Ek is so moeg daarvoor. Ek is so verskriklik moeg vir alles.”
“Maar jy het vroeër gesê jy behoort bly te wees omdat jy nou gesond word?”
“Ja,” sê sy tam en trek die kombers tot onder haar ken. “Die tweedelaaste reeks toetse het John weer moed gegee, en die laastes was baie positief. Hy reken ons het die siekte oorwin. Ek kan begin gesond word. Ek sal nie meer doodgaan nie.”
“Dis baie goeie nuus.”
Sy voel hoe die trane weer begin opdam. “Ja.” Sy soek in haar japonsak na ’n sakdoek en vee oor haar oë. “Jy weet, toe ek ’n kind was, het ons net langs ’n speelpark gewoon. In die park was daar ’n baie hoë glyplank. Die lekkerste ding. Ek was nooit bang daarvoor nie, al was ek toe nog klein, en aan die begin het ek altyd tot bo geklim en al die pad omgestap en opgeklim en weer afgegly. Uur na uur. Maar toe word ek moeg vir die omstappery en ek probeer sommer teen die gladde kant terugklim. En ek vind uit as ek net ’n ent afgly, nie tot heel onder nie, en myself dan stop, kan ek makliker teen die gladde metaal terugklim tot bo. Elke dag het ek dit verder uitgetoets. Gekyk presies hoe ver ek kan gly sodat ek tóg nog kan terugklim, want ek wou so graag van heel onder af terugklim. Ek het my skoene uitgetrek sodat ek beter kan vastrap, maar dit het nie gehelp nie. Die helling van die ding was so steil dat ek net tot halfpad kon gly as ek nog wou terugklim. As ek eers heel onder was, kon ek dit nie doen nie. Dan moes ek maar omloop en met die leer op. En dis hoe ek nou voel. Ek het te ver afgegly om terug te klim en ek het hoegenaamd nie die krag om om te stap na die leer nie.”
Hy knik en staan toe skielik op. “Is daar nie ’n plek hier naby waar ek vir ons iets te ete kan kry nie?”
Sy begin lag deur haar trane. “Daar is seker.”
“Ek is nou weer terug. Het jy ’n sleutel sodat jy nie hoef op te staan nie?”
“Op die boekrak.”
Na hy uit is, lê sy met die sakdoek teen haar mond gedruk en staar na die muur. Wat moet ek nou doen? wil sy skree. Waarheen moet ek gaan? Ek is al so lank hier dat ek nie meer weet waar ek inpas nie. Die onderskragende briewe van vriende het lankal minder geword. Hulle het van haar vergeet. Daar is niemand wat vir haar wag nie. Die enigste mens met wie sy nog kontak het, is die bankbestuurder. Of haar oorlede ouers se prokureur wat daarvoor gesorg het dat sy elke maand genoeg geld het om die woonstel en die dokters en die hospitaal te kan betaal. Sy ken net een lewe, en dit is die een waarin sy vasgevang sit. Die plafon van die hospitaalkamer waarin sy soveel ure deurgebring het, is bekender as die natuur van die land waarin sy nou woon. En afgesien van Ester en Gerrie en die ou vroutjie oorkant die gang, ken sy geen mens nie. En natuurlik Mavis, John se vrou. Mavis wat getref was deur die geskiedenis van haar man se nuwe pasiënt en wat haar kom opsoek het. Mavis wat haar getroos het toe haar pragtige lang hare begin uitval het. Wat serpe aangedra het. Boeke. Blomme. Wat nooit in al die jare opgehou pleit het dat sy by hulle moet kom woon nie. Wat saam met haar gehuil het van blydskap toe die chemoterapie gestaak is en haar hare weer begin groei. Wat haar hare in die hospitaal kom was het en vir haar gesê het sy lyk soos ’n kabouter met die skerp gesiggie en die kort sprietjies.
Dié paar mense is die enigste familie wat sy het. Hierdie woonstel is die enigste tuiste.
Sy skrik toe die deur oopgaan en kyk verstom hoe Charles ’n paar kartondose op die koffietafel neersit.
“Wat is dit?” vra sy flouerig.
