vir die vrou. “Hou dit,” sê Andi, “as jy ooit weer met my wil kontak maak of besluit jy wil op die rekord praat.”
Die vrou bêre die kaartjie in haar handsak en leun dan vooroor. “Wat ek jou nou gaan vertel,” sê sy, “jy kan niks daarvan skryf nie. Ek praat anonymous. Jy sal self moet investigate.” Sy lyk maar ’n bietjie gehawend. Myle op, soos Wendy sal sê. Iets in die veertig, mooierige lyf, maar te stywe jeans en luiperdvel-top. Lang, pikswart, grasserige hare.
“Dis reg,” sê Andi, “vertel eers. Ons kan later uitsorteer wat en hoe ek dit kan skryf.” Sy steek haar hand uit. “Ek is Andi,” sê sy. Die vrou druk haar hand sag. “Noem my maar Mandy. Ek kan nie my regte naam vir jou gee nie.” Iets sê vir Andi dis nie die eerste keer dat Mandy hierdie skuilnaam gebruik nie ...
Sy haal ’n sigaret uit ’n Rothmans-boksie en steek dit aan. Sy trek diep in en die kooltjie gloei lank voordat sy die rook uitblaas. “Ek is Jack se girlfriend,” sê sy met rook wat by haar mond en neus uitborrel en voeg dan bitter by: “Obviously nie die enigste een nie.”
Andi sê niks nie en laat Mandy verder praat. “Ek is ’n manager by Bokjol.” Dis een van Greeff se gewilde Afrikaanse nagklubs in Germiston. “Ons is al jare lank aan en af saam – lank voordat hy en die pop ’n ding begin het.” Met “pop” verwys sy na Emma.
Ag tog, dink Andi, haar wonderlike Watergate-skandaal is ’n smetstorie oor Jack Greeff se grillerige liefdeslewe. En haar bron is ’n middeljarige vrou wat lyk of sy te veel brandewyn en Coke en luiperdmotief-klere deel van haar bestaan maak. Maar Andi hou haar pose. Sy kan nie vir die vrou wys sy’s teleurgesteld in haar storie nie.
“En ek’s nie die enigste een nie, hoor,” vertel die vrou verder. “Almal in die business weet Jack het ’n girlfriend by elkeen van sy klubs.”
“En hoekom wil jy hê ek moet daaroor skryf?” vra Andi versigtig. Sy moet nou agterkom wat Mandy se motiewe is.
“Ek is moeg daarvoor om ...” Terwyl sy woorde soek, daag hul cappuccino’s op. Die vrou gooi twee teelepels witsuiker in. Andi wik en weeg tussen die bruinsuiker en die Canderel, maar vat dan maar die Canderel. Sy moet kilojoules spaar waar sy kan. Die hopie poeier gaan lê fyn en wit op die skuim.
“Jy is moeg daarvoor om?” herinner Andi haar aan wat sy nou-nou wou sê.
“Om ... dat die wêreld dink hy’s hierdie goody two shoes when meantime, back at the ranch ...”
“Maar Mandy,” vra Andi, “as jy nie jou naam of jou storie op die rekord wil gee nie, gaan die wêreld dit nooit weet nie”. Dis nou natuurlik as die wêreld hoegenaamd wil weet, dink Andi, maar sy sê dit nie.
Die reuk van koffie en rook laat haar dink aan Stefan, die fotograaf wat sy ’n paar jaar terug gedate het. Hulle het aande om gesit en gesels en hul drome saam met die stoom van koffie en rookkringetjies van sy sigarette die nag ingestuur. Teen die einde kon sy nie meer sy rokery vat nie; ook nie sy gebrek aan ambisie nie.
“Ek sê mos,” sê Mandy geïrriteerd en bring Andi terug na die hier en nou, “jy moet net bietjie research doen, met van die ander mense by die klubs gaan praat”.
“En wat gee jou die idee húlle gaan wil praat?”
“Jack het baie vyande.”
“Baie mense het baie vyande.”
Mandy gryp haar handsak en vlieg op. “Ek moes nie gekom het nie. Jammer ek het jou tyd ...”
