vrolik.
“Ekskuus? Waar is meneer Kruger?” Annie vra dit neus in die lug om te wys dat sy nie laaste is nie. “Ek is voor hóm hier.”
Sy stap deur die bus en gaan sit op die agterste sitplek wat hulle vir haar oopgehou het.
“Meneer Kruger sal seker nie saam met ons ry nie, juffrou. Hy ry gewoonlik met sy eie motor.”
“Ag nee, hy sal dit mos nie doen nie. Nie vandag nie. Ons ry dan almal saam soos een groot familie.” Sy kyk fronsend na die seuns. Dit sal maar moeilik gaan om hulle te laat glo dat Bertus Kruger ook ’n vriendelike en genaakbare kant het.
“Hy ry nooit graag saam met ons nie, juffrou. Buitendien sal dit baie lekker wees as dit net juffrou is wat saam met ons ry. Ons kan dan sing en raas en lag . . .” Flenters se harde basstem dra deur die hele bus.
“Ag, nee wat, julle moet nie altyd sulke goed sê nie! Kyk net wat het meneer Kruger nie alles vir julle gedoen om hierdie dag moontlik te maak nie. Wees julle net ’n slag spontaan en vriendelik met hom en dan sal hy ook so met julle wees. Julle kan mos nie verwag dat hy sal oorloop van vriendelikheid en liefde vir julle as julle julself toesluit vir hom nie. Liefde kweek liefde! Geen mens, hoe gehard ook al, is bestand teen liefde nie.”
Annie se stem is so ongewoon ernstig dat die seuns haar net stil aankyk.
“Ja, ek kan glo dat hy nie bestand sal wees teen juffrou se liefde nie, maar wat wil hy met ons s’n maak?”
Annie kan nie sien wie hierdie stukkie wysheid kwytgeraak het nie en die ander vind dit natuurlik baie snaaks.
“Ja, ek dink nie hy sal vreeslik beïndruk wees deur ouens soos Boef en Paul en Flenters se liefde nie,” laat ’n ander hoor.
“Ag, aan julle is tog nie salf te smeer nie. Kobus, gaan kyk asseblief waar meneer Kruger is. Dalk kan jy hom gou help. Hy is seker net besig om die geboue te sluit en ’n laaste paar dingetjies te doen.”
Bertus Kruger staan stil agter die bus. Hy hoor elke woord wat daar gepraat word. Hy wás van plan om met sy eie motor te ry. Hy weet mos goed dat die seuns dit meer geniet wanneer hy nie by is nie.
Hy druk sy motorsleuteis in sy sak en stap ongeërg om die bus. Hy loop hom byna in Kobus vas wat uitgelate by die bus se deur uitspring.
“O, hier is meneer! Is daar iets waarmee ek gou vir meneer kan help?”
“Ek is klaar, dankie, Kobus. Wag julle vir my?”
“Ja, meneer.”
“Het julle daardie mandjie appels en die mandjie lemoene ingelaai? Hierdie klomp gaan lus wees vir ’n eetding net sodra ons oor die bult is.”
“Ja, meneer, dis in.”
Kobus staan eerbiedig opsy sodat Bertus kan inklim.
Oom Gawie kyk goedkeurend na Bertus en glimlag breed agter die stuurwiel van die bus.
“Kom, meneer Kruger, ons wag net vir jou. Die seuns moet nog ’n bietjie uitrus en bene rek voordat hulle kan gaan hardloop.” Oom Gawie loer oor sy skouer na die klompie atlete. “Het julle almal jul spykerskoene, wegspringblokke, frokkies, atletiekbroeke . . .?”
“Ja . . . oom . . . Gawie!” Hulle sê dit afgemete soos ’n klomp kleuters. Dis deel van die ritueel. Oom Gawie moes eenkeer omdraai omdat een van die seuns sy rugbystewels vergeet het en hy laat hulle daardie voorval nooit vergeet nie.
