sal word. Dit kan ’n vennootskap wees as jy dit so wil sien.”
“Vennootskap,” sê sy, en die ongeloof maak plek vir ’n tikkie histerie. “Wie sal ’n vennootskap met mý wil aangaan?”
Hy draai om en kyk weer na haar. “Dit gebeur dikwels dat ’n swakker firma in nood verkeer en dan oorgeneem word deur die groter en sterker maatskappy.”
“En verswelg word.”
“Nie noodwendig nie. Die sterker firma kan die swakker een help om weer op die been te kom sonder om sy eie identiteit prys te gee.”
“Ek sien,” sê sy. “’n Saketransaksie.”
Hy antwoord nie, en sy wonder wat ’n mens moet doen om daardie grys oë weg te dop dat jy kan sien wat in sy brein aangaan. Hy wys nooit enige gevoel nie. Sy gesig is altyd onpeilbaar. Jy weet hy vind iets snaaks as sy mondhoeke effens beweeg en jy weet hy is kwaad as sy oë selfs kouer word. En dis al. Hy frons nie en hy lag nie. Hy kýk net, en alles wat hy sien en hoor, verdwyn in die geslote dieptes van sy oë. Of dit êrens dieper wel ’n reaksie veroorsaak, weet sy nie. Sy twyfel.
“Maar daar is geen sprake van nie,” sê sy beslis. “Dis geweldig … ek weet nie eens hoe om dit te noem nie. Vriendelik. Behulpsaam. Maar dis buite die kwessie.”
“Wat anders gaan jy doen?” vra hy skerp, kry dan spyt en haal diep asem. “Ek is jammer. Dit is nie waarom ek die aanbod gemaak het nie.”
“Sê nou ek gaan tog dood?” vra sy uitdagend. “Waarin het jy jouself dan beland? Een lang komplikasie. Dan het jy verniet jou lewe gekompliseer.”
“Ek het gesê ons praat nie weer oor doodgaan nie!”
“Ek is jammer,” sê sy sonder om jammer te klink. “Maar ek het al een man gesien skrik en hardloop. Dit was nie ’n aangename gesig nie. Ek sou nie so iets weer wou deurmaak nie.”
“Ek skrik nie maklik nie,” sê hy koud. En hy wil byvoeg: ek is nie jou Marius nie.
Hulle bly al twee ’n ruk lank stil. Hy stap ’n draai deur die kamer, kyk na die kombuis, lyk of hy hom bedink en gaan skink vir hom ’n whisky.
“Jy kom reg,” sê sy. Sy wens hy wil liewer nou loop. Die aand was verskriklik uitputtend. Sy is moeg gepraat en moeg gedink en sy is vreeslik verward.
“Sal jy daaroor nadink?” vra hy en sy stem is nou sagter.
“John sal dit nooit toelaat nie,” dink sy aan nog ’n rede. “Hy wil my laat opneem in ’n hersteloord. Waarom weet ek nie. Dis iets waaroor ons al lank baklei.”
“Ek sal met John gaan praat.”
Sy kyk hom verwonderd aan. “Jy sal dit doen ook.”
“Ek het verlede naweek saam met hom tennis gespeel, en toe het hy genoem dat ons gerus eendag saam moet gaan eet. Dit sal die natuurlikste ding op aarde wees.”
“Charles,” sê sy. “Ek dink jy moet nou gaan. Ek kan nie meer aangaan nie. Die dag word nou te lank vir my.” Sy vou die kombers weg van haar, swaai haar bene stadig grond toe en staan op, maar toe sy haar bene reguit buig, gee hulle mee en sy gryp vervaard in die lug, stamp haar teen die tafelrand en val toe terug op die bank. Hy het dadelik nader gestaan, maar hy raak nie aan haar nie, tel net die kombers op en gooi dit weer oor die maer, wit bene.
“Loop tog,” sê sy en begin verskriklik huil.
“Lize,” sê hy. “Kan jy dit dan nie insien nie? Jy kán nie langer alleen hier bly nie. Ek kan jou laat versorg, ek kan jou help om weer gesond te word. Ek sal jou oppas en beskerm.”
“Maar waarom trou?” huil sy.
