Bertus brom iets en meneer Van Tonder lag lekker.
“Ek behoort darem ook van beter te weet as om vir jou so iets te vra.Was jy dan nie vier jaar lank een van my leerlinge nie? Jy sal mos nooit erken jy het ’n fout gemaak nie.”
Bertus lag verleë en kyk dan reguit na Annie. Haar woorde van Saterdagaand is weer helder en brandend in sy gedagtes.
“Ja, sy gedra haar knap. Ek . . . e . . . ek en sy stem net nie altyd saam oor die manier waarop die seuns gehanteer moet word nie.”
Annie kyk opreg verbaas na hom en meneer Van Tonder grinnik.
“Jy sal ’n groot deegroller nodig hê om hom te oortuig, juffrou. Wat sê hy alles as jy dit waag om van hom te verskil?” Die terglustige meneer Van Tonder fluister hard agter sy hand en Annie lag klokhelder.
“Nee, ek het nog nie in soveel woorde van hom verskil nie, meneer Van Tonder. Meneer Kruger dink maar sommer ek stem nie saam nie.”
“Dit klink darem vir my altevol na ’n lekker storie, juffrou. Kan ons twee nie eenkant toe gaan nie, dan skinder ons lekker van hom!”
Annie staan glimlaggend op.
“Ek moet teruggaan klas toe. Die pouse rek darem nou baie lank uit. Met twee standerds in een klaskamer kom ons nie voor met ons werk nie.”
Meneer Van Tonder staan galant op en wag dat sy moet gaan.
“Nou gaan ek en Bertus tog van jou skinder terwyl jy nie hier is nie.”
“Dit sal meneer Kruger goed doen om ’n slag stoom af te blaas. Ek glo hy sal baie hê om oor my te vertel.” Annie glimlag stroopsoet in Bertus se rigting en hy kyk haar vies agterna.
Klein klits! Sy lewer hom nou netjies aan die terggees van ’n Gert van Tonder uit.
Die groter seuns is doodstil in die klas langs hare. Annie weet dat Bertus nog steeds met die inspekteur besig is. Sy het ook gehoor dat hy die kok laat weet het dat meneer Van Tonder vanmiddag saam met hulle eet.
Die dag raak rustiger en die vrede wat hierdie pragtige plek altyd in haar ontlok, begin stadig weer in haar opstoot. Sy sit ingedagte by die lessenaar en staar ver uit oor die lieflike plaas.
“Juffrou . . .” Kobus se rooi kop loer om die deur.
“Ja, Kobus?” Al haar aandag is dadelik by hom. Hy lyk ontsteld en bekommerd.
“Dis Bella, juffrou. Sy is sieker. Ons sal die veearts moet laat kom, maar meneer is nog besig met die inspekteur. Ek weet nie wat om te doen nie.”
“Aarde, Kobus, is daar iets wat ek kan doen?”
“Kan . . . kan juffrou nie asseblief vir meneer gaan sê nie? Meneer sal my nie eens te woord staan nie. Hy is nog woedend oor vanoggend.”
“Ag, bog, Kobus, hy is darem nie ’n monster nie! Dit was mos net ’n ongeluk.”
Kobus byt sy lip vas en Annie weet in watter vertwyfeling die arme kind nou is. Bertus sal hom waarskynlik nie ’n kans gee om te verduidelik hoekom hy hom kom steur nie. Hy sal Kobus beledig oor sy voortvarendheid, veral omdat die seun op hierdie oomblik glad nie in sy guns is nie.
Sy kners op haar tande. Hoekom is Bertus Kruger tog so ’n buffel? Die kinders het ’n heilige vrees vir hom. Sy besluit vinnig wat om te doen. “Bly net ’n rukkie hier by my klas. Hulle kan nie ook nog raas nie, dan is ons albei onderdeur.”
“Ai, dankie, juffrou. Ek koop vir juffrou die grootste melkskommel wat ek op die dorp kan kry!”
“Grappie! Wanneer dink jy nogal sal ons op die dorp kom om daardie skuld te kan vereffen?”
“Juffrou, as meneer dalk vra, sê maar net vir hom ou Bella lê nou en sy steun aanmekaar. Haar buik begin ook swel.”
“Goed.”
Toe sy by die kantoor kom, vee Annie oor haar hare en tik liggies aan die deur. Sy hoor die growwe gemurmel van die stemme daaragter.
Daar is egter geen reaksie nie en sy klop weer, hierdie keer ’n bietjie harder.
Die stemme raak stil en toe hoor sy Bertus se afgemete treë nader kom.
Hy ruk die deur so vinnig oop dat sy skrik en ’n entjie retireer.
“Jy weet tog ons is besig en wil nie gesteur word nie, juffrou. Daar is niks wat nie kan wag tot vanmiddag nie.”
“Kan ek jou net ’n minuut lank spreek, meneer Kruger?”
Annie besef dadelik hoekom Kobus so onwillig was om self te kom. Vir hom sou Bertus nie net gefrons het nie, hy sou hom sommer afgejak het.
Toe Bertus geen aanstaltes maak om by die deur uit te kom nie, fluister sy amper paniekerig: “Dis dringend, asseblief!”
Bertus loer oor sy skouer na Gert van Tonder wat belangstellend deur ’n lywige lêer blaai.
“Verskoon my net ’n oomblik, asseblief.”
“Seker, Bertus.”
Bertus trek die deur agter hom toe en dan sis hy saggies: “Wat is dit?”
“Dis Bella, die koei. Sy is sieker. Sy lê en steun en haar buik swel ook nou.”
Sy sien hoe Bertus frons.
“Wat weet jy van koeie af?”
“Niks! Kobus het vir my kom sê.”
“Hoekom het hy dit nie self vir my kom sê nie? Hoekom moet jy sy vuil werk doen?”
Annie vererg haar bloedig.
“Omdat hy jou langer ken as ek, meneer Kruger. Hy het presies geweet watter ontvangs hy sal kry. Vir hom sou jy nie eens ’n kans gegee het om te verduidelik nie en die koei sou gevrek het voordat iets vir haar gedoen kon word.”
Bertus frons weer gevaarlik en Annie sien hoe die spiere in sy kakebeen beweeg.
“So onmoontlik soos wat dit vir jou mag klink, meneer Kruger, is die seuns lief vir die koei. Hulle is almal boerseuns en hulle is lief vir die diere. Ou Bella is egter hul gunsteling.”
Annie sien hoe sy die wind uit sy seile neem en dit gee haar ’n vreemde soort genoegdoening. Ou Zeus moet darem nie dink sy sal soos die arme kinders vir hom skrik nie.
“Kobus sê ons moet dadelik ’n veearts kry. Dis al, dankie, meneer Kruger.”
Annie draai om en stap weg sonder om weer om te kyk en laat ’n verdwaasde en verslae Bertus agter. Hy kan sowaar nie aan ’n enkele woord dink om haar toe te snou nie. Heeltemal onlogies maal dit deur sy verstand dat sy praat van “ons”. Sy sê “ons” moet ’n veearts kry. Dan sê die seuns nog as hy op haar sou verlief raak . . . Gek! Simpel gek! Dis wat hy is!
“Ai, juffrou, baie dankie. Wat sê meneer?”
Annie kyk