“Waar sit ek?” Bertus kyk oor die dertig seunsgesigte heen, almal nou taamlik bedees.
“Meneer sal maar daar agter by juffrou moet sit. Sy gaan netnou vir ons kitaar speel.”
Bertus stap in die smal paadjie af. Van waar Annie sit, kan sy hom gemaklik dophou. Hy is geklee in ’n kortbroek en ’n blou geruite hemp wat hom jonk en baie aantreklik laat lyk. Hy het ’n blou hoedjie in sy hand wat hy vandag as skerm teen die kwaai Suidwesson wil gebruik. Sy oë lyk vreemd verleë en ongemaklik toe hy langs haar tot stilstand kom.
’n Jammerte vir hierdie groot man kom vou om Annie. Hy is ’n arme, ongelukkige mens. Hoeveel geluk en vervulling kon hy nie al hier op Skurwekop gesmaak het as iemand hom net wou leer wat liefde is nie!
Sy skuif uit die bank en glimlag breed vir hom.
“Ek is jammer, maar jy sal moet inskuif. Ek sal nie kan kitaar speel daar in die hoek nie.”
Bertus skuif sonder ’n woord in tot teen die venster.
Die bus trek weg en Annie val effens teen hom toe sy weer gaan sit. Sy bloos liggies, maar maak of dit niks is nie.
Die seuns is stil en dit hinder Annie. Hulle moet tog net nie dat hierdie uitstappie boemerang nie. Bertus moet sien hoeveel hulle dit geniet.
Sy wag net totdat hulle by die hek uit is en die bus egalig op die grootpad ry. Sy tel haar kitaar op wat langs haar in die paadjie staan.
“Kom, kom, meneertjies! Vandag gaan julle sing totdat jul tonge aan jul verhemeltes vaskleef!”
“Hoekom is juffrou so kwaai met ons? Wat het ons nou weer gesondig?”
Org se gees word nie maklik gedemp nie en Annie het lus en soen hom.
“Omdat julle my siel so uitgetrek het toe ek hier gekom het. Vandag gaan julle betaal.”
Sy tokkel op die snare en sit dan met ’n suiwer, soet stem die eerste vrolike liedjie in. Die seuns val saam in en nie baie kilometers verder nie sing hulle uit volle bors, die stugheid en skaamheid skoon vergete. Bertus sing nie saam nie, maar Annie kan tog aanvoel dat hy begin om te ontspan. Hy vermaan nie die seuns oor enige onbenullighede nie. Hy glimlag selfs een of twee keer lui vir ’n kwinkslag wat een kwytraak.
Dit moedig die seuns aan en kort voor lank is hulle heeltemal verspot. Annie sit later laggend haar kitaar neer.
“Nee, geen mens kan lag en kitaar speel nie.”
“Ek sal ’n bietjie speel, juffrou.” Boef hou sy hand uit vir die kitaar en verbaas oorhandig Annie dit aan hom.
Sy het nie geweet hy kan speel nie. Sy het nog geen musiekinstrumente in een van hul kamers gesien nie. Hulle word seker nie toegelaat om dit saam te bring nie.
Boef se groot hande vee liggies oor die snare en Annie sit onwillekeurig meer regop toe hy begin speel. Boef speel soos ’n meester. Die seuns voel haar belangstelling aan en hulle sing sagter sodat die pragtige klanke van die kitaar bo die sang uitstyg.
Spontaan klap sy vir hom hande.
“Dis pragtig, Boef! Waar het jy geleer om so te speel?”
“My pa. Juffrou moet hom hoor – hy is ’n meester!”
“Jy ook, Boef! Regtig! Speel nog vir ons, asseblief.”
Bertus luister geïnteresseerd. Hy kan nie ’n musiekinstrument bespeel nie. Hy het egter ’n oor vir musiek en sing self graag. Al hierdie mooi dinge het egter mettertyd in die vergetelheid geraak. Hy het kontak met die tyd en die lewe verloor.
“Wie
