en vergeet van presteer nie, maar vir hom was daar nooit so ’n kans nie! Hy moes hulle wys – eers net vir sy ma en toe later sommer vir die hele wêreld. Hy moes haar wys wat sy verbeur het die dag toe sy weggeloop en hom en sy pa net so gelos het. Sy moes sien tot watter hoogtes kon haar seun klim sonder haar hulp.
Bertus kan hierdie vreemde gevoelens nie verstaan nie. Hy sug. Te veel jare al onderdruk hy hierdie menslikheid wat na die oppervlak wil kom.
Hy sien hoe die wa by die kraal stilhou en dan hoor hy Kobus se vrolike stem.
“Nou toe, kêrels, wie melk vanaand?”
Agt seuns klim van die wa af.
“Hoekom so baie van julle? Daar melk mos gewoonlik net vier op ’n slag.” Kobus kyk onbegrypend na die agt seuns.
“Ons help maar gou met die los werkies solank hulle melk, dan is ons vroeg klaar. Ons is bang julle gaan al die kos opeet wat juffrou gaan maak.” Oswald se harde stem dra suiwer deur die stillug.
“Komaan, julle grys perde! Sleep ons vuurwa tot by die koshuis sodat ons die oorblyfsels van ons proviand kan gaan bêre vir beter dae.” Pieter jaag die donkies met kleurryke taal aan. Hy staan regop soos ’n Romeinse soldaat op ’n strydwa.
’n Glimlag kom krap onverwags aan Bertus se mondhoeke.
Wie sou nou kon dink dat ou Pieter soveel sêgoed het? Hy is dan altyd so bedees.
Bertus is skielik vreemd onwillig dat die kinders moet weet hy is terug. Hulle lyk so gelukkig en tevrede, flits dit deur sy gedagtes. Die bakkie is in die motorhuis, dus sal hulle nie eens opmerk dat hy al terug is nie.
Hoofstuk 5
Bertus kyk verbaas na sy weerkaatsing in die spieël. Nou hoekom sou hy nou so vinnig hier by sy kamer ingeglip het? Word hy nou gek of oud of wat gaan aan met hom?
Hy druk met sy hand teen sy voorkop. Sy kop is effens seer! Hy is tog nie nou lus vir ’n konfrontasie met die kinders nie, veral nie waar sy by is nie.
Sy kan hom altyd so onskuldig en dan so verbaas aankyk as hy haar voor stok kry oor iets. Dit laat hom monsteragtig en gemeen voel.
Môre sal hy met ’n arendsoog die plaas deurgaan. Laat daar net een ding verkeerd wees. Hierdie seuns sal dan sien dat sy gesag nog hier geld.
Hy dink skielik daaraan dat nog vier seuns by die kraal afgeklim het om die ander te help, sodat hulle ook nog ’n bietjie plesier uit die res van die dag kan hê.
Bertus gaan sit stil in die diep leunstoel in sy kamer. Die vensters is oop en hy kan elke woord hoor wat daar gesê word.
“Julle ramme moet nou gaan stort en sorg dat alles netjies is. As Zeus môre iets verkeerd kry, bars ons!” Dis
Kobus se stem wat luid by sy venster ingedra word.
Bertus frons. Dis mos van hom wat hulle praat. Zeus! Verspotte goed! Hy het al gewonder wat sy bynaam is. Hoekom sou hulle hom so noem? Dink hulle regtig hy reken hy is die hoof van die gode?
Daar is ’n uitbundige lawaai soos die klomp storm vir storte en aan die gille en gelag kan Bertus hoor dat dit baie jolig gaan. Hy wonder wat van Filemon geword het. Die etensklok moes lankal gelui het.
Haar stem het hy nog nie weer gehoor nie. Sy het seker ook gaan bad en haar gaan mooimaak vir die seuns. Sy moes seker al gesien het hoe kyk Paul en Kobus en Flenters na haar. Klein flerrie!
