knik stom, vir ’n oomblik bang dat alles net ’n droom is. Sy draai na die gevleuelde trap, sien die reënvlae teen die lang venster op die trapportaal waai, en weet dat net vir vandag sy deel wil wees van ’n droomwêreld saam met Christiaan de Necker.
Maryna kyk misnoeg na die deftige sybloes en ’n suurlemoengeel langbroek met ’n bypassende baadjie wat op die hemelbed in haar slaapkamer lê. Sy dra sandale wat pas by haar jeans en T-hemp, maar belaglik sal lyk saam met die deftige uitrusting. Sy hou die langbroek voor haar, merk dadelik dis te groot en lê dit weer op die bed neer. Sy tel die geruite manshemp op, besef dit behoort aan Christiaan, en trek dit oor haar effens klam onderklere aan. Haar jeans is gelukkig net plek-plek nat en voor die kaggelvuur sal dit gou genoeg droog word, dink sy, glip haar sandale aan en draf die kamer uit.
Sy hoor die geknetter van hout en volg die klank na die oop studeerkamerdeur. Sy bly in die deur staan en kyk waarderend na die boekrakke vol boeke wat drie mure van die vloer tot by die plafon beslaan. Christiaan hurk voor die oop kaggelvuur en hou ’n langsteelvurk na haar uit.
“Maak die deur toe, Maryna, en kom help my om roosterbrood te maak. Of sal ons liewer malvalekkers braai?” vra hy, reeds besig om ’n vurk met ’n sny brood bokant die lekkende vlamtonge te hou.
“Liewer roosterbrood met vars plaasbotter – lekker!” antwoord sy, druk die deur toe agter haar en sluit by hom aan. “Goeiste, maar ek is honger.” Haar blik val op die staanhorlosie in die een hoek van die studeerkamer en haar oë rek ongelowig. “Dis al na vyf. Geen wonder ek is halfdood van die honger nie. Ek en Leonie het hopeloos verslaap en daar was nie tyd om ontbyt of middagete te eet nie. Ek het nog glad nie vandag geëet nie.”
“Nou weet ek waarom jy so fyn en klein is: jy leef van vars lug,” skerts hy. “Ek kan verstaan waarom jy nie tant Etresia se klere dra nie. Jy is slanker. Ek hou van my hemp wat jy om jou heupe vasgeknoop het.”
“Dis wat my ma doen: dra my pa se ou hemde wanneer sy tyd kry om in die tuin te werk. Is dit my bord? Ek is te honger om te wag totdat ek die sny brood gerooster het. Die brood is warm genoeg om die botter te laat smelt.”
“Jou arme ding,” sê hy met oordrewe simpatie. “Vat jy dié sny. Heuning of smeerkaas?”
“Net botter, dankie. Mmm. Dis hemels,” kreun sy van genot en eet die roosterbrood tydsaam. Sy gebruik ’n papierservet om haar lippe te klad en kyk vraend na Christiaan wat haar dophou asof hy elke happie saam met haar geniet. “Hoekom kyk jy so na my? Is daar broodkrummels of botter op my wang?”
“Nee. Ek verstom my aan jou goeie maniere: jy sterf van die honger, maar jy prop die sny brood nie in jou mond en kou dat die krummels spat nie. Ek doen dit natuurlik, maar darem net wanneer ek alleen is. En jy het die mooiste oë wat ek nog gesien het. Jý is mooi – mooier as mooi. Wanneer jy eendag mondig is, sal ek jou vra om saam met my uit te gaan. En ek sal vir jou blomme koop. Dalk nog eendag ’n ring ook. Sal jy my onthou wanneer jy die dag mondig is, mooie Maryna?”
Sy lag guitig agter haar hand, glimlag in sy oë en skud haar kop. “Ek is twee-en-twintig, Christiaan. Ek lyk seker net jonger omdat ek nie grimering dra nie.”
“Twee-en-twintig? Wat ’n verligting. Jy is nie dalk getroud nie?”
Sy skud haar kop ontkennend. “Ek en Leonie Redelinghuys, my beste vriendin vir die afgelope vier jaar, het saam ons graad in Verpleegkunde in Bloemfontein verwerf en gister ons jaar van gemeenskapsdiens voltooi. Ek en sy gaan saam met haar ouers en haar twee broers vakansie hou in hulle vakansiehuis op Jeffreysbaai.” Sy byt spytig op haar onderlip. “Ek het vergeet om Leonie te bel. Ek het beloof ek sal môre by haar wees sodat ons saam Jeffreysbaai toe kan ry.”
