ons so ver wil dra. Ek wonder of dit so ’n slim plan was. Sal ons nie maar hier braai en dan gaan swem nie?”
“Ag nee, juffrou, ons dra liewer die goed!”
“Ek sê julle wat,” sê Kobus en staan nader.
Nou eers sien Annie die onnutsigheid raak wat hy al heeldag so met mag en mening moet onderdruk.
“Gaan vang julle gou Filemon se vier donkies, dan span ons die wa in. Dan kan die meeste van ons sommer op die wa ry!”
Vyf seuns spring gelyktydig weg nog voor Kobus behoorlik klaar gepraat het.
“Vra net eers vir Filemon!” Kobus maak sy hande bak en skree agter die ander aan.
’n Halfuur later is die wa ingespan en is dit vol handdoeke en kos. Verder sien jy net arms en bene. Elkeen het sy swembroek sommer onder sy klere aan, want by die dam is nie verkleeplek nie.
Gedagtig aan Bertus se vorige skrobbering het Annie ’n stemmige eenstukbaaikostuum aangetrek. Sy kom klouter op die wa met haar kitaar in haar hand en dit laat ’n rumoerige gejuig losbars, sodat Kobus al sy dae het om die donkies vas te hou.
“Maar sie julle so raas! Netnou hardloop die donkies met ons weg!”
Die paar wat nog aankom, sluip op hul tone nader en Annie lag skaterend vir die stuitigheid.
“O, julle is ’n verspotte klomp goed! Hallo, oom Gawie!” Sy wuif vrolik vir oom Gawie wat die verspottigheid met ’n breë glimlag staan en bekyk. “Wil oom nie saamkom nie?”
“Nee wat, dankie, kinders. Ek sal hier bly en kyk dat niks skeefloop nie. Netnou lui die telefoon of so iets. Gaan geniet julle die dag. Julle kry min genoeg die kans.”
“Tatta, oom Gawie! Maar . . . maar nou het oom nie kos nie, ons het Filemon die dag vry gegee.”Annie slaan haar hand oor haar mond en staar grootoog na oom Gawie.
“Dis niks nie, juffrou Annie. Ek kan na myself kyk. Ek sal wel iets kry om te eet. Ry julle nou. Dit doen my ou hart goed om die kinders so vrolik te sien.”
Hulle is skaars weg, toe skuif Annie die kitaar op haar knie reg en begin die snare tokkel.
“Kom ek met die wa, dan sê sy sommer ja!” Die seuns sing uit volle bors saam.
Annie laat later die kitaar sak en kyk na die seuns wat so spontaan saamsing.
“Doen julle nie volkspele nie?”
“Nee, juffrou, en die skool op Outjo vra gereeld of ons nie wil kom saamspeel nie. Die meeste leerlinge is meisies en hulle het altyd ’n tekort aan seuns.”
“Nou hoekom gaan julle nie?”
“Meneer Kruger sê dis te ver. Hy stel ook nie belang nie. Al waarin hy belangstel, is dat ons die rugbybeker en die tennisbeker en ’n paar atletiekbekers elke jaar moet terugbring.”
“Ag, dan kom julle mos darem uit. Julle moet met die skool op Outjo reël dat hulle volkspele hou of ’n geselligheid reël vir die aande wat julle daar wedstryde speel.”
“Dit sal nie help nie, juffrou. Sodra die wedstryd verby is, moet ons in die bussie klim sodat ons vroeg terug kan wees hier op Skurwekop. Meneer Kruger sê netnou vang ons iets aan wat die skool se naam skade kan aandoen.”
’n Stil woede kom maak in Annie se binneste nes. Hoe kan hy die kinders se jong dae so laat verbygaan sonder enige plesier? En dit alles oor ’n skool se goeie naam! Het hy geen vertroue in die seuns nie? Hoekom sal hulle nou iets gaan aanvang wat die skool se naam kan skaad?
Sy neem haar stilweg voor dat sy die saak nie net hier gaan laat nie.
Die seuns begin dadelik vuur maak toe hulle by die dam kom, en Annie staar sprakeloos na die ongereptheid en skoonheid van die natuur om haar.
Die omgewing is pragtig! Sy is nie in staat om die woorde van bewondering wat in haar opwel hardop uit te spreek nie.
Sy lig haar hand voor haar oë om die omgewing beter te kan bekyk. Sy klim op die damwal en staar ver oor die pragtige, groen veld.
“En daardie plaashuis wat so weggesteek sit daar tussen die bome? Wie s’n is dit?”
Kobus klouter op die wal en kom staan langs haar.
“Dis meneer Kruger se huis, juffrou.”
“Woon hy alleen daar?”
“Ja, juffrou.”
“Is hy al lankal hier?”
“Soos wat ek verstaan, is dit sy geboortegrond hierdie, juffrou. My ouers is sy bure. Ons woon net aan die ander kant van die plaas. Sy pa, ou oom Bertus, het altyd hier geboer en meneer het die grond by hom geërf.”
“Dan ken julle hom lankal?”
“Nie vir hom nie, juffrou. Ek het oom Bertus goed geken. Hy was ook so ’n stroewe mens soos meneer. Vandat ek egter kan onthou, was meneer weg: eers hoërskool toe en toe universiteit toe en later jare glad oorsee. Hy het maar eers huis toe gekom nadat sy pa oorlede is.”
“En sy ma, Kobus? Leef sy ook nie meer nie?” Annie is vreemd nuuskierig oor die stroewe, ongelukkige Bertus Kruger. Hy moes sekerlik tog die een of ander ongelukkigheid belewe het om so ’n ongemaklike soort mens te word. Geen mens kan so gebore word nie.
“Nee, juffrou, van haar weet ek maar min.”
“Dink jy sy lewe nog?”
“Almal bly altyd stil as ’n mens oor haar uitvra, juffrou. Maar van wat ek nou al so hier ’n bietjie en daar ’n bietjie gehoor het, het sy blykbaar vir oom Bertus gelos vir ’n ander man. Meneer was toe maar nog ’n klein seuntjie. Of sy dus nog lewe, weet ek nie. Ons ken maar net vir oom Bertus wat so alleen met sy seuntjie hier gewoon het.”
’n Diep jammerte roer in Annie. Arme, ongelukkige kind! Sy sien hom al met sy grysblou oë en donker hare so alleen sonder ’n ma grootword. Hoeveel vreugde het sy nie in haar kinderjare geken nie, met twee dierbare ouers en drie broers wat haar almal tot in die afgrond bederf het!
“Dis natuurlik die rede waarom hy so swaar met ander mense kommunikeer. Arme man!” Annie sug.
Sy klink so simpatiek dat Kobus verbaas na haar kyk.
“My pa sê ook altyd ons moet hom probeer verstaan. Hy sê meneer was nie altyd so erg stroef en ongeskik nie. Hy was heel menslik, veral toe hy en Rina Visagie nog uitgegaan het. Sy sou vir hom gewag het, maar toe hy van Duitsland af terugkom, was sy reeds getroud met Danie Potgieter.”
Annie byt diep ingedagte haar lip vas. Siestog! Die meisie was dalk die enigste liefde wat hy in sy lewe geken het en toe laat sy hom ook in die steek.
“Haai, waarna staar julle twee so?” Pieter trap vas en wip rats op die damwal. “Ek dog julle sien ’n vlieënde piering!”
Kobus lag en stamp Pieter van die wal af.
“Jy moet liewer sorg dat daardie vuur behoorlik brand, of die ander ouens sien
