Die seuns kom drom almal om haar saam.
“Kobus moet net eers sy toestemming gee.”
Kobus staan nader en sy rooi kop vlam behoorlik teen die agtergrond van groen grasperke en wit mure.
“Juffrou is die baas, nie ek nie.”
“O nee, meneertjie, jy is in beheer geplaas oor alles en dit sluit my in.”
Die ander lag en staan vrolik nader. Hierdie juffrou raak al dierbaarder. Org van Rensburg sal deesdae vuisslaan as iemand haar te na wil kom.
“Ek het gedink ons trek nou almal ons oudste klere aan en dan kom help ons almal werk. Daarna kan ons gaan piekniek hou. Ons vra vir die kok om vir ons piekniekkos te maak en dan kan hy ook die dag vry kry.”
Sy sien geen geesdrif op die seuns se gesigte vir die kok se piekniekkos nie en lag klokhelder.
“Goed, ek sê julle wat: Gaan werk julle solank, dan maak ek vir ons kos en dan kry ek julle by die rugbyveld.”
“Want sy is ’n gawe juffrou! En ons sê almal so!” begin die seuns soos een man sing. Jan sit die verspotte liedjie in met sy growwe stem en die ander sing vals saam en wil haar op hul skouers kombuis toe dra, maar sy keer laggend.
“Nee, wag, julle raak stuitig! Is hier nie ’n swembad nie?”
“Jaaa!” Dis meer ’n juigkreet as wat dit ’n antwoord op haar vraag is.
Kobus verduidelik sommer namens almal. “Dis nie juis ’n swembad nie, juffrou, dis ’n lekker groot dam. Dit loop vol uit die fontein en die orige water loop aan die ander kant uit. Die dam is dus altyd lieflik skoon en die water word aan die ander kant met ’n stroompie weggevoer.”
“Hoe ver is dit hiervandaan?”
“Net hier anderkant, juffrou.”
“Wat sê jy, Kobus, sal ons dit doen?”
“Vir my klink dit heerlik, juffrou, maar wat sal meneer Kruger sê as hy daarvan te wete moet kom?”
“Mag julle dan nie daar swem nie?” Sy kyk vraend na Kobus.
“Ja, ons mag. Meneer Kruger het ons al een of twee keer daarheen geneem vir oefening. Hy gaan gewoonlik saam . . .”
Annie besef dadelik dat dit geen ontspanning was nie. Oswald, wat altyd meer praat as wat nodig is, gaan voort waar Kobus opgehou het.
“Dan is dit tog nie lekker nie, juffrou. Ou Zeus staan soos ’n generaal op die damwal en ons moet swem so al wat ons kan. Hy is so bang hy lag en sien dit in die weerkaatsing van die water.”
“Oswald, jy moenie sulke dinge sê nie. Dalk het meneer Kruger ’n seer waarvan ons nie weet nie. Ander mense se boeke is duister om te lees.”
Annie is skielik jammer vir Bertus wat so ongewild is by die seuns. Op hierdie pragtige stukkie aarde kan die kinders so gelukkig wees.
Oswald laat sak sy kop skaam en die ander kyk haar met oë vol heldeverering aan.
“Nou toe, weg is julle! Julle moet gou maak! Org, jy gaan tog net weer staan en praat en niks verder doen nie. Kom help jy my in die kombuis. Sodra julle klaar is, gaan ons swem.”
Teen die tyd dat Annie ’n ou langbroek en ’n hempie aangetrek het, is die seuns almal weg en druk aan die werk. Hulle doen die werk met ywer, en dit net omdat daar die vooruitsig van ’n bietjie plesier is.
“Filemon, wat gaan jy vir middagete maak?” vra Annie die kok toe sy in die kombuis kom.
“Ek wou net wors gebak en aartappels gaargemaak het, saam met tamatieslaai.”
“Luister, Filemon, ons wil die wors gaan braai by die dam. Ek sal vir ons toebroodjies maak. Is hier vrugte wat ons kan kry om saam te neem?”
Filemon staar haar oopmond aan.
“Jy kan dan vroeg loop vandag, Filemon. Ons sal sommer vanaand ook self kos maak.”
Filemon stap na die koelkamer en maak die deur oop. Daar is heerlike waatlemoene en druiwe, perskes en groenmielies.
“Kan ek maar van hierdie vrugte vat, Filemon?”
“Ja, juffrou, net soveel soos juffrou wil. Die kinders kry nie die goed opgeëet nie, hier is te veel.”
Annie sug. Daar kan sulke lekker geregte gemaak word met die vars groente en vrugte. As Filemon maar net ’n slag sy verbeelding wil gebruik!
Sy pak die wors en groenmielies in die groot plastiekhouers waarin die vleis gewoonlik gebêre word. Die waatlemoene is heerlik koud en sy laat Org sommer ses grotes eenkant neersit. ’n Mandjie perskes en druiwe word ook ingepak en sy en Org spring aan die werk en maak ’n stapel toebroodjies. Dis nog vroeg en die seuns sal onmoontlik nou al klaar wees met die werk. Annie kyk op haar horlosie.
“Ek gaan net gou vir julle iets lekkers maak om te eet.”
Sy krap in die spens rond totdat sy al die bestanddele vir ’n suurlemoentert bymekaar het, en binne ’n uur staan twee smullekker terte eenkant in die yskas.
“Hier is so baie melk, Org, ons gaan nie nou tee maak nie. Ons vat net die kan melk en die terte na die rugbyveld toe.”
Org dra die kan melk en ’n mandjie met plastiekglase. Annie dra ’n skinkbord met die twee terte daarop en hulle stap al geselsend rugbyveld toe.
Die gras is klaar gesny en moet nog net bymekaargehark word. Hulle word luidrugtig begroet toe hulle nader kom en Paul maak ’n netjiese draai met die grassnyer voordat hy langs hulle stilhou en van die sitplekkie afspring.
Hy is amper ’n kop langer as Annie en hy kan die bewondering nie uit sy oë hou toe hy die skinkbord by haar vat nie.
“Dit gaan darem lekker wees, juffrou. Ons het nog nooit so iets hier op Skurwekop gekry nie.”
“Dis omdat hier nog nooit ’n vrou op Skurwekop was nie. Dit lyk vir my al wat julle nodig gehad het, was ’n vrou!”
Onder groot gelag en geskerts verdwyn die twee terte soos sneeu voor die reën. Die seuns drink groot glase vol van die romerige melk en Annie wonder hoekom hulle nie meer kere vir die seuns melk in die plek van koffie of tee gee nie.
“Nou toe, kom ons help almal om die gras bymekaar te hark!”
Annie spring eerste op en gryp ’n hark. Daar is gelukkig omtrent tien harke en baie vinnig lê daar oral bondels gras wat deur ’n paar ander weggery word na die komposhoop.
“Langenhoven het gesê: Jy kan jou swaarkry met lekkerkry klaarkry – wel, ek hoop dis Langenhoven wat dit gesê het!” Die uitbundige Pieter lag uitgelate vir homself. Die seuns bêre gou al die gereedskap en kyk dat alles netjies is, want hulle weet ou Zeus sal kom fout soek.
Annie staan en beskou die berg kos wat op die kombuisvloer uitgestal staan.
“Hoe ver sê julle is dit na die dam toe?”
