daarvoor sal hy haar altyd dankbaar bly.
Hy hoor meteens ’n sagte dreuning en toe hy opkyk, gewaar hy die stofwolkie wat agter die eerste bult uitslaan. Dit sal seker Elizabeth wees. ’n Rukkie later herken hy die klein swart Fiat en nog ’n rukkie later hou Elizabeth voor die hekkie stil.
Elizabeth klim uit die motor en sy hart sak effens toe hy haar sien. Waarom moet die kind nou met ’n langbroek hier aankom? Sy weet tog goed wat Cora se gevoelens oor die saak is. Of doen sy dit opsetlik, net om Cora te ontstig? As dit die gees is waarin sy Leeufontein toe gekom het, moes sy liewer daar in die stad gebly het.
Die kinders, gevolg deur Cora, kom uitgehardloop om die besoeker te verwelkom. Kleinjan, ’n sterk, stewige knapie van sewe jaar, is voor, terwyl Lena op haar vet beentjies agternagedraf kom. Jan Bornman merk hoe Cora skielik vassteek toe sy vir Elizabeth sien, merk die misnoeë op haar ronde, blas gesig en hy sug saggies.
“Gaan haal Elizabeth se koffer, Kleinjan,” beveel hy en sy stem is skerper as gewoonlik. Kleinjan draf om te gehoorsaam, en in stilte kyk hy hoe Kleinjan Elizabeth ewe plegtig met die hand groet.
Hoe mooi is die kind, dink hy toe sy nader kom. Haar houding is trots en grasieus en die son blink in die blonde hare en op die mooi vel. Selfs die onooglike langbroek kan nie die mooi rondings van haar slanke jong figuur verberg nie. Voorwaar ’n dogter om op trots te wees.
Elizabeth groet Cora met ’n koel soentjie op die wang, blykbaar nie eens bewus van haar misnoeë nie. “Haai, vetsakkie,” sê sy vir Lena en lê haar hand ’n oomblik liggies teen die dogtertjie se wang. Dan stap sy na hom toe. ’n Oomblik rus die blou oë ondersoekend op hom, dan buk sy en soen hom liggies op die wang.
“Hallo, Vader. Ek is bly om te sien dat dit beter gaan.”
“Dit gaan sommer baie beter, dankie. My hande jeuk al om weer aan die werk te spring.”
“Jy sal maar jou ongeduld moet bedwing, Jan,” sê Cora ferm. “Jy weet jy was baie siek en dokter het gesê dat jy jou in geen omstandighede mag kwel of ooreis nie. Ek dink juis jy was lank genoeg op. Dis tyd dat jy weer in die bed kom.”
“Ek wil eers saam met julle hier op die stoep tee drink,” antwoord Jan Bornman kalm. “Daarna sal ek gaan rus.”
Hulle drink saam tee, dan neem Cora Elizabeth na die spaarkamer, ’n stywe, ongesellige kamer wat Elizabeth nog meer na ’n vreemdeling en ’n indringer laat voel.
“Is Maybelle die naweek by die huis?” vra sy vir Cora. Maar natuurlik, al is Maybelle nie by die huis nie, het sy geen aanspraak op die kamer wat so lank hare was nie.
“Maybelle speel vanoggend ’n korfbalwedstryd; sy kom vanmiddag saam met vriende uit. Maak jou maar tuis, Elizabeth. En as ek iets mag vra, sal jy nie liewer ’n rok aantrek nie? Ek weet daar in die stad trek julle so aan, maar hier op Leeufontein kleef ons nog aan die ou gewoontes en tradisies. Maybelle kom ook vanmiddag huis toe en jy weet hoe maklik die jong mense beïnvloed word. Maybelle is nog baie kinderlik en onskuldig en ek wil haar graag so lank moontlik so hou. En daar is nog iets, Elizabeth. Vader was werklik baie siek gewees en dokter sê dat enige ontsteltenis, selfs onnodige opwinding, hom weer ’n kwaai terugslag kan gee.”
Sonder om op ’n antwoord te wag, draai sy om en stap weg. Met onsiende oë staar Elizabeth deur die spaarkamervenster. Haar hande is styf inmekaargeklem en daar is ’n naar, hol gevoel op haar maag. Cora met haar vroom gesig en sagte maniertjies . . . wat ’n haatlike, bemoeisieke persoon is sy in werklikheid! Hoe kon Jan Bornman ooit met haar getrou het, al die jare saam met haar gelewe het? Watter reg het Cora om vir haar te sê hoe om aan te trek? En dan kom die herinnering aan Jan Bornman se bleek, vervalle gesig, en haar verset verdwyn net so vinnig as wat dit gekom het. Sy was geskok om te sien hoe oud haar pa die afgelope sestien maande geword het. Hy is grys en moeg en lyk baie ouer as sy sewe-en-vyftig jaar. Die minste wat sy kan doen, is om te sorg dat haar besoek hom nie onnodig ontstel of vermoei nie.
