vir Ma ’n hele emmer bring.”
Sean saal sy perd op, hang sy blik aaswurms aan die saal en met sy visstok oor sy skouer ry hy weg in die rigting van Ladyburg. Hy ry oor die Bobbejaanspruit, maar draai net oorkant die brug af van die pad en volg die stroom op na die val toe.
Toe hy onderkant die Van Essens se plaas om die wattelbos kom, besef hy dat hy ’n fout gemaak het deur hierdie pad te kies. Tussen die bome uit kom Anna aangenael terwyl sy haar rok met albei hande bokant haar knieë hou. Sean sit die ponie op ’n drafstap en kyk reg voor hom.
“Sean! Haai, Sean!”
Sy is voor hom en sy probeer om hom af te sny. Daar is geen kans om haar te ontwyk nie en hy hou die perd maar in.
“Hallo, Sean.” Sy blaas en haar gesig is rooi van die inspanning.
“Hallo,” mompel hy terug.
“Waarheen gaan jy?”
“Soontoe en terug om te kyk hoe ver dit is.”
“Jy gaan visvang. Kan ek saamgaan?” Sy glimlag innemend. Haar tande is klein en wit.
“Nee. Jy praat te veel. Jy sal die vis wegja.” Hy sit sy ponie weer aan die loop.
“Ag, asseblief. Ek sal stilbly, regtig ek sal.” Sy draf langs die perd.
“Nee.” Hy tik die perd met die teuels en trek weg van haar. Hy ry omtrent ’n honderd tree. Toe kyk hy om en sien dat sy nog altyd agternakom. Haar lang swart hare wapper agter haar in die wind soos sy hardloop. Hy hou die perd weer in en sy kom tot by hom.
“Ek’t geweet jy sal stilhou,” sê sy hyg-hyg.
“Sal jy asseblief huis toe gaan? Ek wil nie hê jy moet agter my aanhardloop nie.”
“Ek sal tjoepstil bly, regtig ek sal!”
Hy weet dat sy hom waarskynlik tot bo-op die berg sal volg en hy willig in.
“Nou goed, maar ek waarsku jou, as jy een woord sê, net een enkele woord, stuur ek jou huis toe!”
“Ek beloof. Help my ’n bietjie op.”
Hy trek haar op die perd se kruis en sy sit dwars met haar arms om sy lyf. Hulle klim teen die platorand uit. Die paadjie loop vlak verby die Witval en hulle voel die stuifwater soos ’n fyn mis teen hulle aanwaai. Anna hou by haar belofte totdat sy oortuig voel dat hulle so ver weg is dat Sean haar nie alleen huis toe sal stuur nie. Toe begin sy weer praat. Wanneer sy ’n antwoord van hom wil hê, en dis nie te dikwels nie, gee sy sy middel ’n druk en dan knor Sean so ’n slag.
Sean kniehalter die perd en los hom tussen die bome bokant die watergate. Hy steek sy saal en toom in ’n erdvarkgat weg, dan stap hulle deur die riete af na die water. Anna hardloop voor hom uit en toe hy op die sandbank kom, staan sy klippies in die water en gooi.
“Haai, moenie klippe gooi nie! Jy sal die vis verjaag!” skree hy.
“Ag, ek’s jammer. Ek het skoon vergeet.”
Sy gaan sit en woel haar kaal tone in die sand. Sean sit aas aan sy hoek en swaai dit die groen water in. Die stroom stoot sy dobber in ’n wye kring teen die oorkantse wal rond en hulle sit albei ernstig daarna en kyk.
“Dit lyk my nie of hier vis is nie,” sê Anna.
“’n Mens moet geduldig wees, jy kan nie verwag om sommer dadelik een te vang nie.”
Met haar toon teken Anna in die sand. Vyf minute gaan stadig verby. “Sean …”
“Sjuut!”
Nog vyf minute. “Aag, wat, visvang is sommer ’n lawwe besigheid.”
“Niemand het jou saamgenooi nie,” herinner Sean haar.
“Dis warm hier.”
Sean antwoord nie.
Die hoë plate riete en biesies keer die koel windjie af en die wit sand weerkaats die son tot by die riete. Sy pluk ’n hand vol lang spiesvormige blare af en vleg hulle inmekaar.
“Dit verveel my hier,” kondig sy aan.
“Nou ja, gaan huis toe.”
“En ek kry warm.”
Sean trek sy lyn op, kyk na die wurms aan die hoek en gooi dit terug in die water. Agter sy rug steek Anna vir hom tong uit.
“Kom ons swem liewer,” stel sy voor.
Sean steur hom nie aan haar nie. Hy druk die dik end van sy stok in die sand, trek sy hoed laag af om sy oë teen die songlans te beskerm en leun terug op sy elmboë met sy bene lank voor hom uitgestrek. Hy hoor die sand knars soos Anna agter hom rondbeweeg en dan is dit weer stil. Hy begin wonder wat sy aanvang, maar hy wil nie omkyk nie, want dit sal ’n bewys van swakheid wees.
Meisiemense! dink hy bitter.
Hy hoor iemand agter hom hardloop. Hy sit vinnig regop en begin omkyk. Net toe flits haar wit lyf by hom verby en tref die water met ’n harde geplons soos dié van ’n vet forel. Sean spring orent.
“Haai, wat vang jy aan?”
“Ek swem,” antwoord Anna, halflyf in die groen water. Sy sak agteroor op haar rug en skop dat die skuim wit staan.
“Voertsek, vissies, voertsek, weg is julle!” raas sy terwyl sy borrels blaas onder die water.
“Haai, jy moenie dit doen nie!” sê Sean halfhartig. Hy wil hê sy moet opstaan, maar Anna kniel in die water, wat haar nou by haar ken vat.
“Dis heerlik! Hoekom kom jy nie in nie?” Sy draai om op haar maag en duik onder die water in. “Kom jy nie in nie?” vra sy terwyl sy die water uit haar oë vryf.
Sean staan heeltemal verward op die wal. Binne ’n paar sekondes het sy gevoelens teenoor haar ’n revolusionêre verandering ondergaan. Hy wil graag saam met haar in die water wees, maar hy is skaam.
“Jy’s bang! Toe, ek wed jy kan nie!” Sy terg hom en die uitdaging por hom aan.
“Ek’s g’n bang nie.”
“Nou ja, kom dan in.”
Hy huiwer nog ’n paar oomblikke, maar gooi dan sy hoed op die grond neer en knoop sy hemp oop. Hy draai sy rug op haar terwyl hy sy broek uittrek. Dan swaai hy vinnig om en duik in die water, dankbaar vir die bedekking wat dit hom gee. Toe sy kop weer bo uitkom, is Anna gereed en druk dit dadelik weer onder die water. Hy voel-voel, vang haar been, staan op en gooi haar op haar rug in die water. Hy trek haar na die vlak kant toe waar die water haar nie kan bedek nie. Sy slaan met haar arms op die water terwyl sy probeer om haar kop bo te hou en gil van plesier. Sean se voet haak agter ’n klip vas en hy slaan neer. Sy ruk los en druk hom onder die water en toe hy weer opkom, gryp sy ’n hand vol sand en vryf dit in sy hare. Dan rol hy om en gryp na haar, maar sy glip weg en duik weer in die diep kant in. Sean swem agter haar aan, maar sy bly buite bereik en tart hom uit.
Uiteindelik kry hy
