voordat sy sy vrou hoef te ontmoet.
“O, hulle sal nie omgee nie. Jy ken mos ons boeregemeenskap: altyd gasvry en verwelkomend teenoor alle besoekers. Gebruik my selfoon en verseker jou ouers dat die De Neckers jou sal voorsien van etes en slaapplek totdat jou motor herstel is.”
“Goeistetjie tog, ek het van my motor vergeet,” kwel sy terwyl sy sy selfoon by hom neem. “Sal dit nog daar wees wanneer ek môre daarna gaan soek?”
“Hopelik nie,” antwoord hy ernstig, maar lag dans in sy silwergrys oë. “Ek het my vriend Hanno gebel toe ek vir jou ’n handdoek gaan haal het. Hanno spesialiseer in motortjies soos joune en hy sal sorg dat dit veilig is.”
“Maar jy het my sleutels,” beskuldig sy.
“Nie werklik nie. Ek het jou sleutels agter die linkeragterwiel van jou motor in die gruis versteek. Hanno weet daarvan. Hy sal die waaierband vervang en jou motor by sy ouerhuis parkeer,” antwoord hy gerusstellend. “As jy jou ouers gebel het, klim met die trap op en draai links in die gang. Die laaste suite op regterhand word gewoonlik deur dames gebruik. Ek weet nie waar ek vir jou droë klere gaan kry nie, maar ek sal my bes doen. Toe, opskud, Maryna. Jou lippe is al blou van die koue. Ek is nou weer terug.”
“Dit ís skielik koud,” merk sy deur klapperende tande op, sien verlig hoe hy wegstap en vryf haar so droog as moontlik met die handdoek terwyl sy op en af spring, geensins van plan om haar ma van haar rit op ’n motorfiets te vertel nie.
Haar ma kan ’n halwe waarheid uitruik soos ’n polisiehond dwelms kan opspoor, dink Maryna wrang en antwoord geduldig: “Daar is nie ’n ander pad van die plaas af na die dorp toe nie, Mamma. Dis net die een oor die laagwaterbrug.”
“Ja, daar is nie,” beaam Christiaan en kom nader, twee bekers stomende koffie in sy hande. “Na twee weke van deurdringende reën, val selfs die trekkers vas in die landerye en is elke leegte ’n dam of ’n spruit.”
“Die …e …oom sê daar is nêrens ’n pad deur die sopnat landerye nie, nie eens op ’n trekker nie, Mamma. Die gawe tannie het vir my en Leonie koffie gemaak en almal wag dat ek saam met hulle koffie drink. Ek sal môre weer bel, Mamma. Moenie bekommerd wees oor my en Leonie nie. Tata, Mamma,” knip Maryna haar gesprek met haar ma kort en hou haar blind vir Christiaan se fronsende verbasing.
“Waar is die Leonie oor wie jou ma haar nie hoef te bekommer nie? En eers is ek ’n oom en dan is ek ’n tannie. Genugtig, meisiekind, sukkel jy met jou oë?” vra hy onthuts en hou ’n beker koffie na haar uit. “Twee suiker, of jy dit nou wil hê of nie.”
“Dankie,” sê sy en hou die warm beker in albei haar koue hande vas. “Ek het …e …liewe ouers. Ek bedoel oorbeskermende ouers. Hulle weet seker te veel van misdaad en misdadigers – hulle is albei advokate – want hulle probeer om my teen almal en alles te beskerm. Ek het aanvaar jou vrou het die koffie gemaak en my ma sal net meer gerus wees as ek van ’n oom praat.”
“Jy bedoel jou ma vertrou ou ooms meer as jong mans?” vra hy skertsend.
Sy proe aan haar koffie en knik woordeloos met haar kop.
“En jou ma dink ’n getroude man is minder gevaarlik as ’n ongetroude man?”
“Nee, maar …e …het jou vrou die koffie gemaak?”
“Nee, Marynatjie, ek het. Maar vertel my eers: waar is Leonie?”
“By haar ouers op Bultfontein. Sy sou saam met my huis toe gery het, maar toe besluit sy om liewers eers huis toe te gaan en haar tasse te pak vir ons vakansie. Dis net …e …my ma sal ’n slapelose nag hê as sy weet ek ry alleen terug huis toe. Sy kan nogal moeilik wees, daarom het ek gejok – eintlik net ter wille van haar bloeddruk en haar sielerus,” verduidelik Maryna skuldig, verlig om die vonkeling van ingehoue lag in sy oë te sien.
