het nie ’n idee gehad hoe die reeks ontvang gaan word nie. Dit was absoluut ’n geloofsprong,” sê Simon agterna. Hy kon ook voortgaan om ’n tweede reeks te maak, dié keer sonder sy ma se hulp. Die een ding het na die ander begin lei. Met die maak van Katinka se rolprent oor die lewe van Eugene Marais, Die Wonderwerker, waarvoor sy pa die draaiboek geskryf het, kon Simon kosbare insette lewer. Hy het ook die kreatiewe deel van die bemarking gedoen met onder meer ’n lokfilm.
Vir die neem van die foto’s ry ons “Hier en Daar” toe, die Barnards se somerhuis op Onrus. Daar waar veral Katinka gereeld tussen see- en melkhoutgeure kom vasmeer. En tuiskom by blou vissies wat oor ’n wit tafeldoek swem en Marjorie Wallace se kleurvolle skilderye soos ou familievriende teen die mure. Jan Rabie se poel waar hy tot op sy oudag elke dag met sy termometertjie gaan baai het, lê net ’n klein stappie verder.
Dis hier waar Simon sê, sy blou oë ernstig, dog rustig: “Dis asof die ou geborgenheid en gevoel van veiligheid wat ek as kind gehad het, terug is. Ondanks al die verliese. Ons kon mekaar vergewe, my ouers en ek. Ons is op ’n plek waar hulle my vertrou. Ek kon ook van my vriendskapsbande herstel. En ’n stabiele verhouding aanknoop met iemand wat begrip en respek het vir dit waardeur ek is. Dis ongelooflik.
“Die medikasie werk nie vir almal nie, maar ek was een van die gelukkiges. Dis asof die heelal vir die eerste keer aan my kant is sedert ek op 27 weer stabiel en funksioneel geraak het. Ek dink die ervaring het van my ’n beter, ryker mens gemaak. Dit het my veral gestroop van arrogansie. Dit lê mos altyd op die loer. Maar dan onthou jy weer.”
En hy het ’n verskil gemaak. “’n Man wie se kind selfmoord gepleeg het, het my onlangs op Hermanus aan die arm kom vat en gesê die dokumentêre program oor bipolariteit het hom verlos van die skuldgevoelens wat hom so geteister het.”
Laatmiddag stap ons langs die see. Katinka kyk haar seun agterna. Daar is ’n sagte trek op haar gesig as sy sê: “Simon is terug.”
’n Kind wat gelukkig is, is ook die grootste geskenk wat ’n ma kan kry.
2012
“Staan op, laat ons hiervandaan weggaan”
(Joh 14:31)
In Augustus 2009 droom ek ons jongste, nou al ’n rankerige sesvoeter, slaap agter my rug soos toe hy klein was. Die droom is so helder dat ek verskrik agter my rondvoel toe ek wakker word. ’n Weekheid syfer my dag binne.
In daardie stadium werk hy al sewe maande by ’n hotel in ’n afgeleë deel van Skotland. Dis vir hom ’n eerste ervaring van die buiteland, iets waarvoor hy in Februarie vingeralleen die wye wêreld in is.
Ons kaartjies is reeds gekoop om in September drie weke saam met hom te reis – ’n agterstallige verjaardaggeskenk. Maar ses weke voor die vertrekdatum sukkel ek een Saterdagaand laat by Ongevalle in. Die skielike verblindende rugpyn waarvoor geen pynstiller of inspuiting help nie, lei die Dinsdagmiddag tot ’n operasie.
Ons vliegkaartjies en ’n georganiseerde weeklange Europese toer, alles vooruit betaal, is nou in die weegskaal.
Die volgende paar weke is vol onsekerheid. Ondanks goeie vordering kan ek kort voor die vertrekdatum nog nie lank sit of stap sonder ongerief nie. Maar die kind het intussen reeds Londen toe verkas en sy sorgvuldig opgespaarde geldjies krimp vinnig. Ons kan nie kop uittrek nie.
Toe ons die Sondag wel die lugpad Engeland toe vat, klou ek meer verbete vas aan vriende en familie se gebede as aan my blou rugkussing.
Op ’n bank in ’n restaurant op Dubai se lughawe strek ek verlig my 54-jarige lyf pure recycled teenager uit om slaap in te haal. Die lugdiensontbyt om drie voormiddag ons tyd eis ook sy tol, maar die res van die vlug verloop goed.
