die oulikste, mooiste en liefste meisie met wie hy nog ooit kennis gemaak het, en sy liefde vir haar is diep en grensloos.
“Ek glo nie my oom At is immuun teen moeilikheid nie, Renier,” sê sy, “maar ek weet dat my pa, om die een of ander rede, dit nooit sal waag om ’n potjie met oom At te loop nie . . .”
Wessel se binnekoms maak meteens ’n einde aan hul gesprek.
“Steur ek julle?” vra hy verontskuldigend.
“Nee, sê maar wat jy wil sê, ons luister,” stel Renier hom gerus.
“Wel, ek kom maar net hoor hoe laat Tina by die huis moet wees.”
Tina kyk op haar polshorlosie, merk dat dit al oor elf is en kom dadelik orent.
“Ek vrees ek sal nou moet gaan,” sê sy. “Dankie dat jy my aan die tyd kom herinner het, Wessel.” Sy begin haar jassie aantrek. “Ek veronderstel dat Hennie en Riana my weer huis toe sal neem, of is Hennie reeds weg?”
“Nee, hy en Riana is daar by ons in die sitkamer, maar hulle gaan jou nie huis toe neem nie, Tina. Hennie het gesê Renier kan sy motor gebruik en jou self huis toe neem.”
“Wel, ek moet sê Hennie het meer verstand as wat ek gedink het,” glimlag Renier.
“Ja, hy het nogal iets hier bo,” beaam Wessel en wys met sy vingers na sy kop. “Hy is natuurlik self verlief, daarom dat hy ’n verliefde man ken as hy een sien.” Die twee jong mans glimlag vir mekaar. Tina bloos vuurwarm.
Die twee mans volg haar toe sy vir die jongklomp in die sitkamer gaan nagsê, en weldra vertrek sy en Renier.
Onderweg na die Eksteens se huis, gesels Tina en Renier oor die vakansie wat voorlê. Hul gesprek van vroeër die aand word nie weer aangeroer nie. Renier voel dat daar etlike dinge is wat hy eers met Wessel moet bespreek, voordat hy ’n ernstige verhouding met Tina kan aangaan. Want as daar werklik ’n moontlikheid bestaan dat hulle eendag met haar oom At se hulp in die huwelik bevestig kan word, sal hy niks in sy pad laat staan om Tina se liefde te wen nie. Sy is die enigste meisie met wie hy graag sy lewe sal wil slyt . . . die enigste meisie wat sy hart in die holte van haar fyn handjie hou.
Toe hulle later voor Tina se ouerhuis stilhou, merk hulle albei dat haar pa al tuis is, dus nooi sy Renier nie binne nie, maar neem sommer daar by die motor van hom afskeid.
Tuis tref Renier almal nog in die sitkamer aan. Daar speel ’n sweem van ’n glimlaggie om Wessel se mond toe hy vra: “Wat dink jy van Tina se ouerhuis, Renier? Lyk dit nie ook vir jou soos ’n kasteeltjie nie?”
“Ek was nie binne nie, maar van buite af lyk die plek indrukwekkend,” antwoord Renier en neem op ’n stoel plaas. “Maar vertel my, hoe ’n soort mens is Tina se pa nou werklik? En wat weet jy van haar oom At af, Wessel?”
“O, oom At is ’n wonderlike man,” gee Riana antwoord. “Hy en Tina se pa lyk byna soos ’n identiese tweeling, maar dit is ook al wat hulle gemeen het. Oom At, dié verseker ek jou, het nie ’n hoogmoedige haar op sy kop nie, Renier. Hy beoordeel ’n mens ook nie volgens die syfers wat jou bankrekening beloop nie, maar volgens meriete. Ag, ons is almal baie lief vir Tina se oom At en sy vrou, tant Louise.”
“Dis waar,” beaam Wessel, “’n mens voel sommer dadelik tuis in oom At en tant Louise se huis. Hulle bewoon nou wel nie so ’n paleis van ’n huis soos sy makelaarbroer nie, en tog . . . Dis of hy oor meer invloed beskik as sy jonger broer.”
“En die jonger broer?” val Renier hom bedaard in die rede.
