musiek sal wees en die son die horlosie.
Drie uur later hou hulle langs die pad by ’n betontafeltjie stil om ontbyt te nuttig. Die wintersonnetjie is nog flou, maar almal is warm aangetrek en geniet hierdie opelugontbyt asof dit ’n feesmaal is. Hulle is vol grappies en gelag, en Renier wil van Tina weet of hy nou al geregtig is op die beste porsie van alles, of geld dit net by die kampeerterrein?
“Nee, dit geld hier ook,” sê sy en hou ’n ham-en-komkommertoebroodjie na hom uit.
“Ek word by die minuut liewer vir jou, ou swartkoppie,” fluister hy by haar oor. “Hoe voel jy oor my?”
Sy kyk hom met ’n glimlag aan wat tot in haar oë blink en antwoord dan self fluisterend: “Vanselfsprekend dieselfde.”
“Waarom sê jy vanselfsprekend, my poppie?” Sy stem is sag, net vir haar ore bedoel.
“Wel,” sy bloos liggies, “dit was bestem om so te wees. Ek dink dit was by ons geboorte al bestem om so te wees.”
“Ek voel lus en soen jou wanneer jy so pragtig bloos,” fluister hy weer in haar oor. “Maar jy het gelyk, my liefie, ons is van die grondlegging van die wêreld af al vir mekaar bestem . . .”
“Haai, watse gefluister is dit met julle twee?” roep Anita laggend uit. “Ons wil ook weet wat daar so ernstig gefluister word.”
“Nee, julle is nog te jonk,” terg Renier. “Dis grootmenssake wat ons bespreek, en baie beslis nie vir jul ore bedoel nie.”
“H’m, die vermetelheid van die mens darem,” sê Anita met haar neus in die lug. “Wessel, is jy of Renier die oudste?”
“Wel, Renier is die oudste. Hy is vier maande ouer as ek.”
“So, en hoe oud is dit?” wil Anita weer weet.
“O, hy is een van die dae vyf en twintig en as hy ’n perd was, kon jy maar net na sy tande gekyk het om sy ouderdom vas te stel,” antwoord Wessel.
Almal bars hartlik uit van die lag. Iemand roep skertsend uit: “Laat ons jou tande sien, Renier!” ’n Ander een begin uitgelate sing: “Dis ’n bowêreld, dis ’n onderwêreld, dis ’n onderstebowêreld . . .”
“H’m, g’n wonder hy hou hom so groot nie,” terg Anita.
“My dierbare skapie, jy praat nie so van ’n ou man nie,” wys Wessel sy meisie goedig tereg. “Oor etlike maande is Renier ’n volleerde, gegradueerde ingenieur, en dan is jy maar eers ’n derdejaartjie.”
“H’m, baie indrukwekkend!” terg Anita laggend. “Sal julle manne asseblief die mandjies vir ons na die motors toe neem?”
Noudat hulle ontbyt genuttig het, voel almal gereed vir die lang pad wat voorlê. Volgens Renier se berekeninge behoort hulle die dam voor middagete te bereik.
Renier het gelyk, want pas voor eenuur hou hulle aan die noordekant teen die voet van die berg stil, en daar voor hulle lê die dam spieëlglad tussen die berge en heuwels. Almal klim uit om die omvang van die dam beter te kan besigtig.
Renier plaas sy arm om Tina se smal skouertjies en sê met gevoel in sy stem: “Dit is inderdaad ’n skilderagtige stukkie wêreld hier tussen die berge en klowe. Die natuur het hier beslis met ’n kwistige hand gewerk. Kyk net van waar af strek die dam. Ek wonder hoe ver die water agter die berg verbyvloei?”
“Die wal en die sluise lê net hier agter die berg,” lig sy hom in, “maar daar is nie juis plek om te kampeer nie, want aan die bokant is ’n dennewoud.”
“Mense, ons sal hier na hartelus kan hengel,” sê Wessel opgewonde. “Kyk net die borrels en kringe op die water; dis visse wat so maak.”
“Laat staan nou maar eers die visse, Wessel, en laat ons die goed van die voertuie afkry en kamp opslaan,” stel Riana voor. “Ek weet nie hoe julle mense voel nie, maar ek vergaan van honger en dors.”
