klink so trots en Annie glimlag breed vir hom toe sy die kamerdeur agter hulle toetrek.
“Ek moet draf, ons is sowaar laat.”
Die seuns is al in die eetsaal en Annie stap vinnig kop onderstebo nader.
“Juffrou Delport!” Die stem hier by haar is sissend sag.
Sy kyk stadig op, vas in die blitsende grysblou oë.
“Ja, meneer Kruger?”
“Gaan trek vir jou ordentlik aan! Ek sal nie toelaat dat jy halfnaak hier tussen die seuns rondloop nie. Ook nie dat jy seuns in jou kamer onthaal nie.”
Annie kyk verbaas na hom en dan na haar tennisrok.
“Maar ons het net ná studie tennis.”
“Jy gaan nie so tussen die seuns in nie.”
Hy sien uit die hoek van sy oog hoe die seuns doodstil sit en amper nie asemhaal nie soos hulle hul ore spits om te kan hoor wat hier buite gesê word.
Soos ’n staalklem span sy hand om haar arm en sy word amper na haar kamer gesleep. Hy draai die deurknop en stoot haar na binne. Woedend gooi sy die boeke op die lessenaar neer en kom staan reg voor hom in die oop deur.
Sy sien egter hoe die seuns deur die eetkamer se venster loer. Sonder om twee keer te dink, gryp sy hom aan die arm, trek hom in haar kamer in en druk die deur beslis agter hom toe.
“Wat . . .?”
“Die kinders verrek hul nekke om te kan hoor hoe jy my oor die kole haal. Hoekom spaar jy hulle nie die moeite en neem my eetkamer toe en laat my daar op ’n stoel staan nie? Ek is mos net vier jaar oud en het geen maniere of ordentlikheid nie!”
Twee rooi kolle van verontwaardiging brand op haar wange.
“Jy hét ook geen ordentlikheid nie! Jy laat die seuns toe om hier in jou kamer in te kom en dit terwyl jy . . . so skamel geklee is.”
“Speel jy tennis, meneer Kruger?”
“Ja, juffrou, maar ek het nie nou tyd om hulle af te rig nie. Die atletiek is nou die belangrikste.”
“Wel, speel jy gewoonlik in ’n langbroek en ’n langmouhemp?”
Sy kyk op in die nors gesig en wag nie vir ’n antwoord nie.
“Hou op om kinderagtig te wees! Dis nie meer die agtiende eeu nie. Kry dit vir eens en altyd in jou kop dat ek nie in hierdie seuns belangstel nie. Ek stel in hul geleerdheid en opvoeding belang en dis al! Hoe gouer hierdie seuns egter leer dat ’n vrou in ’n kort rokkie tennis speel, hoe minder sal hulle hulle daaraan vergaap as hulle teen ander spanne speel.” Sy sluk diep. “Wat Paul betref, ek het hom gehelp met wiskunde. Ek kan egter insien dat dit nie reg was om hom hier te woord te staan nie. Daarom sal ek daardie deel van die skrobbering aanvaar en in die toekoms sal ek die seuns in die eetsaal spreek wanneer dit nodig is.”
Bertus staan stil en uit die veld geslaan na haar en kyk. Sy het nou die wind heeltemal uit sy seile geneem. Hy maak sy mond oop om iets te sê, maar sy praat al klaar weer.
“Ek kan nou ander klere aantrek, maar die kinders sal dadelik weet dat dit die rede is hoekom jy my oor die kole gehaal het. Dit sal hulle aan die wonder sit en dinge laat opmerk wat glad nie nodig was nie. Hierdie seuns het almal ma’s en die meeste het susters ook. Andersins kan ek nou hier uitgaan soos wat ek is en hulle sal nie raai waaroor dit alles gegaan het nie.”
Sy staan terug en wag op sy antwoord.
Bertus gluur haar nog steeds woedend aan. Sy was darem nou grootmoedig genoeg om te erken dat dit verkeerd was om vir Paul in haar kamer ekstra klas te gee. Dit het hom onkant betrap. Hy het gereken sy sou haar op daardie punt ook wou verdedig. Hy snork dus net verontwaardig en swaai om om uit te stap.
Sy wip egter rats voor hom in voordat hy by die deur kom.
“Moet ek ander klere aantrek?” Sy meet hom met haar oë en die eerste keer sien hy watter mooi bruin oë sy het. Hy sien ook hoe sag haar hare om haar wange krul voor dit aftuimel na haar skouers toe.
“Maak tog soos jy wil! Jy doen dit in elk geval.”
Hy druk by haar verby en stap met lang treë by die deur uit.
Annie tel haar boeke op en stap na die eetkamer toe. Sy kan beswaarlik haar lag hou toe sy sien hoe vinnig die nuuskierige gesigte voor die venster verdwyn.
Hoofstuk 4
Bertus tik op die tafel en ’n doodse stilte sak oor die dertig seuns in die eetsaal toe.
“Kobus, ek gaan net ná ontbyt in dorp toe. Ek laat alles in jou hande. Ek wil niks, absoluut niks, van een van julle hoor nie!” Hy kyk die spannetjie tydsaam deur en Annie moet sluk aan die onvergenoegdheid wat in haar opstoot.
Hy ignoreer haar geheel en al. Sy is al drie weke hier en nog steeds het hy nie veel meer as ’n paar sinne met haar gepraat nie.
Vandag is Saterdag en dit sal die eerste dag wees dat hy nie hier by die koshuis is nie. Hy het sy intrek in die ander kamer kom neem en hy is net eenvoudig oral. ’n Mens is te bang om hard te praat.
“Die tennisbane moet gerol word en die rugbyveld se gras moet gesny word. Julle weet wie verantwoordelik is daarvoor. Dit moet alles netjies wees wanneer ek vanaand terugkom. Ek sal moontlik laat wees, Kobus, moenie vir my wag nie.”
“Ek wonder of hy ’n meisie het.” Jan fluister sag onderlangs vir Oswald.
Annie moet haar kieste vasbyt om nie te lag nie. Sy sit reg langs Oswald en Jan en sy kan elke woord hoor wat gesê word.
“Wie sal tog na hom kyk? Hy sal vir hom ’n vrou in ’n slagyster moet vang.” Oswald kyk vies na Bertus se groot gestalte.
Daar is ’n gedempte opgewondenheid aan die ontbyttafel en Annie wonder of dit die feit is dat Bertus die res van die dag nie hier gaan wees nie.
“Dit was darem nie nodig dat ons die bane moet rol én die gras moet sny op hierdie sonnige Saterdag nie.” Org kla kliphard toe hulle buite hoorafstand van Bertus is.
“Nee, ou matie, nou maak die groot indoena seker dat ons nie kan rondlê soos niksdoeners nie.”
Annie kyk met hartseer in haar hart na die klompie seuns. ’n Gedagte kom kruip so vinnig uit sy skuilplek en weer terug dat dit ’n tweede keer moet kom loer voordat sy daaraan aandag skenk.
Toe Bertus se bakkie oor die bult verdwyn, storm die seuns uitgelate in die binnehof van die koshuis uit.
“Jippie! Jippie! Een dag van vryheid, gelykheid en broederskap!” rond Pieter die uitbundige uitroepe af.
Annie lag kliphard waar sy ook in haar oop kamerdeur verskyn.
Pieter met sy groot liefde vir die Griekse mitologie kom buig galant voor haar.
“O Persephone, Pluto het pas uit die onderwêreld gekom om die skone kind van Demeter te vra om die dag, hierdie heerlike somersdag, saam met
