vryf saggies oor die gladde, bruin vel van ou Bella se blad.
“Nou het jy my netjies in ’n hoek.” Sy probeer nie eens om uit die situasie te kom nie en Bertus kry sommer nuwe waardering vir haar.
Sy leun agteroor tot teenaan die lusernbaal en stoot haar bene lank voor haar uit.
“Ek sal hier bly totdat die seuns klaar geëet het. Jy het seker nog baie om te doen.”
“Nee, ek het niks om te doen nie. Die seuns kan maar die koshuis se dak en mure afbreek.”
“Hulle sal nie dinge doen waaroor jy jou hoef te skaam nie. Hulle is vandag in elk geval almal so ontsteld oor ou Bella. ’n Mens sal sweer daar is dood in die huis. Hulle is regtig oulike seuns.”
Bertus glimlag net en Annie dink dat hy seker nou weer dink sy is net jammer vir die seuns en soek ’n kans om hulle voor te praat.
Sy kyk stil na die groot man hier by haar. Sy swart hare blink in die dowwe lig en terwyl hy so roerloos sit, is sy gesig sag en ontspanne en sonder die kenmerkende frons.
Hy kyk skielik op in haar peinsende oë. Dit laat haar liggies bloos en vinnig wegkyk. Hy staan op en kyk af na die elfagtige gesiggie met die blink, bruin hare wat so sag op haar skouers krul.
“Ek sal oom Gawie vra om ’n rukkie hier te kom sit. Die seuns moet gaan studeer. Kobus-hulle moet vanmiddag ook nog atletiek oefen, want daar is Saterdag ’n byeenkoms op Otjiwarongo.”
Annie is dadelik die ene belangstelling.
“Kan ons saamgaan?”
Bertus kyk haar verbaas aan en dan trek sy mondhoek effens skeef vir die gretige gesiggie.
“Wie is die ons, juffrou?”
“Ons almal! Ons kan mos met die bus gaan! Ons kan die ouens ondersteun wat deelneem. Dit sal so baie vir hulle beteken.”
Bertus frons en Annie staan vinnig op sodat sy hom nie hier van onder af hoef te sit en beloer nie.
“Asseblief, meneer Kruger! Die seuns sal dit so geniet. Dalk . . . dalk kan ons sommer met die meisieskoshuis reël dat hulle die aand ’n bietjie gesellig saam verkeer, volkspele speel of so iets.”
“Hokaai! Waar val jy nou uit? Ek sien in elk geval nie kans om dertig van hulle heeldag op te pas nie.”
“Ek sal dit doen! Hulle is tog groot en hoef nie meer heeldag opgepas te word nie.”
“Ek dink net die atlete moet gaan.”
Annie sug en lyk so teleurgesteld dat Bertus nie kans sien om sommer net uit te stap nie. Hy maak sy mond oop om iets te sê, maar die gedagtes wat in sy kop kom, is so onsamehangend dat hy sy lippe vinnig saampers en uitstap. ’n Rukkie later kom los oom Gawie haar af en dan stap sy ingedagte terug koshuis toe.
Die seuns is stil en bedruk. Annie kan dit aanvoel en toe die studietyd verby is, vra sy hulle om eers ’n bietjie te wag voordat hulle na hul kamers gaan.
“Luister, dit gaan baie beter met ou Bella. Kobus kan gou vir julle kom verduidelik wat sy makeer en watter behandeling sy nou kry, dan leer julle sommer almal ook iets. Danie, gaan roep jy gou vir Kobus.”
Met ’n breë glimlag verduidelik Kobus aan die ander wat hulle wil weet en dis ’n meer ontspanne en tevrede klomp seuns wat onder die boom gaan koeldrank drink.
Donderdag roep Bertus die seuns in die eetsaal bymekaar.
“Soos julle weet, is daar Saterdag ’n atletiekbyeenkoms op Otjiwarongo. Tien van ons manne gaan deelneem. Ek het besluit dat ons Saterdag almal saam kan gaan – daar is oorgenoeg plek in die bus. Dan kan julle ander die atlete gaan ondersteun.”
’n Doodse stilte begroet die aankondiging en Annie kry Bertus skielik uit haar hart uit jammer. Hy het natuurlik nou ’n applous verwag en die seuns is te verbaas en te bang om te roer.
Sy spring dus op en klap haar hande bokant haar kop terwyl sy uitgelate juig.
Hulle kyk haar eers ’n sekonde of wat verbaas aan voordat daar ’n groot lawaai losbars. Die seuns lag en fluit en klap uitgelate hande. Bertus staar net verstom na die gewoonlik stemmige seuns.
Hy lig sy hand en onmiddellik is almal stil.
“Wel. Ek het regtig nie gedink julle sal dit so baie waardeer nie.”
“Meneer,” sê Kobus skielik en staan plegtig op, “ek wil net namens die atletiekspan baie dankie sê. Dit sal wonderlik wees om te weet ons het soveel ondersteuners. Ons hoop om nie een van ons ondersteuners of vir meneer teleur te stel nie.”
Bertus moet sluk aan die knop in sy keel. Die afgelope vier jaar regeer hy hulle met ’n ysterhand. Hy het nog nooit opgelet wat hy hulle alles ontneem nie. ’n Astrante juffroutjie met groot, bruin oë moes eers sy oë kom oopmaak.
“Ek is seker julle sal ons nie teleurstel nie, Kobus.”
Org se hand gaan ook op en Bertus kan sy verbasing nie wegsteek vir die vrymoedigheid wat die kinders nou skielik aan die dag lê nie. En dit alles net oor ’n enkele ou toegewinkie.
“Meneer, kan ons maar ’n banier maak met die woord Skurwekop daarop? Dan kan ons dit op die paviljoen vassit waar ons gaan sit.”
“Ja, goed.”
“Heng, dankie, meneer!”
Annie wag totdat die kinders uit die saal is en stap dan na Bertus toe wat hulle met gemengde gevoelens agternakyk.
“Meneer Kruger, ek wil ook net baie dankie sê. Dit sal soveel vir die seuns beteken.”
Bertus glimlag afgetrokke.
“Die seuns behoort eintlik vir jou dankie te sê, juffrou.”
“O nee, en ek wil ook nie hê hulle moet weet dat ek die sakie aangeroer het nie. Dit beteken vir hulle so oneindig baie omdat die voorstel van jou af gekom het. Hulle het soveel respek vir jou en so iets sal dit sommer laat omsit in liefde.”
Bertus kyk stil na haar.
“Maak dit dan vir jou saak of die kinders vir my lief is, juffrou, en of hulle my maar net vrees?”
Annie se groot oë is ernstig en onverwags skiet hulle vol trane.
“Elkeen van ons het liefde nodig, so oneindig nodig! Ons kan nie daarsonder voluit lewe nie.”
Sy draai vinnig om en stap uit voordat die trane kan opdam en oor hul walle stoot.
Hoofstuk 7
Annie lyk soos die lente self toe sy vinnig nader draf in ’n spierwit rok en wit sandale. Om haar dun middeltjie is ’n breë, groen-en-wit gestreepte serp gebind en ’n groen-
en-wit laphoedjie sit ongeërg op haar glansende bruin hare.
Sy gee haar kitaar vir Kobus aan voordat sy in die bus klim.
“Kom,
