maar. Jy sal nou sien hoe dit my in ’n kwessie van sekondes in Jessica Alba omskep.”
“Jessica Alba, sê jy.” Andi sit dik van die lag op die kant van die bed en kyk hoe Rentia haar klere afstroop en met groot moeite in die rek begin klim. “Dalk moet ek ook een kry,” giggel Andi. “Dalk sal Luan dan met nuwe oë na my kyk.”
“Klink vir my hy kyk klaar met daai oë na jou.”
“Ja, vir nou. Maar een van die dae is ek oud en afgetakel.”
“Jy’s net vier jaar ouer as ek. Watse oud en afgetakel is dit nou met jou?”
“Ag, ek weet. Maar jy’s nog in jou twintigs! Jy’s nog vir vier jaar amptelik jonk. En oor ses maande groet ek my twintigs vir altyd. Dan’s ek amptelik ’n oujongnooi! Besef jy dit?”
“Dertig is die nuwe twintig, man.” Rentia spring nou op haar regterbeen terwyl sy die linkerpyp oor haar linkerdy probeer trek. “En al trou jy nooit, sal jy nooit ’n oujongnooi wees nie.” Die panty sny nou omtrent gelyk oor haar dye. Sy kom met ’n sug regop en skep eers asem met haar hande in haar sye voordat sy weer aan die rek begin trek.
“Ag ja, ek weet, ek’s net simpel,” sê Andi en val met haar arms agter haar kop op die bed neer. “Dis net dat ek eintlik heimlik, diep binne-in my op ’n manier ook altyd gedink het ek sal voor dertig getroud wees met een en ’n halwe kind. Nie single met twee en ’n halwe dye nie!” Rentia kom weer op. Die panty is nou in die pylvak. Die wenstreep is in sig. “Jy’s regtig gelukkig, Rentia,” sê Andi. “Jy en Derek is gemaak vir mekaar.”
“Man, daar is nie iets soos gemaak vir mekaar nie.”
“O ja, ek het vergeet, die voornemende bruid glo mos nie in ware liefde nie.”
“Omdat dit nie bestaan nie.”
Andi lag. “Jy’s die snaaksste. So sinies oor die liefde en so opgewonde om te trou.”
“Selle as jy,” sê Rentia en trek haar skouers op. “So verlief op materiaal, maar kan nie ’n steek naaldwerk doen nie.”
“Die