Terwyl sy ’n wye, bont romp en ’n skoon bloesie aantrek, wonder sy wanneer sy ’n geleentheid sal kry om alleen met haar pa te gesels. Nou, terwyl Cora in die kombuis besig is? Maar toe sy die gang afstap, is haar pa se kamerdeur toe en sy waag dit nie om in te gaan nie.
Buite op die stoep wag Kleinjan en Lena vir haar. Hulle stap saam met haar in die tuin rond en terwyl sy al die ou, bekende plekkies opsoek, luister sy na alles wat hulle te vertel het. Kleinjan is nie baie geesdriftig oor die koshuis op die dorp nie en hy is baie verbaas om te hoor dat Elizabeth sy koshuis goed ken. Kleinjan is nie ’n onaardige seuntjie nie, dink Elizabeth. Hy lyk na Jan Bornman en hy het ook sy sagte geaardheid. Lena laat haar aan haar aartsvyand, Ria, dink – sy het dieselfde ronde poedinggesig wat Ria gehad het – maar sy is ’n oulike, amusante kleinding en Elizabeth wonder waarom Jan en Engela Bornman destyds nie sommer ’n halfdosyn kinders aangeneem het nie.
En dan kom ’n nuwe gedagte by haar op. Was sy haar ouers se enigste kind of is daar miskien êrens nog ’n broer of ’n suster wat dieselfde eensaamheid en vernedering as sy deurgemaak het? Sy brand van haastigheid om met Jan Bornman te gesels. As daar nie gou ’n geleentheid kom nie, sal sy verplig wees om een te maak.
Cora het later buite op die stoep by hulle kom sit. Elizabeth verneem na ou bekendes en vra uiteindelik hoe dit met Ria gaan.
“Tannie, Ria het ’n baba,” sê Lena dadelik. “Net so groot,” sê sy en maak haar vet handjies bak.
“Is Ria getroud?” vra Elizabeth verbaas.
“Ja, verlede jaar,” antwoord Cora styf.
“En sy het reeds ’n gesin! Arme Ria,” sê sy liggies, spottend. “Maar dit was altyd haar groot ideaal in die lewe om ’n man en ’n eie huis te hê. Die kinders volg natuurlik vanselfsprekend.”
Cora se gesig is rooi – van ergernis of verleentheid?
“Dis die ideaal van iedere regdenkende vrou wat die naam van vrou en moeder werd is. Ek weet nie wat van die huidige geslag jong mense gaan word nie. Hulle het geen beginsels, geen ankers nie. Hulle is losbandig en oppervlakkig en dink net aan plesier en vermaak.’n Mens sidder as jy aan die toekoms dink.”
Elizabeth kyk ’n oomblik stilswyend na Cora. Wat het dié tirade veroorsaak? Dan sê sy spottend: “Dit is vandag die mode om so te praat. Ons hoor gedurig hoe sleg ons is; ons lees dit in die koerante en tydskrifte en ons hoor dit selfs van die kansel af. As julle lank genoeg daarmee aanhou, sal ons dit later self begin glo. In elk geval, ek is bly Ria het darem aan tannie Cora se hoë verwagtings voldoen!”
Cora het haar handwerk neergesit, opgestaan en sonder ’n woord verder kombuis toe gegaan. Verbaas kyk Elizabeth haar agterna. Sy is nie gewoond dat Cora die stryd so maklik gewonne gee nie.
Sy behoort van beter te weet as om met Cora te argumenteer, dink sy skielik bedruk. Sy sal oppas om nie weer in ’n argument betrokke te raak nie.
Aan tafel het sy belangstellend verneem na al Cora se bedrywighede, sy het gesels oor die kinders en gesimpatiseer met Cora omdat klein Lena ook al volgende jaar koshuis toe moet gaan, en gesien hoe Cora geleidelik ontdooi. Die maaltyd het heeltemal gesellig verloop sonder dat sy en Cora een keer gestry het.
’n Rukkie ná middagete het Maybelle saam met van die bure daar aangekom. Maybelle is amper sewentien jaar oud en het in die afgelope jaar of twee ongelooflik verander. Haar bruin hare het ’n rooierige skynsel, die groot bruin oë is sag en vriendelik en die skraal lyfie het nou mooi uitgevul. Sy het ongelukkig ’n lelike vel, grof en vol puisies, maar dis ’n kwaal waaraan tieners dikwels
