Toe skakel hy die radio aan en vir die res van die pad luister hulle na die musiek. En sy dink: ek sal dit nooit vergeet nie. Alles is meteens vreedsaam. Sy is lankal nie meer op die kruin van die golf nie, maar sy lê baie lekker op die sand. Vir ’n paar uur het alles genadiglik tot stilstand gekom. En in haar binneste seën sy hom vir sy begrip en vir die feit dat hy nie vrae vra nie.
Toe hulle by die strand aankom, vermy hy die promenade en draai teen die duine weg na ’n stiller gedeelte waar hy die motor reg teen die relings parkeer sodat hulle na die see kan kyk sonder om uit te klim.
“Klein brandertjies,” sê sy mymerend. “Maar dis so mooi. Ek het vergeet dat die someraande so laat aanhou.”
Sy kyk na twee jong mense in sweetpakke wat al langs die waterkant draf, en dit ontstem haar so dat sy rukkend wegkyk.
“Wat is dit?” vra hy stil.
“Jy weet nie hoe graag … hoe graag ek ook daar sou wou hardloop nie.” Haar stem word heftiger. “Ek het dit gedoen. Eens op ’n tyd. Elke jaar vir ’n maand by die see. Kaalvoet in die sand. Heeldag lank in die water. Wil jý nie langs die see gaan loop nie? Ek sal hier vir jou wag. Ek gee nie om nie.”
Hy glimlag effens. “In my pak?”
Dis waar, dink sy. Hy slaap seker ook in ’n pak.
“Jy kan jou skoene uittrek,” stel sy voor.
“Nee.”
Skielik wil sy die see voel en sy maak die deur oop en klim uit voor hy haar kan keer. Die wind is sterker as wat sy verwag het, maar sy loop tot voor die motor en hou aan die relings vas, haar gesig opgehef en haar oë toe. Die seereuk is so lieflik. Die souterige wind lig net vir ’n kort rukkie die vermoeienis van haar af sodat sy haar gesig heen en weer draai en glimlag. Hy het intussen ook uitgeklim en staan langs haar, en sy bewonder die wind wat so sonder aansiens des persoons aan sy hare pluk, en dit oor sy gesig waai.
“Jy sal weer langs die see hardloop,” sê hy onverwags.
Sy kyk lank na hom. “Jy sê dit met soveel oortuiging.”
“Ek weet dit. Jy sal weer hardloop.” En hy wens sy wil hom vertel wat verkeerd gegaan het.
Maar sy skram weg daarvan en klim terug in die motor. Hy tuur oor die duine voor hy by haar aansluit. “Dit lyk my daar is ’n eetplek hierbo. Sal ons soontoe ry en kyk wat ons kan kry?”
“Jy is honger,” sê sy skuldig. “Ek het nie daaraan gedink nie.”
Hulle ry na die plek en gaan sit teen die venster sodat hulle nog altyd oor die see kan uitkyk. Die lug het pienkerig geword en die see se kleur verdiep. Op die tafeltjie tussen hulle staan ’n klein lampie en dit verlig net die een kant van haar gesig. Hy kyk daarna en onthou ’n lampie wat ’n tante van hom uit die Ooste saamgebring het. Die raamwerk was van een of ander soort skulp gemaak en die bolskermpie was gefatsoeneer uit vliesdunne lagies ryspapier wat met groot sorg oor die raam aangebring was. Haar gesig herinner hom aan die lampie, want dit lyk asof haar gesigbene wil deurbreek, so dun is die wit vel wat te styf oor die skedelstruktuur gespan is. En hy voel weer die vreemde gevoel wat hy nie ken nie.
Hy bestel vir hulle iets om te eet en kyk hoe versigtig sy klein happies afsny en eet. Dis duidelik dat sy nie eens bewus is van wat sy doen nie, en hy het ook geen begeerte om te praat nie.
“Hoe oud is jy?” vra sy uit die bloute.
“Veertig.”
Sy knik. Sy het hom ouer geskat, maar dit kan bloot wees omdat hy so ernstig is. Nie net ernstig nie, maar anders. Asof hy op ’n ander vlak beweeg as die gewone mense.
“Wie sorg vir jou?” vra sy weer.
Hy ignoreer die ironie. “Ek self. Wat bedoel jy met sorg?”
“Jy bly tog seker êrens. En jy eet, en iemand moet jou hemde stryk.” Sy kyk so ernstig na hom dat hy weet sy spot nie.
“Ek het ’n huishoudster. Victoria. Sy versorg die huis, en haar man, Albert, kyk na die tuin.”
“Dis lekker.” Sy het dit nie verwag nie.
Hy haal sy skouers op. “Hulle is al jare by my.”
“Jy praat van ’n tuin. Jy woon dus in ’n huis.”
Hy knik. En dink aan al die groot vertrekke waarin niemand ooit kom nie behalwe wanneer Victoria afstof. “Ek sal dit eendag vir jou gaan wys as jy belang stel.”
“Nee, nee. Ek soek maar net na ’n raam.”
“’n Raam?”
“Jy staan so alleen. Ek wil die prent afrond, voltooi.”
En jy? wil hy vra, maar hy sê dit nie.
“Ek dink ons moet maar teruggaan,” stel sy voor, en hy staan op, wetende dat sy nie verder gaan praat nie.
In die motor op pad terug raak sy aan die slaap, en hy draai die musiek sagter sodat dit haar nie moet hinder nie. In die swak lig bestaan haar gesig net uit skaduwee, maar sy slaap rustig en so diep dat hy kort-kort na haar kyk om seker te maak sy haal asem. Toe hy voor die woonstelgebou stilhou, word sy wakker en lyk verleë toe sy sien hoe hy na haar kyk.
“Ek is jammer. Ek het so … lekker geslaap. Dis regtig ongeskik. Maar ek was so moeg.”
“Dis nie nodig om verskoning te maak nie. Ek is bly jy het lekker geslaap.”
“Dis snaaks,” sê sy en skuif die serp reg wat losgeraak het van die slaap. “In my eie bed slaap ek so sleg, en nou …”
“Waarom slaap jy so sleg?” Hy hou sy stem gelyk sodat sy nie moet voel hy vereis ’n antwoord nie.
Sy bewe en trek haar trui stywer om haar skouers. “Dis die nagmerries. Jy het geen idee hoe …” Maar dan maak sy die deur oop en begin uitklim.
Toe hy haar by die woonstel groet, vra hy: “Wanneer sal jy weer saam met my uitgaan?”
Sy kyk net na hom. “Dit was heerlik vanaand. Ek is bly jy het gekom. En ek is jammer oor nou die aand.”
“Ek sal weer kom,” is al wat hy sê toe hy wegdraai om te loop.
Wie is jy, Charles Ashton? wonder sy terwyl sy gereed maak om te gaan slaap. En hoe kry jy dit reg om my vir ’n paar uur te laat vergeet van die nagmerrie? En sy wonder of hy weer sal kom.
Maar hy kom weer en elke keer sien hy hoe die mantel van uitputting swaarder om haar dun skouers hang.
“Eet jy ooit as jy alleen is?” vra hy haar een aand.
Sy gee ’n skewe glimlag. “Somtyds. Dis nie meer belangrik nie.”
En ’n paar dae later kom hy maar weer en maak weer ’n afspraak, en sy gaan maar saam al is dit net vir ’n halfuur en ’n vinnige koppie koffie. Tot sy hom een aand bel net voor hy begin aantrek om haar te gaan haal.
“Ek is jammer,” hoor hy haar dowwe
