“Hoe nou?”
“Haar. Dis ’n tefie. Haar naam is Dolly.”
’n Klein glimlaggie verskyn om haar mondhoeke en ek wonder of sy ook dink die naam Dolly is skurf. “Dolly! Dolly!” roep sy. “Het jy ’n stukkie kos waarin ek die pil kan wegsteek?”
“Is dit nie gevaarlik nie?”
“Nee wat, my Roxy is al amper twaalf en sy kry ten minste een maal ’n week ’n Rescue in ’n stuk droëwors. Sy’s oulik. Omtrent joune se grootte. Kan dit nie verdra as sy dink iemand gaan my seermaak nie. Ons moet kyk of hulle sal saam speel.”
Sy’s soos ’n warrelwind, besef ek toe die pille begin werk en ek haar behoorlik kan bekyk. My brein was op ander dinge gefokus toe sy ’n rot met ’n .22 in my kombuis skiet.
Sy is regtig mooi. Een van daai baie maer, baie kort tipes. Jonk ook, ek skat haar in haar laat twintigs, ’n goeie tien, vyftien jaar jonger as ek, en ná ’n kas bier weeg sy dalk vyftig kilogram. Nog soveel tyd . . .
Iewers het sy ’n skoppie uitgekrap en sy is besig om die rot bymekaar te vee.
“Waar bly jy?” vra ek toe ek uiteindelik op ’n kombuisstoel neersak.
“Hier langsaan, daai kant van jou,” beduie sy en sit die ketel aan. “Jammer ek kom nou eers hier uit. Ek was bietjie siekerig die laaste twee weke, so ek het my maar stil gehou. Gister deur die venster gesien hoe jy na jou huis staar met ’n stuk papier in die hand. Gaan julle aanbou?”
Ek het gewéét iemand kyk na my.
“Nee, dit was ’n bagua map.”
Ek voel nie lus om te verduidelik nie, maar gelukkig lyk dit onnodig.
“O wee. Kid yourself not, vriendin, daai nonsens werk nie. Ek het al alles probeer. Jy kan ’n kristal in jou man se hol opdruk en dit sal nog steeds nie jou huwelik beter maak nie.”
Liewe land.
“Wat laat jou dink daar’s probleme in my huwelik?” Voor-op-die-wa-aantygings, sommer so met die intrapslag.
“Watse normale Afrikaanse vrou peuter met allerhande vreemde Oosterse nonsens as daar nie iets skort met haar liefdeslewe nie? Anders is dit sekerlik geld. Maar as jy hiér bly, is jy beslis nie arm nie. Of is ek verkeerd?”
Sy is nie verkeerd nie. Sy’s so reg dit irriteer my.
“Dis nie geld nie. Ook nie juis my huwelik nie,” antwoord ek uiteindelik.
“Nie juis nie?”
“My man werk baie weg van die huis af, dis al. Ek mis hom.”
Ek sal nooit my boeke duister kan hou nie. Dalk is dit een ding wat ek en Juliet in gemeen het.
“O hel, ek was nie eers seker of jy getroud is nie. Was die ou al enigsins hier?”
Ek word duidelik met ’n valkoog dopgehou deur die kantgordyne.
“Net die eerste dag vir ’n kort rukkie, maar hy het nog nie hier geslaap nie. Hy kom die naweek huis toe. Daar’s probleme by een van sy kantore en . . .”
Sy hou haar hand op. “Jy hoef nie aan my te verduidelik nie, regtig. Ek’s net so dikwels alleen en ek gaan beslis nie elke keer ’n storie spin om die goeie doktor soos ’n saint te laat lyk nie. Ek weet nie wat hy doen of waar hy dit doen nie, solank hy dit met ’n kondoom doen, is dit nie my saak nie. Dis maar die prys wat mens betaal as jy trou vir geld, daai een oog wat blind word.”