“Goed, Marynatjie, ek sal ter wille van haar bloeddruk en sielerus saam met jou vir jou moeilike ma jok. Ons sal haar ook nie vertel ek is nie getroud nie – nog nie.”
“Dankie,” sê sy bedees en wonder verdrietig of hy wel trouplanne het. Sy het skielik in ’n verspotte tiener verander, betig sy haarself, want sy weier om Christiaan met enigiemand te deel. “Waar is al die ander mense?” vra sy.
“Moenie skrik nie, mooie Maryna, maar ek is stoksielalleen in hierdie kasarm van ’n ou plaashuis wat ek op aandrang van my tante oppas, terwyl sy elders rondjakker. En vanaand moet ek ’n uiters belangrike verjaarsdagpartytjie bywoon. Eintlik moes ek al teen twaalfuur vandag by die Vermaaks gewees het, maar ek is nie lus vir geselskap nie.”
“Ek is so jammer, Christiaan. As jy my wys waar ek kan wag totdat dit ophou reën, sal ek nie weer ’n woord sê nie. Maar dis jou eie skuld dat ek hier is. Jy behoort mense nie deur jou verkyker dop te hou nie.”
Hy haal sy skouers onverskillig op, probeer haar aangluur en glimlag onverwags. “Dis nie my gewoonte nie, maar ek was doodverveeld en boonop die hoenders in omdat my jaarlikse verlof vandag begin en ek nie met vakansie kon gaan nie. Dis waarom ek die snelweg deur my verkyker dopgehou het.” Hy glimlag breër. “En toe tref die geluk my: die waaierband van jou motortjie breek en die rivier kom af en verswelg die laagwaterbrug.”
“Is jy bly dit het gebeur? Wat van die verjaarsdagpartytjie?” vra sy onbegrypend.
“Isabel Vermaak se ses-en-twintigste verjaarsdag sal net so uitspattig suksesvol wees soos die vorige drie maal toe sy ses-en-twintig geword het,” sê hy.
Sy hou nie van Isabel Vermaak nie, besluit Maryna instinktief en vra onskuldig: “Jy bedoel Isabel Vermaak is eintlik nege-en-twintig?”
“Ja, ’n hele jaar ouer as ek, hoewel sy my graag vertel ek lyk soos vyf-en-dertig. Dis seker hoekom jy my ‘oom’ genoem het: ek lyk soos ’n ou oom na al die jare wat ek sukkel om my eie lewe te lei.”
Maryna rimpel haar neus en betrag hom met haar kop skeef. “Jy lyk nie soos ’n ou oom nie en jy weet dit. Of verwag jy ek moet jou vertel hoe onweerstaanbaar aantreklik jy is?”
“Ja, ja, asseblief.” Hy lag saam met haar. “Sien, ek het geweet ek gaan van jou hou toe jy daar onder jou motor lê. Isabel is te bekommerd oor haar duur ontwerpersklere en haar duurder grimering om ooit onder ’n motor in te kruip of in ’n stokou …” Hy swyg en kyk haar verwonderd aan. “As jou ouers albei advokate is, hoekom ry jy in ’n stokou motortjie rond? Of beledig ek jou?”
“Nee, jy beledig my pa. My ouma Fourie het die motortjie gekoop toe sy jonk was, en my pa het dit geërf toe hy universiteit toe is. My pa het die motor al die jare vertroetel asof dit ’n kleinood is, en hy het dit met ’n seer hart aan my geleen toe ek universiteit toe is. Die kar se naam is Sonneblom en …e …wel, Sonneblom is ’n kosbare erfstuk wat my pa jaarliks duisende rande kos, maar geen opoffering is te groot om Sonneblom op die pad te hou nie.”
“Ek het klaar ’n teer plekkie in my hart vir Sonneblom, want sy …” Hy swyg fronsend en knik met sy kop: “Ja, met ’n naam soos Sonneblom, is dit definitief ’n sy. Sy het gesorg dat ek vanaand nie alleen voor die kaggelvuur sit en wens my tante was nie so gesond vir haar ouderdom nie.”
“Wil jy hê sy moet doodgaan sodat jy kan erf?” vra Maryna agterdogtig.
Hy lag spontaan. “Nee, ’n ingroeiende toonnael wat haar opdraande gee, sal genoeg wees om te verhoed dat sy my toekoms dag en nag beplan. Is jou koffiebeker leeg? Goed, draf, meisiekind,
