tot dit opmaak vir die vrees wat ek saans alleen in hierdie huis voel. Tot dit opmaak vir die kouete van elke nag alleen slaap. Tot dit die seer in my en die stilte om my vol maak.
Toe gaan was ek my hande. Die icing sit soos kleigrond onder my naels en ek krap die sagte vlees rou soos ek die herinnering probeer wegwas. “Ek’s jammer, Dolly,” sê ek. “Soms raak ek ’n bietjie hartseer, dan gedra ek my soos ’n barbaar. Dis darem hier, agter geslote deure. Jy sal jouself nooit op straat vir my hoef te skaam nie.”
Ek tel haar op en gaan sit voor die rekenaar om te kyk vir e-pos.
DalenaVS: Geluk met jou verjaardag!!! Was jy in die afgrond in bederf?
Dis Talia se ma op Google Chat.
Ek begin tik oor hoe Mark nie eers onthou het om my geluk te wens nie, maar vee dit uit. Dan begin ek tik oor hoe hy nie huis toe gekom het nie, maar vee dit ook uit.
Maggie7: Dis heerlik sover. Ek het ’n hondjie gekry.
Dis net ’n halwe leuen. ’n Mens lieg nie sommer vir hierdie vrou nie. Sy weet alles.
DalenaVS: Nou vir wat sit jy dan op die internet? Gaan kuier met jou man, jy sien hom so min!
Ek oorweeg dit om ’n verduideliking te tik, maar ek weet dis te laat. Sy weet wat aangaan en ek moet eerder los voor ek haar ontstel.
Maggie7: Nag, tannie.
DalenaVS: Nag, Maggie.
Ek sit die rekenaar af en gaan skep nog ’n bakkie bredie. Partykeer eet ek vir dae niks en dan kom daar ’n dag wanneer ek genoeg eet om ’n klein koshuis Ethiopiërs ’n week lank te voed. Wanneer ek nie eet nie, is dit omdat ek vergeet. Só toegeweef in myself dat ek van basiese oorlewing vergeet.
Ná ’n paar uur se TV kyk gaan ek badkamer toe en vee die maskaratrane en koekstrepe met ’n waslap van my gesig af, voor ek dit op my kopkussing kry. My vel voel droog en grof en ek sit room aan, sommer die eerste ding wat voorkom. Ek vat te veel en vryf wat oorbly aan my hande.
Die lyne op my palms het baie verander deur die jare. Daar het soveel bygekom, ander het verander en my hande lyk nie meer soos ek hulle onthou nie. Dalk voorspel dit wel die toekoms. Is dít hoekom daar soveel nuwe lyne is? Omdat alles slegter uitgedraai het as wat ek gedink het dit sou wees?
Ag, dis seker maar net van skottelgoed was en wasgoed ophang in die koue. Of bossies uittrek in die tuin. Ons mag mos nie mense in diens neem daarvoor nie, Mark se ma sal iets oorkom. Dalk lyk my hande soos hulle lyk omdat ek amper nooit room aansit nie.
Ek is moeg, en dis nie die tipe moeg wat ’n goeie nagrus sal wegvat nie. Ek is moeg tot in my siel. Soms is dit so erg . . . Ek weet nie meer of ek van my lewe hou nie.
Ek het nie familie nie, net ’n tante iewers in die Noord-Kaap wat ek nog nooit ontmoet het nie. My enigste vriendin (en haar ma) bly baie ver weg. My stiefseun is in ’n koshuis en as ek hom nie bel nie, praat ons nooit. My man is nie eenhonderd persent seker van my bestaan nie.
Niks is soos ek gedink het dit sou wees nie. Niks is soos ek wou hê dit moet wees nie. En nou is daar nog Juliet se donnerse dagboeke ook, en in hulle draai daar duiwels rond. Hopelik eerder haar duiwels wat saam met haar afgesterf het as Mark s’n wat nog al die tyd stilletjies onder my neus leef.
Wat nou met die wasbak . . .
In die oggend lyk alles beter. Of dit nou beter is of nie.
Toe ek wakker word op die matras in die sitkamer, besluit my rug en knie om vandag die slaapkamer uit te sorteer. Volgens die feng shui-ery speel dit ’n groot rol in my liefdeslewe – of die afwesigheid daarvan. Die slaapkamer en die kombuis. Die slaapkamer, omdat dit is waar die gemiddelde getroude paartjie hulle ding doen. Die kombuis, omdat die huis so gebou is om dít my love corner te maak.