“Ek verstaan nie. As jou ouers in Bloemfontein woon, waarom was jy op pad noorde toe?”
“Ons is Johannesburgers. My ma is ’n gebore Vrystater en Kovsies is haar en my ouma Ryna se alma mater, daarom het ek in Bloemfontein gestudeer. Ons bou ’n tradisie,” vertel sy terwyl sy ongemerk na sy eweredige, wit tande kyk. Sy hou van sy reguit neus en die sonbrons kleur van sy vel. Sy kan haar verkyk aan sy lang, donker wimpers, sy raafswart hare en die beduidenis van ’n kuiltjie in sy vierkantige ken. Weet hy hoe aantreklik hy is? Is dit waarom hy beloof het om haar uit te neem? Is hy gewoond dat meisies gretig is om deur hom uitgeneem te word?
“Tradisie kan ’n pyn wees,” sê hy met onverwagse bitterheid, merk haar verbasing en glimlag traag. “Ek verwys na my eie lewe. Tradisie kan van ’n mens ’n slaaf maak. Ek wil vry wees om my eie keuses te maak.”
“Wie kies vir jou?” vra sy ongelowig, seker dat hy nie maklik sy wil aan andere sal onderwerp nie.
“Tradisie,” antwoord hy ontwykend. “Maar wat nou van ek en jy? Is jy verlief of verloof? Het jy trouplanne, of mag ek vir jou ’n ruiker stuur en jou uitnooi vir ete? Toe, meisiekind, sê ja en eet nog ’n sny brood, anders voel ek gulsig. ”
“Jy is snaaks, Christiaan,” lag sy. “Ek en jy ken mekaar glad nie. Ek weet net jy is ’n boer en jy jaag op ’n peperduur motorfiets rond. Dis jou beurt …”
“Ja, dis my beurt om koffie te maak,” val hy haar haastig in die rede en kom orent juis toe sy selfoon wat op die koffietafeltjie lê, begin lui. Hy kyk na die naam en nommer op sy foon en vra dringend: “Kan jy soos ’n hooghartige huishoudster klink?”
“Ek kan soos my ma se ma, my ouma Le Grange, praat,” antwoord sy glimlaggend.
Hy tel die luiende foon op en hou dit na haar uit. “Jy is my tante se nuwe huishoudster en jy weet net ek is na ontbyt weg. Asseblief, Maryna, ek wil Neckershoogte erf.”
2
Maryna lees die naam “Isabel” op Christiaan se foon, wonder hoe die onbekende Isabel kan verhoed dat hy die plaas erf, en bring die foon na haar oor. Sy druk die ontvangsknoppie en boots die hooghartige, bejaarde stem van haar ouma na toe sy praat: “Goeiedag. Neckershoogte hier.”
’n Oomblik van stilte volg op haar woorde en dan vra ’n ongeduldige vrouestem: “Wie praat? Waar is Christiaan? Hoekom antwoord jy sy foon?”
“Ek is mevrou Le Grange, die nuwe huishoudster op Neckershoogte,” antwoord Maryna formeel, sien Christiaan voor die deur staan, met skouers wat skud van die lag, en gluur hom aan voordat sy styf vervolg: “Meneer De Necker is reeds ná ontbyt weg. Hy het ongelukkig sy selfoon tuis vergeet. Is daar ’n boodskap vir hom?”
“Nee. Ja. Hy moes al ure gelede hier gewees het. Wanneer verwag jy hom terug?” vra Isabel ergerlik.
“Moontlik môre, want die rivier kom af. Ek sal meneer De Necker vra om u te bel. Tot siens,” groet Maryna, sny die oproep af en kyk verwytend na Christiaan. “Agge nee, Christiaan. Hoe kan jy verwag dat ek ernstig bly terwyl jy huil van die lag?”
“Jy is ’n ster, mooie Maryna. Klink jou ouma Le Grange werklik so hooghartig?” vra hy.
“Net wanneer sy haar bloedig vererg,” antwoord sy en vra onseker: “Was jy ernstig? Kan Isabel verhoed dat jy Neckershoogte erf?”
Sy uitdrukking is skielik sober. “Ek weet nie. My tante is ’n knoeier en Isabel is haar boesemvriendin. Enigiets is moontlik.” Hy kyk in haar oë en glimlag met ’n warmte wat vuurtjies van geluk diep in haar binneste aansteek. “Maar ons gaan nie aan wispelturige vroue dink nie. Neckershoogte is ons vesting en solank as wat die rivier afkom, is ons die enigste twee mense in die wêreld.”
“Maar
