Ek pak my klere uit, skuif die bedkassies reg en maak volgens die feng shui-riglyne seker die bed staan ver genoeg van die deur af, ook nie oorkant die deur of onder ’n venster nie. Check, check, check. Spieëls moet glo nie na die bed wys nie, anders verteenwoordig hulle ’n derde party wat op jou huwelik inloer. Soos ’n affair. In al ons vorige huise was daar ’n spieël in die slaapkamer en sover ek kan onthou, het dit nog altyd min of meer op die bed gekyk . . . Behoed sy siel as Mark tyd maak vir ’n verhouding met iemand anders terwyl hy skaars een met my kan hê.
Ek sal die lang slaapkamerspieël iewers anders moet hang.
Daar’s nogal baie dinge met spieëls, dalk moet ek hulle eers in die garage hou. Tot ek genoeg van feng shui weet om seker te wees wat ek met hulle moet doen. Ek kyk in elk geval deesdae eerder nie in myself vas nie. Ek het ’n paar kilogram verloor en die fyn lyntjies om my oë lyk al minder fyn. Om nie te praat van my wenkbroue wat binnekort soos ’n kuif gaan lyk nie.
Arme Mark, dis ook dalk hoekom hy nie baie huis toe kom nie. Ek moet myself regkry voor die naweek. Iewers op hierdie dorp is daar darem seker iemand met ’n pot warm wax en ’n sadistiese streep. Ek glo nie daar is ’n enkele skoonheidsterapeut wat nie heimlik daarvan hou om te sien hoe trane in mense se oë opwel nie.
Ek trek die feng shui-boek nader. Okay, fokus nou. Clear away all clutter. Check. Ek sal net niks van die stront by die slaapkamer indra nie.
Van so vinnig deur die boek blaai, kan ek sien clutter is nie juis die in-ding wat feng shui betref nie. Ek sal moet besluit wat ek met al die goed gaan doen wat ek hierheen saamkarwei het. Ek wonder of die spens tel as ’n area wat clutter-free moet bly? As ek die goed baie styf in bokse druk, pas dit dalk als in die spens. Dan kan die res van die huis darem reg wees.
Place objects in pairs of two. Ek pak twee groot houtkersblakers uit en sit dit op ’n kassie in die hoek van die kamer. Houtgoed fuel ook glo “the fire of love”. Ook twee kleipotjies op ’n groter kas. Check.
Pictures on the walls should not depict sad or lonely images. Hmmm, soveel vir my fliekposter van Elizabeth. Arme donnerse vrou, geklee in ’n veguitrusting, alleen op ’n perd. As dit nou nie ’n direkte verwysing na my liefdeslewe is nie, sal daar nooit een wees nie. Sy sal moet gaan. Sitkamer toe, of dalk ook sommer spens toe.
Ek hang eerder ’n kleihart met twee duifies wat vir mekaar koer teen die muur op.
Beautify the room to reflect the beauty you want from the relationship. Check. Ek dink die kamer lyk mooi, maar net vir die wis en die onwis gaan haal ek twee baie mooi porseleinhouertjies en pak hulle ook uit. En ’n matjie aan die voetenent van die bed.
Ek wou altyd ’n mooi liefde hê, ’n mooi storie waarop ek trots kan wees. Iets wat ek kan oorvertel. Nou sit ek met ’n ding wat ek skaars aan myself kan erken.
“Mooi, nè?” sê ek vir Dolly, maar dié het jou waarlik verdwyn.
Ek wonder nog of sy ’n plek soek waar sy vir my ’n stink verrassing kan los, toe ek ’n geweldige slag in die huis hoor. Ook nie net een slag nie. Ná die aanvanklike Groot Een volg daar ’n rits kleineres. Dit klink of die Filistyne my uiteindelik gevind het.
Ek draf deur die huis. In die kombuis sien ek wat die kabaal veroorsaak.
Dolly het ’n klomp potte van die kombuistafel af gespring. Hulle lê soos gevalle vegters oor die vloer gestrooi terwyl sy ’n rot in die hoek vaskeer.