“’n Hele versameling goed. Daar is ’n pizza en ’n bakkie koolslaai en gebraaide hoenderstukke en broodjies met ham.”
Sy kan nie help om te lag nie. “Wie gaan dit alles opeet?”
“Ons kyk maar hoe ver ons kom. Waar hou jy jou borde en messegoed?”
Terwyl hy die goed kry, bekyk sy hom. Sy het selde iemand gesien wat so ontuis lyk in ’n kombuis. Hy pas nie eens in die sitkamer van die woonstel nie alhoewel sy nie weet waarom dit is nie. Agter ’n lessenaar, ja, daar kan sy hom wel voorstel. Of in ’n konferensiesaal.
Om hom te plesier wend sy ’n poging aan om te eet en sy kry dit nogal reg om ’n stuk hoender en ’n halwe broodjie na binne te werk.
“Dit was lekker,” sê sy.
Hy vee sy mond af met so ’n delikate gebaar dat sy gedwing word om iets daaroor te sê.
“Jou ouers het jou baie goeie maniere geleer.”
Hy kyk na haar met sy geslote gesig. “My ouers het min met my opvoeding te doen gehad. ’n Kind op hulle ouderdom was meer ’n oorlas as ’n vreugde. Ek het meer tyd in kosskole deurgebring as by die huis.”
“Ag, kom,” sê sy ongelowig. “Jy was tog seker die erfgenaam of wat jy dit ook al wil noem. Jy het dan gesê jy het die familiesaak oorgeneem.”
“Ja,” sê hy. “Ek was die erfgenaam.”
“Maar …”
Hy maak ’n afwerende gebaar. “Ons praat nie nou oor my nie. Ons praat oor jou.”
“Ek is klaar gepraat.”
“En ek is bly jy het my vertel. Ek het natuurlik so iets vermoed, maar dis goed dat ek nou alles weet.”
Sy kyk net na hom en vou die papierservet in konsertinaplooitjies.
“Ons sal nooit weer van doodgaan praat nie,” sê hy.
Sy gooi die servet neer en draai haar kop weg. Sy wil nie hê hy moet die trane sien nie.
“En ek het ’n voorstel om te maak.”
Sy kyk verbaas na hom terwyl sy oor haar oë vee. “Ja?”
“Ek wil hê jy moet met my trou.”
Sy is so totaal lamgeslaan dat sy net kan sluk. “Trou?” stamel sy eindelik. “Jy kan dit nie bedoel nie.”
“Ek bedoel dit.”
“Maar …” Sy gooi haar hande in die lug. “Ons ken mekaar nie. Kyk hoe lyk ek … ek kan aan geen enkele rede dink waarom jy dit sê nie!”
Hy steek ’n sigaret aan, staan op en leun teen die boekrak. “Ek kan jou die geleentheid gee om gesond te word. Nee,” keer hy, “luister eers na wat ek sê. Ek besit ’n villa in Italië, die soort plek waarheen ek byna nooit gaan nie, maar wat goed opgepas word deur ’n huishoudster. Gewoonlik leen ek die plek vir vriende wat daar wil gaan vakansie hou. Dis mooi geleë en kyk uit oor een van die mere. Dis warm daar. Sonnig. Ek sal jou dadelik soontoe stuur, en daar kan jy bly tot jy gesond is. Weer gewig aangesit het.”
Sy is bewus van ’n swewende gevoel. Dit kan nie waar wees nie. “Jy kan nie net met my trou omdat jy ’n huis in ’n warm klimaat het nie!”
“Jy kan nie langer vir jouself sorg nie,” sê hy. “Jy moet dit erken. Ek weet jy wil nie, ek weet jy wil glo dat jy onafhanklik en sterk is, maar jy is nie. In die paar weke wat ek jou ken, gaan jy stadig verder agteruit, en ek hoop nie jy verkwalik my dat ek dit sê nie. Dis waar. Jou spieël moet dit vir jou bewys. En jy gaan agteruit ten spyte van die feit dat jy aan die gesond word is.”
“Ek het mos vir jou verduidelik,” sê sy lammerig.
“Ek
