Die ander is stil. Asof hulle opnuut besef waaroor dit gaan.
“Henok, onthou jy in die gedeelte wat Marc in Engels gelees het, praat dit van ‘on each corner a blue thread’? Nou, hierdie tallit het nie so ’n blou koord nie, om die waarheid te sê, jy sal beswaarlik een kry wat dit wel het. Die rede is dat die skulpdiertjie waarvan die oorspronklike blou gemaak is, nie meer te vinde is nie.”
“Ek het gehoor hulle het dit onlangs weer reggekry om dié diertjies te teel,” val Rivkah hom in die rede.
Haar pa kyk na haar oor sy bril en sy maak verleë keel skoon. “Hierdie een het dit nie, Henok, dié blou koord word die ‘shamash’ genoem, wat ‘dienaar’ beteken. Dit is dieselfde as die middelste kers van die chanukiah. Elke tzitzit het sewe wit koordjies, die getal van volmaaktheid, en dan is daar, as dit beskikbaar is, so ’n dienaarkoord, blou, wat van adel spreek … Wie se adel sou jy sê?”
“Die Seun van God s’n?”
“Dis reg. Wanneer jy hulle nou tel, kry jy agt, wat die getal van ’n nuwe begin is.”
“Dit spreek vir my oor die Messiaanse Ryk wanneer Yeshua sal regeer,” sê Marc.
Die rabbi knik. “Judaïsme se simboliek is vol van Hom, hulle sien dit net nog nie raak nie.” Hy swyg ’n paar oomblikke nadenkend en sê dan: “Ek wil graag glo dat, omdat ek nog my erkenning van Hom as die Joodse Messias vir buitestanders geheim hou, ek hierdie dinge vir my gemeente kan sê sonder om sy Naam te noem, met die hoop dat party van hulle se oë sal oopgaan soos myne oopgegaan het.”
Toe dit stil word ná Chaim se opmerking, vra Henok: “Sou Yeshua ’n tallit gedra het?”
“In Bybelse tye het mans dit altyd gedra wanneer hulle buitenshuis was. Hulle het dit soos ’n mantel oor hul gewone klere aangetrek. Yeshua sou sekerlik dieselfde klere as sy tydgenote gedra het. As die vlekkelose Lam van Elohim sou Hy élke mitzvah van die Tora perfek nagekom het. Ook hierdie een. Hy was immers Maschiach en sonder sonde.”
“Die woord ‘tallit’ is eintlik saamgestel uit twee begrippe,” sê Hadassah en haar man knik. “‘Tal’ wat ‘tent’ beteken en ‘ith’ wat ‘klein’ kan beteken. Dus letterlik klein tentjie.”
“Moshe het volgens Elohim se voorskrifte die mishkan in die woestyn opgerig en wanneer die twee silwertrompette geblaas het, het die volk daar bymekaargekom,” verduidelik Chaim verder. “Maar ’n mens kan dink dat twee en ’n half miljoen Joodse mans nie daar kon inpas nie; daarom het elkeen sy eie private ‘tentjie van samekoms’ gehad. ’n Intieme plekkie waar hy altyd op HaShem kon fokus.”
“Maar is dit nie so dat die tallit ook vir ander dinge gebruik word nie?” vra Henok.
“Vir seker,” sê die rabbi. “Die Tora kan daarin toegedraai word; in Israel word liggame van oorledenes in ’n tallit toegedraai; dit word gebruik as die chuppah waaronder die bruid en bruidegom tydens Joodse huwelike staan.”
“Dis ook die simbool van die huweliksvaandel van Yeshua en sy bruid,” lewer Marc ’n bydrae.
“Dis reg, Marc. In Shir-Hashirim, Hooglied, soos jy dit seker ken, Henok, sê die bruid mos: ‘Hy het my in die wynhuis ingebring, en sy vaandel oor my was die liefde.’”
“Dis reg, in die Ou Vertaling van Hooglied is dit presies die woorde, iewers in hoofstuk vier, dink ek,” beaam Henok.
“Die Israeliese vlag is ook ’n oopgevoude tallit met die Magen David in die middel,” sê Shlomit.