Hy draai weer weg, en sy kan sien hoe moeilik dit vir hom is om te verduidelik. “Dis al wat ek jou kan aanbied,” sê hy styf. “My reputasie en joune in ag geneem, is dit al wat ek kan aanbied. Jy mag dit ouderwets vind.”
“Goed,” sê sy en begin bedaar alhoewel sy nog oor haar been vryf waar die tafel haar seergemaak het. “Dit is geweldig groothartig van jou, en ek aanvaar dat jou motiewe suiwer is, maar wat kry jý in ruil? Jy neem verantwoordelikheid vir my oor, jy sorg vir my, jy pas my op en ek word miskien weer gesond. En jý? Wat kry jy?”
Vir ’n lang tyd sê hy niks nie. “Dit lyk miskien nie vir jou so nie, maar ek is eensaam. Ek werk hard, ek is nie besonder sosiaal nie en wanneer ek saans huis toe gaan, is dit eensaam. Dis al wat ek van jou vra: vriendskap. Kameraadskap. Ek het nooit gedink ek sal ooit so voel nie; my eensaamheid was my krag. Maar nou … dinge verander. Daar breek tog ’n dag aan dat dit jou bekruip en beklem. En ek dink tog ek en jy kan vriende wees.”
“Ja,” stem sy uitgeput saam. “Ek het dit al gesê: jy is ’n goeie vriend. Ek bly net voel dis onregverdig teenoor jou. Ons stem albei saam dat ek by so ’n reëling kan baat, maar ek is nie so seker of jy iets in ruil gaan kry nie. Jy ken my glad nie! Jy sien my net as hierdie … hierdie … hulpelose, lamsakkige wese. Gestel ek word gesond, en dan skrik jy eers regtig vir die eerste keer as jy sien wat nou in jou huis rondloop?”
“Ek sou nie bereik het wat ek reeds bereik het as my oordeelsvermoë so swak was nie.”
“En ek ken jou nie,” sê sy. “Wat weet ek van jou af? Ek weet hoe oud jy is, dat jy tennis speel, dat jou ouers ook dood is, dat jy nie van hamburgers hou nie. Dis kwalik ’n goeie basis.”
“Ja,” erken hy. “Maar ons situasie is ietwat anders. Die gewone reëls geld nie vir ons nie. Ek weet ons behoort mekaar eers goed te leer ken en dan ’n besluit te neem, maar tyd is die een ding wat ons nie het nie. Jy moet nóú hier weg, hoe gouer hoe beter. Jy moet nou gehelp word. En al wat ek ooit van jou vereis, is dat jy eerlik sal wees. Eerlik teenoor my. En in die kort tyd wat ek jou ken, dink ek tog ek ken jou goed genoeg om te kan sê jy is ’n eerlike mens.”
Sy knik net. “Ek dink ons moet dit hier laat. Ek kan nie meer dink nie. Al waaraan ek kan dink, is dom vrae soos waarom jy nie liewer met ’n normale, gesonde meisie trou nie. Daar is tog duisende van hulle.”
“As ek met een van hulle wou trou, het ek dit gedoen,” sê hy, en sy stem is ysig. Hy buk af en begin die reste van hul aandete bymekaarmaak. Sy kyk na hom soos hy heen en weer beweeg, en aan die een kant wens sy hy wil nou loop en aan die ander kant weet sy wat wag. Nog ’n angsbevange nag van min slaap.
Asof hy dit opgevang het, kyk hy na haar. “Is daar nog iets wat ek kan doen voor ek loop? Sal jy vannag kan slaap?”
“Ek weet nie,” sê sy, al haar bravade daarmee heen.
“Waarom kan jy nie slaap nie?” vra hy, sy stem baie sag.
Dit ontstem haar weer al veg sy daarteen. “Ek weet nie. Ek het bang geword en ek was nooit ’n bang mens nie. Die siekte het my bang gemaak.” Sy begin rukkerig huil. “Ek het so hard geveg, elke uur en elke minuut van hierdie drie en ’n half jaar. Ek weet nie waarom ek nie kan voortgaan nie. Ek weet nie waarom ek so bang geword het nie.”
“Toe maar,” sê hy. “Jy het nou die aand so rustig in die motor geslaap, dink jy dit sal help as ek hier bly sit tot jy aan die slaap is?”
Sy kyk op na hom en haar oë is so gretig dat hy week word. “Sal jy dit doen? Wil jy nie liewer
