voor hom, die enigste blyk van lewe die dowwe gloed in die vensters van die hotel anderkant die sipresbome en die veranda. By die magistraatskantoor is die vlag gestryk.
Die skote, die stemme is weer stil; die vensters wat gelyk het of hulle verlig is, is donker, die deur van die hotel is toe. Daar is geen geluid meer in die nag nie, soos daar gedurende die dag ook geen geluid was nie, geen gevoel van iets wat tot ’n einde gekom het, wat afgerond of afgesluit is nie: dag is deur nag vervang en helderheid deur donker, dit is al, en in die donker word die geheimsinnige gang van sake roerloos en onmerkbaar voortgesit. Straat-op, straat-af loop hy die dorp deur tot hy hom in sy ongejaagde tog uiteindelik weer in die onderste straat bevind en die huis herken waar ’n man op die stoep sit en lees het. In die kamer waar die venster opgeskuif is, anderkant die wiegende wit gordyn, brand daar ook gedempte lig en die glasdeure is nog oopgeslaan op die stoep, al is dit vir hom van oor die afstand nie moontlik om uit te maak of daar mense in die huis is of wat in die verligte kamer gebeur nie. Hy het die hele dorp verken, straat-op en straat-af in die donker; die dag is verby, en slegs in hierdie een huis anderkant sy heining en groot tuin brand daar nog lig. Is dit die wind wat die gordyn laat plooi en vou, wonder hy, talmend in die straat, of is dit iemand wat daar binne rondbeweeg, tussen die venster en die lig, en in die verbygaan ’n skadu oor die gordyn laat gly; is dit sy verbeelding, of word hy geleidelik bewus van die geur van blomme en vogtige aarde wat uit die donker van die tuin na hom toe gewaai kom? Die starheid en strakheid van die dorp begin versag, fyn krakies en barsies reeds merkbaar in die gladde vlak wat hom van die gebeure rondom hom geskei het, ’n deining in die roerloosheid soos die ligte deining van ’n skadu oor die gordyn, ondefinieerbaar soos die skaars merkbare geur van die laaste rose in die donker tuin.
Die vensters verdonker sonder dat hy dit merk en anderkant die versluierende takke en rankplante sterf die gloed weg; die glasdeur is toe, sien hy, sonder dat hy gemerk het dat dit toegetrek word. Die gordyn is weer roerloos, en van die geur van die rose is niks meer merkbaar nie, asof dit inderdaad verbeelding was. Maar dit was nie verbeelding nie, weet hy, en die fyn haarbarsies vertak en versprei in ’n netwerk oor die hele glansende vlak.
Hy draai om, weg van die groot huis in die donker tuin, en ontdek dat daar in die roerlose donker nog ’n enkele venster verlig is, in die huis skuins oorkant die straat met die sonneblomme in die tuin waarin die hinkende jong man vroeër vanmiddag verdwyn het. Ook hier bly hy staan terwyl hy kyk na die ruite van die glasdeur asof hy hoop om iets van die vertrek daarbinne te kan uitmaak, asof hy hoop om hier vanaf die straat ’n beweging te kan opvang of ’n geluid te kan hoor wat op lewe dui, iets so fyn miskien soos ’n blad wat omgeslaan word of die gekras van ’n penpunt oor papier. Lank bly hy hier staan, roerloos en afwagtend langs die heining van die huis, totdat die glasruit ook donker word, skielik asof ’n kers in die kamer daarbinne doodgeblaas is; en dan weet hy dat hy kan gaan.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