“Natuurlik,” sug Henok.
“En daardie storie in die B’rit Chadashah van die vrou wat die soom van Yeshua se kleed aangeraak het en dadelik genees is van die siekte waaraan sy twaalf jaar gely het … jy ken dit, nè, Henok?” vra Rivkah.
Henok knik en skielik gaan daar ’n lig vir hom op. “Natuurlik! Dit is aan sy tzitzit dat sy geraak het. Sy het as ’t ware die Allerhoogste se naam in haar hand geneem!”
“Nou ja, ek wonder of Yeshua nie eenvoudig tussen die skare deurgeloop het om die siekes die kans te gee om aan die tzitzit van sy tallit te raak nie …” voltooi Rivkah haar sin.
“Maar …” sê Re’uven, “dan het Hy mos daarmee vir hulle gesê: ‘Ek is Elohim.’”
Sy pa kyk na hom. “Dis reg, Re’uven.”
“Maar ek sukkel daarmee …”
“Ek verstaan,” sê die rabbi gedemp, “dis nie maklik vir ’n Jood nie.”
“Dat Yeshua HaNotsri die Messias kan wees, kan ek … aanvaar, maar dat Hy één met HaShem is … Echad …?”
Henok kyk onbegrypend van pa na seun totdat die rabbi sê: “Dis ’n stryd wat jy nog later sal verstaan, Henok. Kom ons laat dit eers daar. Maar wat ek nog vir jou wou vra, is: Weet jy dat jy ’n naam het wat uit die Tora kom …?”
“Wel, soort van. Henog?”
“Dis reg, maar as ’n Jood sal dit in jou geval ‘Chanok’ wees.”
“Chanok …” proe Henok aan die naam en voel ’n rilling teen sy rug afloop.
“Dis ’n wonderlike naam wat HaShem jou gegee het. Van hom sê die Tora vir ons in B’resheet, oftewel Genesis: ‘Hy het naby God geleef en toe was hy nie meer daar nie, want God het hom na Hom toe weggeneem.’ Chanok is natuurlik ook in Yeshua se geslagsregister. En dan sê die apostel Judas mos ook dat hy geprofeteer het van die Ewige se uiteindelike oordeel oor dié wat dwaalleer verkondig. ‘Kyk, Adonai kom met sy duisende heilige engele,’ het hy geprofeteer.”
Henok druk sy vuis teen sy mond. “Dié dag raak vir my te veel,” fluister hy.
Ses
Jerusalem
Erev Pesach, Saterdagaand 19 April 2008
Oor die stad hang ’n atmosfeer van wonderlike afwagting. Die son is byna onder, Jerusalem het goud geword en binne die volgende paar minute sal Pesach aanbreek. In die Kriges se huis op die Hurvah-plein loop die opwinding hoog. Dis die eerste keer in die ses jaar wat Marc en Rivkah getroud is dat die seder by hulle aan huis gevier word, en die eerste keer dat Marc as hoof van sy huis die leiding sal neem. Twee weke tevore het hy dertig geword, pa van twee seuntjies, en sy skoonpa het daarop aangedring dat hierdie een sý seder moet wees. Dis duidelik dat Marc senuagtig voel daaroor. Henok hou alles met intense belangstelling dop.
Re’uven, Shlomit en hul twee kinders hou vanjaar die seder by haar ouers in Haifa, aangesien hulle besig is om te verhuis na ’n moshav naby Be’er Sheva in die Negev. Maar Chaim en Hadassah is by Marc-hulle. Ook Marc se ouma Ruwth en sy oom Ofer en dié se vrou, Shoshana, en hul seun Binyamin, Bibi soos hulle hom noem, is daar. Henok het al gehoor dat hulle hul enigste ander seun, David, gedurende die Libanon-oorlog van 2006 verloor het – ’n diep wond wat nog baie pyn veroorsaak.
“Dis die eerste keer dat ons ’n seder gaan vier waarin Yeshua as Maschiach sy aangewese plek sal hê,” sê Chaim wat langs Henok staan by die groot venster wat oor die plein uitkyk.
“Almal