Wessel antwoord nie dadelik nie, en ook Riana swyg, want hoe moet hulle op hierdie vraag van Renier antwoord? Hulle is almal baie lief vir Tina en wil nie graag verkleinerend van haar pa praat nie . . . en tog, iemand sal Renier se vraag moet beantwoord.
Dit is Gerrie wat antwoord: “Oom At se jonger broer, Renier, is een van daardie soort mense vir wie rykdom, aansien en sosiale status die alfa en omega is. As jy dus nie oor daardie drie dinge beskik nie, is jy nie van sy stand nie. En as jy nie van sy stand is nie, ou broer, is dit ’n probleem. Hy is ’n trotse en hooghartige man, en sover ek weet, is daar net een persoon vir wie hy ontsag het – sy ouer broer, oom At. Hy is ook ’n man wat sy teenstander sal breek sonder om ’n oog te knip. Baie mense sê hy is gewetenloos, ander sê weer hy is gevoelloos.”
“Hy klink glad nie vir my na ’n aangename man nie,” kan Wilma, Gerrie se meisie, nie help om te sê nie.
“En tog staan hy hoog aangeskryf in sosiale kringe,” kom dit van Wessel.
“Dis omdat hy die geld het, Wessel,” glimlag Anita. “Het jy vergeet dat geld wat stom is, regmaak wat krom is?”
“Maar dit is vir my baie eienaardig dat hy Tina toelaat om met ons bevriend te wees,” laat Hennie nou ook van hom hoor.
“Tina se vriendskap met ons dateer van haar laerskooljare, ou vriend,” help Wessel hom reg. “Daardie jare het haar ma nog gelewe, en mevrou Eksteen was ’n minsame en nederige vrou. Maar jy moenie die fout begaan om te dink dat Tina se pa haar sal toelaat om met ’n salaristrekker te trou nie. Só sal hy hom beslis nie laat verneder nie.”
Riana bars heerlik uit van die lag.
“Ek wed julle,” sê sy nadat haar lagbui bedaar het, “dat Tina eendag met die man van haar eie keuse sal trou, maak nie saak of hy ryk of arm is nie.”
“Tina is te sag van geaardheid om teen haar pa in opstand te kom,” meen Gerrie. “Sy sal hom maar gedwee toelaat om haar in ’n huwelik te dwing met ’n man van sy keuse . . .”
“Jy is van jou wysie af, Gerrie,” maak Riana hom vererg stil. “Tina is nie so sonder ruggraat nie. Ek erken, daar sal ’n vreeslike botsing wees, maar Tina sal net met die man van haar eie keuse trou.”
“Dit behoort jou moed te gee, Renier,” glimlag Wessel en knipoog betekenisvol vir sy vriend.
“Ja, dit klink bemoedigend,” stem Renier saam. “In elk geval, ek dink dit is tyd dat ons bed toe gaan, anders kry ons môre niks gedoen nie.”
Die volgende dag is vir die agt jong mense ’n besonder bedrywige dag, want hulle moet alles gereed maak vir hul vertrek. Hulle besluit eenparig om sesuur die volgende oggend te vertrek.
2
Dit is byna halfses toe hul motorbestuurder vir Tina by haar vriende se huis aflaai en die drie mandjies met padkos en vier koekblikke na die twee voertuie toe neem waar die vier jong mans besig is om goed in te laai.
Almal verkeer in vrolike luim. Willem, die Eksteens se motorbestuurder, spring ook sommer dadelik in en help die vier jong mans.
“Dankie, Willem,” sê Wessel toe alles later afgehandel is. Hy, Gerrie en Riana ken die Eksteens se motorbestuurder sedert hul kinderjare. Hy nooi Willem om eers saam met hulle koffie te drink voordat hy vertrek, maar Willem wys die uitnodiging vriendelik van die hand en sê dat hy die motor onverwyld moet terugneem, want dit is meneer Eksteen se motor waarmee hy juffrou Tina gebring het.
Die jong mense het ook net koffie gedrink, toe groet hulle oom Johan en tant Ella en vertrek. Tina en Renier ry saam met Wessel en Anita in die stasiewa, en Gerrie en Wilma ry weer saam met Riana en Hennie in sy motor.
Dit
