dus die enigste koorlid wat geweier het om saam met F.W. de Klerk afgeneem te word,” roep sy daardie tyd in herinnering. Tot die aand, ’n waterskeiding vir baie mense, toe die koor die eerste keer ’n Afrikaanse weergawe van “Nkosi Sikilele” in die Unisa Gehoorsaal in Pretoria uitgevoer het.
“Onthou jy nog?” sê sy. “Johan (ons dirigent) het mos gedink die mense loop uit toe hy die stoele agter hom hoor kraak het.” Ek knik. “Maar intussen staan die hele saal vol mense toe soos een man eerbiedig op. Nè? Johan het net gesien onse koorlede se oë skiet vol trane …”
Dit was ’n keerpunt. “Ek het besef ek sal my houding moet verander.”
En sy het. “Ek is deesdae glad lid van die ACVV!” skaterlag sy. “Hulle doen wónderlike werk. Ek hóú van daardie tannies. En hulle is lief vir my ook, hoor!” kom dit weer so windaf en woelig soos die Suidoosterfees waarin sy ook ’n hand het.
Dit het haar lewenstaak geword om mense met mekaar te laat praat. “Sodat hulle kan sien almal het dieselfde drome en ideale. Ons kan tog só verby mekaar lewe, maar waar ons teater en musiek na mense, álle mense, neem, kom Khayelitsha en Constantia bymekaar. Méér as sport wat so kompeterend is. ’n Tannie met ’n beehive en blou eyeshadow raak soms binne minute dik tjomme met ’n gekopdoekte township-vrou. Dit gee vir almal hoop,” praat sy oor haar uitreikprogram.
“As gestremde was ek van kleins af in ’n emosionele stryd gewikkel met myself en ander. Daar was altyd subtiele én minder subtiele verwysings na die mankbeen. Maar vandag is ek bly ek het bruin en arm en gestremd grootgeword. Dit het my die lewe laat próé, my voorberei vir wat kom.”
Haar ma, Christine, het drie maande nadat sy getroud is, besef sy het ’n verkeerde keuse gemaak. Marlene was reeds op pad. “Ons is terug na my ouma toe – ek was die elfde kind in die huis.”
Die geld was min, maar daar was geloof en liefde en musiek. Sommer báie daarvan. “My ouma het douvoordag al gesange oor die wasbalie staan en sing, en smiddae het die Coons agter ons huis kom oefen. ‘Maahlene’ het Wellington se bruin Laurika Rauch geword, polio-been en al.”
Vandag is daar, soos in die “scheme”-huisie van haar kindertyd, in die ruim Boston-huis met sy mooi ou houtvloere en spesiale skilderye ook altyd plek vir nog een – “die anties kom sit eintlik verkieslik in die tuin, selfs al is ek nie hier nie,” skerts sy. “Maar dis hier in Kromstraat dat Simeon my vang wanneer ek saans van die verhoog af klim. En Aimee en Adam vir my smile wanneer ek inkom.”
2013
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