Reg waar die wasbak staan, is glo waar die fokus op die liefde moet wees. Van wat ek lees, verstaan ek water is baie sleg in hierdie area. Dalk is die noodlot besig om speletjies met my te speel. Mark se kop sal soos daai meisietjie in The Exorcist s’n 360 grade in die rondte tol as ek moet sê ek wil ’n sak vol geld daaraan bestee om die wasbak te skuif sodat ons tog net asseblief met ’n blou maan (saam) kan kom.
Dolly gaap ’n kreunende gaap ’n paar sentimeter links van my gesig. Hondeasem ruik nie so erg as wat mense sê nie. Natuurlik tel die waterblommetjiebredie wat sy vir aandete gehad het in haar guns. Wou nie haar mond aan die hondekos sit nie. Dis goed so. As ’n mens (of ’n hond) nie kieskeurig is nie, bevind jy jouself dalk met ’n bord vol van iemand anders se kouseltjies.
“En wanneer ek klaar is, gaan ek dorp toe. Ek moet uitkom. Die ellendige huis is besig om deur my lyf te trek soos ’n siekte.”
As ek nie met die hond praat nie, praat ek met myself. Binnekort praat ek dalk met die mure soos Shirley Valentine. Dis ’n entertaining vrou daai, fiktief ofte nie. As ons almal die eierstokke gehad het om ’n tas te pak en in Europa te gaan vakansie hou, was ons stories dalk ook skreeusnaakse verhoogstukke, maar die deursneevrou ploeter net.
Ek stoot die agterdeur oop, maak seker die veiligheidshek is gesluit. Ek sit die ketel aan en skep twee bakkies oorskiet op, een vir my en een vir Dolly.
“Ploeter,” sê ek die woord hardop.
Dis ’n irriterende woord. My onderwyser in standerd vier, meneer Coetzee, het gesê ek ploeter deur my werk soos ’n varkie deur modder. ’n Regte ou doos, as jy my vra. Altyd iets gehad om te sê. Hy het ’n olierige comb-over gehad.
Ek wonder wat hy sou sê as hy kon weet ek het self in ’n wiskundeonderwyser ontaard. ’n Hoërskool-wiskundeonderwyser, glimlag ek.
Mevrou Greene. Die wiskundejuffrou.
Wat ’n flater was dít nou nie (die wiskunde én die mevrou). ’n Grafiese ontwerper met wie ek eenmaal te doen gehad het, het gesê: “Just because I’m good at it, doesn’t mean I enjoy it.” Dit beskryf my hele loopbaan – en my huwelik.
Toe ek met hoërskool begin, het die wiskunde mooi in plek geval en ek was goed daarin. Van daar het die een ding na die ander gelei en toe ek op ’n dag besef die meeste mense, behalwe onderwysers, kry net drie weke vakansie ’n jaar, was die keuse voor die hand liggend.
“Dink jy as ek iemand op straat vra om met my te kom praat terwyl ek uitpak, sal hulle dink ek’s gevaarlik, Dolly? Ek kan die stilte nie meer verdra nie. Ek hunker na ’n ander stem, ’n antwoord.”
Sy volg my die hele huis deur. Altyd so twee mensetree agter my tot ek in ’n kamer tot stilstand kom, dan vind sy ’n gemaklike plek en kyk wat ek doen. Snaakse hond.
“Ja, dit sal seker te vreemd wees. Ek wens ek kon ’n huishulp kry. Dink nou al ’n lang ruk daaroor. Maar Mark se ma is mos ’n vieslike ou rassis. Sy verbied dit, en ek het eers ná ons troue uitgevind hoe bang Mark vir sy ma is. Dalk nie soseer bang nie, maar daai naelstring is nooit geknip nie. Mark self is sosiaal heeltemal goed aangepas, maar hy staan haar nooit teë wanneer sy begin met haar praatjies nie.”
Ek gaan sitkamer toe en sleep die reusematras met moeite tot in die slaapkamer. Dit plof swaar op die onderstel neer. Teen vanaand gaan ek ’n Voltaren-inspuiting nodig hê.
“En ek sal half skuldig voel teenoor die huishulp. Sy sal natuurlik geen idee hê dat ek eintlik