Andi spring ook op. “Nee, wag, wag, Mandy,” sê sy. Die joer-nalis in haar neem nou oor. Netnou hét die vrou ’n storie. En die vet weet, Andi kort een.
Mandy gaan sit teësinnig.
“Ek’s jammer,” sê Andi, “kom ons begin oor. Vertel my weer van die verhouding tussen jou en Jack.”
Mandy steek nog ’n sigaret aan en sit terug in haar stoel. Sy’s nou bietjie beneuk, sien Andi, maar sy praat darem. “Ek werk my lewe lank al in nagklubs. Eers as waitress, later stripper, barlady ...” Sy swaai haar sigaret rond om die drie van mekaar te onderskei. “Ek ken al vir Jack vandat hy die business gejoin het – al meer as tien jaar. Toe Bokjol oopgemaak het, het hy my ’n break gegee en my manager gemaak. Ek meen, ek ken die industry.”
“En wanneer het julle verhouding begin?” vra Andi.
Mandy skud eers die as in die asbakkie af en gooi haar hare terug voordat sy antwoord. “Who knows?” Sy glimlag bitter. “In hierdie business blur die lyne baie maklik, if you know what I mean.”
“Maar julle het ’n regte verhouding gehad?” sê-vra Andi, en probeer hard om nie wantrouig of skepties te klink nie.
“I had no sexual relations with that man,” sê sy in ’n Amerikaanse aksent om president Clinton in sy Monica Lewinsky-skandaal na te maak. Sy lag. “Ja, ons het ’n regte verhouding gehad, wat de hel dit ook al beteken. Hy’t my die maan en die sterre belowe. Gesê hy gaan my uit die besigheid kry, my help om ’n dansskool te begin. Ek het amper my Teachers in Modern, hoor. Ja, en fool wat ek is, het ek hom geglo.”
Sy val met haar elmboë vooroor op die tafel. “Kyk, ek het nooit gedink hy’s my prins charming nie. Maar hy het geld gehad, hy’t kanse in die lewe gehad, kanse wat hy vir my ook kon gee. En vir ’n meisie soos ek kom kanse nie baie verby nie.”
“Maar jy sê hy het ander meisies ook gehad?”
“Ja, ek dit iewers along the line agtergekom. Mens weet mos, maar jy wil nie sien nie. Denial is a river in Egypt.” Sy lag. “Maar toe ek hoor van die engagement, ’n dag nadat hy die vorige aand nog by my was. Toe’s dit net too much. Toe besluit ek om die beans te spill.”
“Hy’t jou nie vertel nie?” vra Andi.
“Not a word. Ek moes dit deur die grapevine hoor.”
“En julle het nog steeds ’n verhouding?”
“Nee, is jy mal? Ek het hom in sy moer in gestuur!” Mandy vat ’n slukkie cappuccino. Die skuim gaan sit in ’n fyn lyntjie bo haar donker lip-omlyner. “Dis nog fine wat hy met my gedoen het en met van die ander girls. Ons ken van. Ons kan die punch vat. Maar hierdie ...”
“Emma,” help Andi haar.
“Hierdie Emma,” sê Mandy, “sy’s ’n jong chickie. Onskuldig. Ons kan nie dat die dirty old man sy kloue in haar kry nie.”
Andi besef Mandy se motiewe is waarskynlik eerder wraak as die beskerming van Emma, maar sy sê dit nie.
“Mandy, dit help Emma niks as jy nie op die rekord praat nie. Ek kan nie ’n berig skryf wat Jack Greeff belaster en sê die bron is naamloos en die besonderhede vaag nie.”
“Dis hoekom ek vir jou sê: gaan check dit uit. Gaan kyk wat in daai clubs aangaan. Julle’t nie ’n clue nie.”
“Wat? Wat gaan nog daar aan? Is daar meer as net sy verhoudings?”
Mandy kyk af. Sy druk die sigaret dood, vlieg op en gryp haar handsak. “Ek sê nou niks meer nie. Gaan kyk. Dis al.” Sy swaai om en haar hakke klik-klak oor die plaveisel soos wat sy haastig wegstap.
“Wag!”
