sin stink tog ironie, of hoe?”
Haar brein spring van een ding na die volgende en alles gebeur heeltemal te vinnig vir my geRescuede kop. Sy put my uit, en vir die eerste keer vandat ek hierdie gypsy-lewe begin leef het, wens ek ’n buurvrou kan tog net resepte uitruil of iets. Praat oor ’n groentetuin of hoe om vlekke uit te kry.
“Is so, ja. Ek gaan die gordyne ophang. As ek op die toonbank onder die venster staan, sal ek kan bykom. As jy so gaaf sal wees om vir ons tee te maak?” vra ek.
“Ek sal. Hoe vat jy dit eintlik?” vra sy hierdie keer.
Eintlik vat ek dit swart en bitter, maar dis baie sleg. Ek weet nie hoekom ek dit so drink nie.
“Nes jy dit gemaak het is reg.”
Ek hang die geel gordyntjies en sy maak die tee en vir ’n salige tydjie heers daar stilte in die kombuis. Dolly se gesnork waar sy op haar kombersie lê, is die enigste geluid. Die arme hondjie was seker nog nooit so ontspanne nie. Ek vermoed Lenta het meer as een Rescue in daai stukkie oorskietvleis gedruk.
Toe ek van die toonbank af klim, sien ek ’n dun rooi streep op die teëls. Dit lyk na bloed en dit stop by Lenta se voet.
“Jy bloei!”
Sy kyk af na waar bloed deur haar kous syfer. “Ag hel, al wéér. Ek het my raak geskeer met een van daai donnerse Minora-blade-skeermesse. Reg op my hak. Die ding bloei nou al vir dae. Jy moet my badkamermat sien!”
Sy tel die voet met haar hand op tot dit amper voor haar gesig is om beter te kan sien. Ek wonder of sy ballet doen, of joga of iets.
“Ag jis, gee vir my ’n ou vadoek, ek sal vir jou een terugkoop.”
Ek gee vir haar ’n nuwe vadoek aan. Dis al wat ek het. Nuwe huis, nuwe vadoeke. Dis een van die min luukshede wat ek my vir my kombuis gegun het. As mens baie trek, koop jy na ’n ruk nie meer vir elke nuwe huis allerhande nuwe goed nie. Jy besef dat ’n nuwe blyplek nie ’n nuwe begin is nie.
Sy draai die vadoek met vaardige hande om haar regterenkel. “Het jy nog een waarsonder jy vir die dag kan klaarkom?”
Ek gee nog een aan. ’n Heldergele waarvan ek eintlik baie hou.
Sy vee die bloed van die vloer af op, dan die paar druppeltjies wat op die kas gespat het toe sy haar voet so woes opgelig het. Dan sommer die rot se bloedspatsels in die hoek ook.
“Wat is jou naam?” vra sy.
“Maggie. Maggie Greene.” Ek voel half skuldig omdat ek my nog nie voorgestel het nie.
“Gaaf. Drink jy jou tee, Maggie Greene, dan gaan ek huis toe en begin met aandete. Kom so seweuur om, dan eet ons saam. Die doktor is ook weg tot die naweek.”
“Dit sal lekker wees, dankie.”
“Is jy allergies vir enigiets?”
“Nee, maar ek eet nie graag sprouts nie.”
Sy lag. “Wié hou regtig daarvan? Pretensieuse stronte.”
Ek wonder hoe oud sy is en hoe sy al vir donkiejare met die dokter getroud kan wees. Sy lyk jonger en jonger hoe meer ek van haar sien.
“Hoe oud is jy?” vra ek toe sy by die agterhek uitstap met die vadoek nog steeds om haar enkel. Dit moet seer wees, maar haar gesig wys glad nie dat sy bloei soos iets by die slagpale nie.
“Ek is sewe-en-twintig. En jy?”
“Een-en-veertig, gister. Hoe lank is jy al getroud?”
“Tien jaar volgende maand, maar dalk maak ons dit nie so ver nie, want ek sweer ek gaan daai ou nar nog in sy slaap doodmaak.”
