haar bord vir elke plaag en benoem dit hardop: “Water verander in bloed, paddas, muskiete, steekvlieë, pes onder die vee, bose swere, hael, sprinkane, duisternis, die dood van die eersgeborenes.”
“Abba, is ek ook ’n eerste gebore?”
“Eersgeborene. Ja, jy is.”
“Ek gaan nie doodgaan nie!”
Marc neem die kind se handjie weer in syne. “Nee, jy gaan nie, Yhoshi, want net soos die lammetjie se bloed wat aan die deure van die Israeliete se deure gesmeer is en húl eersgeborenes se lewe gespaar het, so beskerm die bloed van Yeshua ook jou lewe, ons almal se lewe, lieweling.”
“Laat ons nie vergeet wat dit gekos het om die volk Israel uit Egipte te bevry nie,” maan Chaim. “Ons moet ook dink aan die lyding en dood van die Egiptenaars se eersgeborenes. Net soos dit ons Go’el, Yeshua, se lewe gekos het om ons uit die Egipte van ons sonde te bevry.”
“Kom ons onthou al die wonders wat HaShem vir ons gedoen het,” sê Marc dan.
“Die Rietsee het oopgegaan!” sê iemand.
“Dayenu!” roep almal dadelik.
“Manna het uit die hemel geval!” sê ’n ander.
“Dayenu!” word daar weer met mening geroep.
Terwyl die een na die ander van die Almagtige se werke uitgeroep en dan met “Dayenu” begroet word, kyk Henok vraend na Ruwth.
“Dit beteken ‘dit sou genoeg gewees het’ – al het HaShem nét dit gedoen.”
“O!” sê Henok, en toe roep hy: “En Hy het Yeshua op die derde dag uit die dood opgewek!”
“Dayenu!” weergalm dit so hard om die tafel dat Natan se onderlippie verskrik begin bewe.
Rivkah tel hom uit sy stoeltjie en sus hom vertroostend.
“Kom ons lees,” sê Marc. Almal tel hul drukstukke op en lees hardop saam met hom: “Ons was almal slawe in ons eie Egipteland onder die mag van die sonde. Ons is genadeloos behandel en het verdrukking en smarte gely, maar ons het uitgeroep tot Adonai ons Elohim. Adonai het ons versugting gehoor en ons verdrukking en lyding gesien. Hy het ons met sy magtige Hand uit Egipte gelei met groot tekens en wonders. Daarom kan ons vandag dankbaar wees in die wete dat indien Adonai ons nie van ons slawebande bevry het nie, ons steeds in die land van slawerny en sonde en dood sou gewees het. Geseënd is U, Koning van die heelal, U wat u beloftes aan Israel hou. Die vyand staan teen Israel op om die land te vernietig, maar die Heilige van Israel red ons van al ons vyande.”
Almal lig hul glase en Marc bid:
“Geseënd is U, Adonai ons Elohim,
Koning van die heelal,
wat ons verlos het uit die slawerny van Egipte
en ons saamgebring het by hierdie feesmaal
om ons verlossing te vier.
Ons dank U terwyl ons drink
van die vrug van die wingerd.”
Marc draai na Chaim: “Abba, wil u vir Yhoshi en vir ons die seder-bord verduidelik?”
“Maar jy kan mos, Marc. Jy het alles so goed gedoen.”
“Ek wil graag dat u dit doen.”
Chaim wys na die skenkelbeen in die middel van die bord. “Wat dink jy beteken dit, Yehoshua?”
Die kind kyk lank na die bord, maar toe skud hy sy kop.
“Waar het b’nei Yisra’el die bloed gekry om aan die deure se kosyne te smeer?”
“Hulle het mos ’n lammetjie doodgemaak.”
Sy oupa kyk na hom. “En ons, Yhoshi, hoekom het ons dan vanaand die been op die tafel?”
Hy dink na en toe sê hy onseker: “Yeshua …?”
“Wat van Yeshua?” vra sy oupa sag.
“Hulle … het Hom ook doodgemaak.”
“Net soos die lammetjie?”
Die kind knik.
“Dit is reg! Hy is Elohim se Lam, Yhoshi. Hy is vir ons doodgemaak nes die Israeliete se lammetjie.”
Yhoshi wys na die skenkelbeen. “Dit is die been van ’n lammetjie?”
Sy oupa knik.
“Seh HaElohim … ons sing dit, Saba.”
“Dis reg.”
“Seh HaElohim,” sê die kind weer sag.
“Verstaan jy nou, Yhoshi?”
Yhoshi knik, raak ligweg aan die been en bring toe sy vingertjie na sy lippe.
Henok sien Ruwth en Shoshana se oë blink van trane en die ander het hul oë laat sak. Ook hy kyk weg, want eenmaal het hy ook ’n seuntjie gehad … wat met sy lewetjie betaal het vir die dwaasheid van ander.
Ná ’n paar stil oomblikke vra Chaim: “En die matzah, Yhosh, weet jy hoekom eet ons vanaand matzah?”
Die kind is bewus van die gelaaide atmosfeer en hakkel effens toe hy antwoord. “Die mense van Israel het nie daai aand tyd gehad om regte brode te maak nie, Saba. Die Egiptenaars sou hulle dan gevang het!”
“Dis reg, lieweling.”
Marc neem die boonste matzah en die klein stukkie gebreekte matzah in die middel en seën dit:
“Geseënd is U, Adonai ons Elohim,
wat ons beveel het om matzah te eet.”
Hy breek vir elkeen ’n stukkie van beide matzot af.
“Wat noem ons dié bitterkruie, ben Yhoshi?” vra sy oupa en wys daarna op die seder-bord.
Dit weet die kind nie.
“Maror,” help die rabbi hom, “en ons het mos netnou gesê ons eet dit om die swaarkrydae in Egipte te onthou, toe ons slawe was …”
“Maar ons was nie slawe nie!” val die kleintjie hom effens ongeduldig in die rede toe sy oupa asemskep.
“Nie regtig in Egipte nie, Yhosh, maar ons was almal soos slawe van Satan voordat ons vir Yeshua geken het. Ja?”
Yhoshi knik effens.
“Nou maak ons ’n toebroodjie van die matzah en die bitterkruie en eet dit.” Hulle maak so.
“Wat noem ons dit?” vra Chaim en wys na die smeersel op die broodjie.
Yhoshi skud net sy koppie, maar Henok sê sonder dat hy dit beplan het: “Charoset.”
