tien hande gaan op.
“Kom ons leer dit gou vir die ander. Dis altyd vir my een van die mooiste liedjies.”
Boef begin saggies speel.
“Ken jy dit, Boef?”
“Ja, juffrou.”
Annie sing voor met haar mooi, suiwer stem. Ná die eerste strofe kyk sy na Bertus en haar oë is so eerlik en opreg dat Bertus nie kan weier toe sy hom vra nie.
“Sing saam, toe! Jy behoort dit tog te ken.”
“Ja, ek ken dit.”
“Ons begin weer voor.”
Bertus val met sy diep stem in en Annie loer verras na hom. Hy sing pragtig! Met ’n bietjie afronding kan sy stem ontwikkel tot iets heel besonders. Sy sien egter hoe ongemaklik hy in die vreemde rol is en sy wens sy kan sy hand vashou om hom meer selfvertroue te gee.
“Weet julle, ek ontdek vandag soveel talent hier. Ons moet ’n koor stig op Skurwekop. Jy sing pragtig, Bert- . . . meneer Kruger.”
Bertus is skielik baie ongemaklik en verleë en kyk sommer deur die venster. Die seuns skater dit uit van die lag.
“Hoe is meneer dan nou skaam?” Kobus, wat al van die dag met die siek koei die meeste van sy vrees vir Bertus verloor het, is vol bravade.
“Nee, meneer het mos gedink hy gaan vryspring. Meneer sal moet keer. Sy gaan vir ons vreeslike goed leer. Ons sal een van die dae huishoudkunde moet neem en netbal speel ook.” Org sien al weer ’n gaping om van sy opgekropte lewenslus ontslae te raak.
Dis of die ys skielik met ’n kragtige hamer gebreek is.
Die eerste keer glimlag Bertus breed en spontaan en vir die meeste van die seuns is dit ’n vreemde ervaring om hom so gelukkig te sien.
“Ek het my bes gedoen om van haar ontslae te raak, maar sy klou soos klitsgras. Ek was my hande in onskuld. Julle sien dan julle kry haar ook nie weg nie, nie eens met ’n muis nie.” Bertus kyk reguit na Org en Org is ’n oomblik lank uit die veld geslaan, maar dan begin die stout liggies in sy oë glinster.
“Waar het meneer dit gehoor? Ek sal my twee oogtande verwed dat dit nie by juffrou was nie. Sy is soos ’n oester!”
“Dankie, Org.” Annie glimlag vir Org. “Ek is darem bly om te sien jy vertrou my. Maar waar hét jy dit gehoor, meneer Kruger?”
Bertus wens sy wil hom liewer op sy naam noem. Sy het haar netnou amper verspreek en dit het iets warms in hom wakker gemaak. Dis lekker om te weet dat sy dalk aan hom dink as Bertus en nie as meneer Kruger nie.
“Dis my geheim! Ek kan net so dig wees as ek wil.”
Te gou na die kinders se sin is hulle op Otjiwarongo. Vandag wil hulle die lekker uitrek soos ’n tameletjie.
Die seuns span dadelik en baie trots hul banier oor die stukkie paviljoen wat vir hulle uitgehou is. ’n Hele paar skole is betrokke by die atletiekbyeenkoms en oral is ’n doenigheid van ’n ander wêreld om alles gereed te kry.
Annie sien hoe die seuns onderlangs na die meisies van die meisieskool loer wat net langs hulle op die paviljoen sit. Sy stamp saggies aan Bertus.
“Kan hulle nie maar die meisies gaan help nie? Dit lyk darem so ongemanierd as hulle hier sit en die meisies moet so sukkel.”
Bertus kyk af in die blink, bruin oë en ’n snaakse lam gevoel kom knoop op sy maag.
“Of . . .”Annie raak verbouereerd toe hy haar so stil aanstaar. Sy wil tog niks doen wat vandag sy gramskap kan opjaag nie. “Of wil jy liewer nie?”
Bertus kyk na haar en besef sy wag op ’n antwoord, maar hy het geen benul wat sy gevra het nie.
“Ja . . . Ja, seker!”
Toe hy die bly lig in haar oë sien skyn, weet hy dat dit darem die regte antwoord was.
Sy roep na Boef en Flenters wat die naaste aan haar staan.
“Meneer sê julle moet die meisies ’n bietjie gaan handgee. Hulle kry nie daardie goed vas nie. Julle is mos groot en sterk.”
“Ja, juffrou, seker, juffrou! Dankie, meneer.” Die seuns bondel halsoorkop oor na die meisies toe.
Bertus se gesig vertrek in ’n breë glimlag.
“Jy bederf die seuns, weet jy? Jy is nog by alles ’n regte ou knoeier ook. Dis soos die seuns sê, een van die dae gaan jy hulle leer netbal speel.”
Annie glimlag ondeund en knipoog vir hom.
“Jy is net jaloers omdat daar nie ’n mooi, jong juffroutjie by is nie, anders was jy eerste daar om te gaan help.”
“Gmf!” Bertus snork gemaak verontwaardig. Toe hy die pret in haar oë sien, kan hy nie help om weer die warm gevoel van geluk in sy binneste te voel roer nie.
“Vir jou straf sal jy nou saam met my moet loop en help soek na ’n plek waar ons kan koffie drink.”
Annie wens sy het die vrymoedigheid gehad om haar hand deur sy arm te steek. Sy giggel sag toe sy dink aan die verontwaardiging op sy gesig wat so iets sal uitlok.
“Wat is so snaaks?”
“Nee, niks nie.”
“Is dit vir my wat jy loop en lag?”
“Moenie verspot wees nie! Kyk, daar is ’n stalletjie.”
Hulle is nog besig om hul koffie te drink toe die aankondiging oor die luidsprekers kom dat al die atlete op die baan moet verskyn. Die spanne stap in gelid om die baan. Elkeen dra sy banier voor hom. Die Skurwekoppers lyk maar min en is slegs ’n ou handjie vol teen die atlete van die ander skole. Annie voel egter die trots in haar opstoot. Hulle is groot, sterk seuns met sonbruin arms en bene en lyk pragtig in hul spierwit atletiekklere.
Sy en Bertus juig en klap hande toe die tien seuns by die paviljoen verbykom.
Die seuns vaar verbasend goed in die verskillende items. In al die items wat die oggend afgehandel word, eindig ’n Skurwekopper onder die eerste drie. Hulle groot hoop lê egter by Kobus. Hy móét vandag sy beste lewer.
Kobus se tyd in die honderdmeter was al op Skurwekop tien komma sewe. Hy behoort vandag beter te vaar. Hul baan is nie so goed soos hierdie een nie en Annie is ook nie juis die beste tydhouer nie.
Hulle glo dat Kobus vandag hier ’n rekord kan opstel, maar hulle wil ook hê dat hy moet kwalifiseer om aan die Suid-Afrikaanse Junior Kampioenskap te kan deelneem.
Annie se hande is klam van die sweet toe Kobus begin opwarm. Bertus kyk na die spanning op die skraal gesiggie. Sou sy dalk ’n bietjie verlief wees op Kobus? Sy is nie soveel ouer as hy nie.
Sy kyk vinnig op, vas in die peinsende, grysblou oë en sy glimlag bewerig.
“Dit sal so baie vir Kobus beteken as hy vandag kan kwalifiseer vir die Junior Kampioenskap.”