“Nee!” sê ek. Ek weet nie waar om eerste te begin vure doodslaan nie. “Mark is nie besig met ’n ander vrou nie, regtig. En ek het nie met hom getrou vir sy geld nie. Ek is baie lief vir hom, en hy vir my. Dis glad nie soos jy dink dit is nie.”
Sy kyk na my asof ek effens dom is, maar die kyk word darem gou met ’n glimlag vervang.
“Dis wonderlik, ek’s bly vir jou. Die De Waals het in elk geval meer as genoeg streke vir een straat om mee te cope,” sê sy toe sy vir my ’n koppie tee aangee.
Dis baie soet. Sy het nie eers gevra of ek suiker en melk wil hê nie, maar ek is bly. Die trauma van haar geselskap is amper groter as die afvuur van die .22.
“Wie is die De Waals?” vra ek deurmekaar.
“Óns, man. Ek en oom Doktor langsaan.”
“Hoekom noem jy hom oom Doktor?”
“Want hy ís ’n oom. Stokoud, maar ons is al vir donkiejare getroud, so ek gee nie meer soveel om nie. Hy gee nie om om sakke vol geld te oorhandig wanneer ek dit nodig het nie, en ek gee nie om om hom toe te laat om ’n bietjie weird te wees nie. Maar soms maak hy my sommer deksels kwaad, dan praat ek lelik van hom. Verskoon tog, hy’s eintlik ’n sweetheart.”
“Hoe weird?”
“Ag, niks te besonders nie. Hy’s maar net ’n snaakse ou dier. An acquired taste. Maar genoeg nou daarvan,” sê sy en begin deur haar trui aan haar arms krap. “Ons moet hierdie kombuisgordyne van jou gehang kry. Toe jy gisteraand daai koek met jou hande eet, kon ek alles sien en mens wil nie altyd hê jou bure moet weet jy kan vingeralleen enorme dele van ’n onskuldige Black Forest-koek wegpak nie.”
“Hoe kon jy sien?” vra ek geskok.
Sy wys met ’n maer vingertjie by die venster uit. “Kyk, daar is my slaapkamervenster.”
Ek kyk, maar dis baie ver weg. Die erwe in hierdie straat is almal groot.
“Dis baie ver . . .”
“Ek weet, ja. Ek moes my verkyker gebruik om behoorlik te kon sien. Waar’s die gordyne?” Sy kyk na die spul bokse asof glibberige slange daaruit gaan spring.
Ek weet nie hoekom ek my nié vervies nie, maar ek doen nie. Dalk is ek net so dankbaar vir die geselskap dat dit die klein merrie se streke oorskadu. Daar is iets in haar waarvan ek hou. As al die mense op hierdie dorp soos Lenta de Waal is, gaan dinge dalk beter wees as wat ek verwag het. Dit sal beslis nie vervelig wees nie.
“Watse werk doen jy?” vra ek terwyl ons gordynringetjies inryg.
Sy lag. “Ek is Mevrou Doktor, dis al. Maar moenie jou misgis nie, ek is ’n genius. Net ’n arm genius, en dit maak ’n moerse verskil aan jou toekomsplanne. Ek praat ook nie van daai tipe arm van nie Nikes en designer-klere kan bekostig nie. Ek praat van die tipe arm dat ek op veertien weggehol het van die huis af omdat my ma se boyfriends te veel met my gevroetel het. Sy’t nie gedrink nie, maar sy’t baie ander stront gebruik. Ek dink sy’s nou dood – ek het nog nooit lank genoeg teruggekyk om seker te maak nie. Dit was daai tyd al ’n wonder dat sy nog geleef het.”
Sy vat nog ’n hand vol ringetjies. “En wat doen jy?”
My kop voel dik en ek wonder of dit die buurvrou se Rescues of bloot die buurvrou se skuld is.
“Ek gee skool, wiskunde. Maar op die oomblik is ek werkloos.”
“Ek was mal oor wiskunde toe ek op skool was. Dis so ’n skoon, logiese vak.