Van skok is ek bo-op die kombuistafel voor sy of die knaagdier kan beweeg. Dis ’n meneer van ’n rot, amper so groot soos Dolly self.
“Kom hier, daai ding sal jou opvreet!” gil ek, maar die tefie staan sterk en die rot lyk by die sekonde gevaarliker.
“Dolly!” roep ek weer, maar sy hou haar doof.
Ek tel ’n pan wat die aanval oorleef het van die tafel af op. Sal ek die rot daarmee gooi? Nee, netnou tref dit vir Dolly.
Die voordeurklokkie lui.
“Help!” skree ek.
Ek weet presies hoe pateties ek in my pajamas op die kombuistafel lyk, knieë lam van vrees vir ’n dier so groot soos my voet, maar ek gee nie om nie. Niks behalwe daai enorme rot maak regtig saak nie. Dit moet WEG!
“Help!” skree ek toe die klokkie ná ’n lang ruk weer lui.
“Wat gaan aan?” skree ’n vrouestem terug.
“Kom om die huis, na die kombuis toe, asseblief!”
Ek kan nie van die tafel af klim om te gaan oopsluit nie, ek sal maar van hier af die sleutels moet gooi. Gelukkig is hulle nog in my broeksak. Laat sy tog minder van ’n lafaard wees as ek, bid ek. En laat sy kóm.
Dolly en die rot staan nog stokstyf gevries in hulle posisies. Ek hoop die vroumens kan die rot verwyder, of vinnig iemand kry om dit te verwyder. As die ding wegkom en ek weet nie waar dit is nie, maak ek nooit weer ’n oog in hierdie huis toe nie.
“Wat gaan aan?” kom die stem uitasem van my agterste veiligheidshek af.
Ek kan die mooi jong gesiggie van ’n blonde vrou so half en half deur die hek sien. Ek gooi die sleutels vir haar.
“Hier’s ’n moerse rot, my hondjie het hom vasgekeer. Asseblief, help tog om die ding hier uit te kry,” stamel ek angstig.
“Maak toe jou oë!” skree die vroutjie met die instap en lig ’n geweer op.
“Wat de hel gaan jy . . .”
“Maak toe!” skree sy my stil en ’n skoot gaan af.
Dolly gee ’n tjank en verdwyn in die gang af. Die rot lê so dood soos morsdood kan wees en ek is so na aan pee in my broek as wat ek al ooit was.
Die vroutjie kyk nog ’n rukkie na die rot en sit die geweer op die tafel naby my voete neer. “Dekselse pes hier rond. Ek hoop jy’s nie die no-cruelty-to-animals-soort nie? In elk geval is ’n geweerskoot darem genadiger as gif.” Sy staan en kyk na die bloederige hopie op die vloer. “Ek gaan ’n skoppie nodig hê om dit hier uit te kry.”
Ek kan haar nie antwoord nie. My mond hang oop en dit voel asof ek nog steeds besig is om in Alice se hasegat af te val. Alice op acid, ná ’n vyfliter-dooswyn – die soet soort.
“Shame, post-traumatic stress,” sê sy en hou haar hand na my uit. “Kom, jy kan nou maar afklim. Ek dog jy word verkrag of iets, toe hardloop ek gou huis toe om die .22 te kry. Ek bly net hier langs jou, my naam is Lenta.”
Dank die hemele sy loop nie elke dag met ’n wapen rond net vir ingeval nie.
My buurvrou kan skiet. ’n Snaakse tipe verligting sink met dié gedagte by my in.
Sy maak haar handsak oop en haal ’n pillehouer uit.
“Dè,” sê sy en stop drie in my hand.
Ek sluk net, vra nie of dit tik of Prozac is nie.
Dan begin sy rondkyk. “Waar’s daai hondjie van jou? Dan kan ons hom ook een ingee. Moenie worry nie, dis net Rescue Remedy. Heeltemal natuurlik. Ek glo nie in al daai chemicals nie. Dit maak jou oud