Hierna keer almal terug na die motors. Die kosmandjies word te voorskyn gebring, en nadat almal die inwendige mens versterk het, word die twee tente en ’n skerm wat as kombuis moet dien, opgeslaan. Die vier jong mans help totdat alles uit die voertuie gelaai is; toe maak hulle gereed om te gaan hengel.
“Nou ja, aangesien ons nie nodig het om aandete voor te berei nie, gaan ek al met die dam se oewer langs stap tot hier agter die berg,” sê Tina.
Renier sit sy visstok eenkant teen ’n rots neer en draai na die meisie van sy hart. “Ek sal saam met jou stap,” sê hy. “Netnou verdwaal of verdrink jy, en dan huil ek my dood.”
Hy kyk na Wessel. “Julle manne moet maar solank gaan hengel, ek sal my later by julle aansluit.” Hy neem Tina se hand en geselsend stap hulle van die kamp af weg.
Die middagson is heerlik warm, hier waar Tina en Renier oor die droë grasstoppels loop. Hy los haar hand, plaas sy arm liefdevol, beskermend om haar skouertjies en druk haar saggies teen hom vas.
“Het jy my regtig lief, my poppie, of het jy vanoggend maar net so gesê om my hart bly te maak?” Hy probeer klein treetjies gee om met haar pas tred te hou. Haar kroontjie reik net tot by sy skouer, en hy sien hoe die son op haar raafswart hare blink. Die volgende oomblik lig sy haar gesiggie op en kyk hom met ’n stralende glimlaggie aan.
“Ek het elke woord bedoel, Renier,” sê sy met ’n warm ondertoon in haar stem, ’n warmte wat sy hart vasgryp en dit saggies streel. Hy bly meteens staan, vou haar in sy arms toe en soen haar met die teerheid van ’n man wat diep en innig liefhet.
Vir Tina is hierdie eerste liefdesoen ’n onvergeetlike oomblik. Dit wek emosies in haar wat haar hart onstuimig laat klop en haar laat wens dat Renier haar vir altyd so in sy arms moet hou. Met sy lippe so warm teen hare, besef sy die eerste keer hoe innig lief sy hom werklik het en hoe wonderlik dit is om lief te hê. Al sou dit op hierdie oomblik gereën, gehael en gesneeu het, sou dit vir haar nog steeds die wonderlikste dag van haar lewe gewees het, want in haar hart het vandag iets nuuts ontkiem, iets groots – die liefde.
“Tina, my liefling,” fluister Renier teen haar lippe, “ek gee nie ’n flenter om wat jou pa sê nie, maar jy gaan my bruidjie word. Solank ek lewe, sal ek jou nie aan ’n ander man afstaan nie . . . nooit nie.”
Hy lig sy goudblonde kop op en kyk diep in haar oë wat soos twee donker, bodemlose poele lyk. “Jou pa sal jou moontlik onterf as jy met my in die huwelik tree,” sê hy weer. “Maar sal dit jou hart breek as hy jou onterf?”
Sy skud haar kop. “Dit sal my hart breek as ek jou moet verloor, Renier. Ek het nog nooit iemand so liefgehad soos wat ek jou het nie, nie eens my ouers nie. Trouens, ek is heeltemal bereid om van my pa, my erfdeel en alles afstand te doen en saam met jou van onder af te begin. As ons albei iets verdien, soos Riana-hulle se ouers, sal dit ons nie lank neem om op ons voete te kom nie.”
’n Stadige glimlaggie verskyn om sy mond, en ook sy viooltjieblou oë helder meteens op.
“So, jy is gewillig om jou in ’n kantoor af te sloof,” lag hy. Hy soen haar saggies op die punt van haar fyn neusie. “Dit sal nie nodig wees dat jy in die een of ander kantoor moet werk nie, my skat. Ek is reeds ’n pos in die Orion-staalfabriek in Meyerstad aangebied, met ’n aantreklike salaris – dus sal ek redelik goed vir jou kan sorg. Ek sal jou natuurlik nie die weelde kan gee waaraan jy gewoond is nie