Sy mompel die laaste sin, maar ek hoor dit tog.
“Hoe oud is hy?”
“Drie-en-vyftig.” Met dié stap sy weg.
Watse drie-en-veertigjarige dokter trou met ’n sewentienjarige? Ek hou sommer klaar nie van die man nie. Vieslike ou skepsel. Ek kan netsowel met ’n matrikulant gaan staan en trou, maar omdat ek ’n vrou is, sal ek beslis op So se voorblad beland – met ’n inlasfoto van die matrikulant toe hy in graad nege was.
Ek is bly die dokter is nie tuis nie. My sintuie is al so lank beroof van menslike kontak dat ek net een nuwe kennis per dag kan bemeester. As ek die man ook byvoeg, moet ek weer die kalmeerpille invaar voor slaaptyd.
Witter as sneeu
Iewers nadat Lenta weg is, raak ek aan die slaap. Vir ’n verandering op ’n opgemaakte bed in my nuwe slaapkamer. Dinge gaan duidelik beter by Wapadslaan 52.
My selfoon se gelui maak my halfses wakker. Ek het geweet hy gaan vandag een of ander tyd moet onthou hy het ’n vrou. Hom aspris nie gebel nie, want ek wou sien hoe lank dit hom vat.
Ek tel die selfoon van die bedkassie op sonder om te kyk wie dit is en is skoon verbaas om Talia se stem te hoor.
“En hoe gaan dit daar in diep, donker Afrika?” spot sy. “Ek skaam my dood omdat ek nie gister gebel het nie.”
Sy klink deesdae so gelukkig, dit maak my amper bang vir haar onthalwe. Dis die einste Talia wat my eenmaal vertel het daar is ’n universele hersteller van balans wat sorg dat mense nie té gelukkig of té mislik is nie. As dinge te veel na die een kant toe val, stuur hy iets om die skaal se balans te herstel.
Ek wonder wanneer daai bliksempie die dag gaan wakker skrik en besef ek het hulp nodig. Hy het al vele save-my-souls gemis. Maar as hy op vakansie is, moet hy ook maar wegbly om ten minste vir Talia en die ander euforiese wesens te spaar.
“Dit maak nie saak nie, man. Dié plek is dieper en donkerder as wat jy kan dink. Helfte die grootte van Vuurkloof! Ek het nog nie ordentlik die dorp ingevaar nie, ek wil môre ’n bietjie gaan verken. Maar van wat ek al gesien het, is hier regtig niks. Ons het gedink daar’s niks op Vuurkloof nie, maar as ’n plek net een drankwinkel het, moet jy weet daar’s fout. Hoe gaan dit by jou?”
“Voor die wind. Ek het mos my enkel verstuit aan die begin van die wintersportseisoen, so ek het nog nie ’n enkele span afgerig nie, al is ek lankal weer op die been. Andries het ’n helse nuwe kontrak losgeslaan om vir een of ander departement nuwe sagteware te skryf. En Louisa . . .” Talia sug. “Wel, ek vermoed sy het agtergekom sy het boobs. Die seuns in haar skool ook. Smiddae lyk dit asof die Biker Mice from Mars my huis wil oorneem soos die 50 cc’s hier voor in ’n ry staan.”
Ek lag. Ek voel net die dekade tussen my en Talia wanneer sy praat van goed soos Biker Mice from Mars, maar al is sy soveel jonger as ek, is sy my heel beste vriendin. Ons vind maklik aansluiting by mekaar. Dalk omdat die lewe haar oud gemaak het voor haar jare, of dalk omdat ek tot nou toe nie wou grootword nie.
“Verder gaan dit goed met haar,” vertel Talia van haar lieflingdogter. “Sy staan derde in haar jaargroep, en dit lyk asof sy SA’s toe gaan vir atletiek. Sy het onlangs begin skiet ook. Sy geniet dit.”
Skiet!
“Ek moet jou vertel van my nuwe buurvrou. So ’n klein, jong, popmooi ou dingetjie .