In Londen hoor ons egter tot ons skok ons jong medereisiger het weens verskeie redes nog nie ’n Schengen-visum vir ons vertrek Duitsland toe oor ’n paar dae nie. Die Duitse ambassade se antwoordmasjien sê net hy kan eers oor drie weke ’n afspraak kry.
Drie dae en urelange pogings later besef ons net ’n wonderwerk kan ons uit dié penarie red. Die gedagte dat Wynand sonder werk of vaste blyplek alleen moet agterbly en die reis verpas waaroor ons maande lank al droom, is ondraaglik.
Ons kan net smeek dat die Een wat al soveel keer in die verlede vir ons brûe oor onbegaanbare paaie gebou het, uitkoms sal bied. Twee 50 pond-parkeerkaartjies later hoor ons darem dat my man, Jaco, ná desperate versoeke by ’n noodnommer, tog ’n afspraak bekom het. Dit is egter beslis nog geen waarborg nie.
Die Donderdag voor ons die Saterdag moet vertrek, beland ons in ’n ellelange tou by die ambassade. Toe ons ’n halfuur voor sluitingstyd uiteindelik gehelp word, vereis die beampte nog ’n ondertekende faks van familie by wie ons in die Swartwoud gaan kuier. Anders kan hulle ons aansoek eers die volgende week oorweeg …
Ek bel inderhaas vir Willie, my niggie Caren se man, in Duitsland. Hy is in ’n kritieke vergadering rakende hul toekoms as sendelinge. En tog tel hy teen sy gewoonte in hierdie keer sy selfoon op. Hy sê op sy gerusstellende manier hulle stuur dadelik die faks deur en onderneem om vir ons te bid. Ons skep weer ’n bietjie moed, maar die spanning bly klou.
Die volgende oggend kry die amptenaar nie die faks of ons dokumente nie. Ons moet weer agter in die tou inval. En van voor af begin hoop en bid dat een van hierdie stroewe mense op ons pleidooie sal reageer en die moeite sal doen om die dokumente te soek voordat die naweek aanbreek.
Die volgende oomblik roep hulle onverwags ons name uit. Die faks en die ander dokumente is gevind! Matelose verligting laat my oë vol trane skiet. ’n Halfuur later stap ons verdwaas dog jubelend daar uit, visum in die hand. Die haas onmoontlike het gebeur.
Vir die res van die tyd dra ek ’n stil, diep dankbaarheid in my saam. Kosbare Engeland-ervarings en twee onvergeetlike weke in Europa lê en wag. Skielik is dit asof een ons ’n botteltjie dou ingejaag het. Ons raak losgegorde, spelerige hekse op besems deur Europese stede en dorpies. Dáár waar dit oudergewoonte kultuur, beskawing en geordendheid drup. Ons teug diep en dorstig. En my rug hou.
By ons familie is dit asof ons onder die sagte, warm geel van ’n lamplig inskuif. Hulle woon tydelik in die Swartwoud waar hul jongste seun in ’n nabygeleë skool vir internasionale sendelingkinders is. Met ons aankoms is hulle in ’n delikate situasie rondom hul werk gewikkel. Ná 14 jaar van pastorale versorging en traumaberading vir sendingpersoneel in meer as 25 lande leef Willie en Caren fyn ingestel op God se stem.
Saam met hulle val ons een oggend die provinsie Alsace (Elsas-Lotharinge) vanuit Duitsland binne. Dié gesogte wynstreek net anderkant die Rynrivier in die ooste van Frankryk was voorheen onder Duitse bewind en die Germaanse invloede is nog orals te bespeur.
Samma, oftewel Sammajoor, die Van der Merwes se Staffie uit Suid-Afrika, is voor ons in die kar. Hy was Caren se pa se laaste geskenk aan hulle kort voor sy dood. Soos dit ’n sendelinghond betaam, sê sy Europese Unie-paspoort hy het die wêreld al van die VSA tot Sicilië deurkruis. En hy leef getrou aan sy roeping as bedienaar van die liefde, verseker sy nooi.
Gelukkig vir Samma is die Franse seker die enigste nasie ter wêreld wat hul honde selfs na die duurste restaurante saamneem. In Strasburg gaan eet ons by La Petite-France met sy kleurvolle, blombedruipte ou huisies op die rivier. Nog