Die gezoem van stemme beweeg eetsaal se kant toe en Bertus loer versigtig deur ’n skrefie van die gordyn.
Die seuns stap egter nie by die eetsaal in nie, die meeste tros kombuis toe.
Dan hoor hy die eerste keer weer haar laggende stem.
“Nee, uit hier! Julle is al onder my voete! Jan, dra jy en Oswald daardie tafeltjie uit en dan sit julle die borde en glase daarop neer. Ons kan sommer buite op die gras eet. Dis so lekker buite.”
“Ja!” ’n Koor van growwe seunstemme klink op.
Sy sit twee groot bakke op die tafeltjie neer en skep vir die seuns in, wat dit luidrugtig en waarderend ontvang.
Dit raak rustig op die gras en oral sit seuns met hul borde op hul skote.
“Ai, juffrou, dis heerlik! Kan juffrou nie vir Filemon leer om macaroni-en-kaas te maak nie?”
“Ek kan dit maar so af en toe self vir julle maak. Hou julle daarvan?”
“O ja!”
“Asseblief, grote Persephone! Ons van die onderwêreld sal dan altyd u gewillige slawe bly.” Pieter is op sy knieë voor haar met sy vurk oor sy hart gevou.
“Goed, Pluto! Onthou net jy en jou medeslawe van die onderwêreld sal moet help skottelgoed was. Ons kan nie vanaand alles so vuil los vir Filemon nie.” Haar laggie klink klokhelder op.
“Pluto sal dit vir die skone godin doen.”
Bertus glimlag in die donker. Hy wens hy het die moed gehad om hier uit te stap en saam met hulle te gaan sit en eet, om so deel te word van die vrolike geskerts en gelag. Hy het so ’n behoefte daaraan. Op dertigjarige ouderdom voel hy soos ’n ou, verbitterde mens. Daar was en is nou nog so min sonskyn in sy lewe, so bitter min!
“Ai, juffrou, ek wens ou Zeus wil meer kere weggaan. Ons moet vir hom ’n meisie op die dorp kry, sodat hy gereeld sy ry kan kry.”
Bertus wag gespanne dat Annie moet antwoord op Paul se voorstel. Hy is skielik gretig om te hoor wat sy gaan sê.
“Ja, dalk maak die liefde hom sommer sag en inskiklik!” Dis sowaar Boef wat ook ’n stuiwer in die armbeurs te gooi het, nog voordat sy kan antwoord.
“As dit liefde is wat hy nodig het, kan hy mos maar op juffrou Annie ook verlief raak. Dit sal baie makliker wees.” Hierdie aanmerking kom sowaar van een van die nuwelinge wat nog nat agter die ore behoort te wees.
’n Growwe gelag bars los.
“Arme Persephone – as ou Zeus op haar verlief moet raak! Hy sal nie weet wat om te doen nie. Hy sal haar oor die kop slaan soos die oermense en haar na sy grot toe sleep.” Jan lag vir sy eie grappie en die ander borduur elkeen ’n stukkie daarop voort.
“Julle raak nou skoon stuitig. Kom ons gaan was die skottelgoed.”
“Nee, juffrou, kom ons drink eers melk. Daar is nog twee waatlemoene ook. Kan ons dit nie maar eet nie?”
“Nie hier op die gras nie. Julle sal van die pitte hier mors en meneer Kruger sal nie daarvan hou nie. Ons kan darem gou eers melk drink. Daar is nog perskes ook as julle wil hê.”
Die seuns sien vir alles wat eetbaar is kans ná die dag se swem en baljaar.
Bertus kan homself nie verstaan nie. Hy het sowaar lus en sê vir die kinders dat hulle tog maar die waatlemoene op die gras mag eet.Wat sal ’n paar pitte op die gras nou saak maak? Skaam en vies vir homself laat sak hy sy kop in sy hande.
“Kobus, hoe laat dink jy sal
