toe waar Grieta klaar vir hulle ’n teeskinkbord met ’n bord vol tamboesies laat neersit het.
“Sy weet mos jy hou so baie daarvan,” sê Hendrik met sy grinterige stem.
“Ag, twak,” lag Bernard, “sy het geweet sy kan my daarmee sag maak. Wil natuurlik hê die staat moet weer draad span.”
“Haai, nee . . .” lag Hendrik verleë, maar sy blik bly gespanne op Bernard. Toe hy sien hoe lekker die amptenaar weglê, trek hy met al sy griewe los. Bernard eet die laaste een op en sit nog met die nasmaak van die smeltlekker koekies in sy mond toe hy sy hande met ’n besliste gebaar op sy knieë plaas.
“Kyk, Hendrik, die saak staan so. Jy weet net so goed soos ek dat die staatskas ’n vlak bodem het. Jy sal moet help span aan daardie draad. Die beste oplossing gaan natuurlik wees om ’n dubbele heining te span . . .”
“Grieta het ook so gesê,” beaam Hendrik met toenemende geesdrif en sy groot hande beduie saam.
“Het sy? Maar dan is sy mos ’n vrou met visie, Hendrik. Dalk werf ek haar nog om vir die staat te kom werk.”
“Ek sal die kompliment oordra, dok Bernard!” lag Hendrik.
“Laat ek dit sommer self doen, jong. Waar is Grieta dan?”
“Sy lê ’n bietjie,” antwoord Hendrik haastig. “Kry mos dikwels skeelhoofpyn.” Dit lyk asof hy tot elke prys wil voorkom dat Bernard by Grieta inloer.
“Foei tog. Nou sê maar groete en beterskap, hoor.”
“Gaaf, kom ek gaan wys jou my koring . . .”
Toe hulle kwalik tien minute later in ’n groen koringland staan met die son op hul koppe en bruin voorarms, merk Bernard dat die dokter se bakkie met die grondpad verbyry opstal toe.
“Sien jy nou,” sê Hendrik asof die ander man met hom gestry het. “Daar gaan die dokter nou vir Grieta inspuit.”
“Hoop dit help,” antwoord Bernard. Hy frons toe hy ’n hand vol blare op sy palm hou. “Lyk na bruinaarsiekte. Die bruin spikkels op die blaar is waar die chlorofiel al vernietig is. Jy sal met ’n swamdoder moet spuit. Maar kry liewer ’n plantpatoloog ook om raad te gee.”
Maar toe hy na Hendrik kyk, sien hy dat hy voorlopig vrede het met bruinaarsiekte. Hy tuur met oë op skrefies huis se kant toe waar dokter Viljoen se bakkie onder die wilg langs die huis staan.
Nou ja, dink Bernard, hy is seker maar bekommerd oor Grieta. Dalk is sy selfs sieker as wat hy sê. Hy probeer nogtans weer: “Jy sal moet spuit, Hendrik. Die aaropbrengs gaan kwaai benadeel word as jy dit nie gou doen nie.”
“Natuurlik, natuurlik,” sê Hendrik gejaag. “Nou ja, dankie, dok. Ek voel nou beter oor die draad en die koring. Ek wil maar liewer huis toe om te hoor wat die dokter sê,” en hy stap haastig weg.
Terug in sy eie kantoor vergeet Bernard van die Malans. Die inhokkie op sy lessenaar staan toringhoog en hy spring aan die werk om alles weer weg te kry. Daar is ’n kragonderbreking by een van die groeikabinette en hy moet ’n paniekbevange student help om die noodkragopwekker weer aan die gang te kry of maande se werk aan sy proefskrif kan binne tien minute daarmee heen wees.
Die middag ontvang hy ’n besoekende professor van die Oregon-staatsuniversiteit en eers toe dié weg is, kan hy weer aan sy eie werk aandag gee. Hy werk tot sy skouers stram en sy oë moeg is.
So ja, dink hy tevrede, nou kan ek rustig ’n vleisie op die kole gooi en agteroor sit. Dalk roei ek nog ’n entjie op die dam. Dit sal nog lank lig wees. Dit is dan nou eers sesuur.
Maar dit is toe hy met ’n skimp die onpersoonlike digitale syfers van sy lessenaarhorlosie sien dat hy doodstil bly staan. Dit is nie net sesuur nie, sien hy, dit is ook vandag die vyftiende dag van die elfde maand, die dag waarop hy veronderstel is om Lindie van Velden te vergesel na die muurbalklub se jaarlikse geselligheid.
Sy voete kry vlerke. Hy hol die leë gebou uit, al met die pad af huis toe en vergeet skoon om soos ander aande te kyk na die wonderlike uitsig oor die skemerpers dam. Hy sien nie die hadidas wat verskrik en skreeuend opvlieg van die groot grasperke toe hy verbyhardloop nie. Hy is skoon die kluts kwyt. Hy gaan laat wees en boonop het hy vergeet om vir die meisie ’n blommetjie of iets te bestel. Nou sal hy nog by die kafee ook moet stilhou om vir haar ’n doos sjokolade te koop.
Teen die tyd dat hy voor die siersteenkoshuis van die groot skool teen die rantjie stilhou, is hy behoorlik omgekrap. Hy verafsku dit om dinge te vergeet en om te jaag. Nou is hy ruim twintig minute laat ook. Genoeg om enige meisie se bloed te laat kook.
Hy is oneindig verlig toe hy haar in die koshuisportaal inwag en sy met ’n glimlag te voorskyn kom. Sy lyk baie mooi. Haar swart hare lê blink om haar kop en haar donker oë kyk hom vriendelik aan.
“Hallo, Bernard. Moenie so skuldig lyk nie, hoor! Ek wed jy het ons afspraak vergeet.”
“Ek het, ja,” erken hy eerlik. “Dis onvergeeflik van my.”
“Nou ja,” lag sy spottend, “solank jy berou het, is alles reg. Altans, dis wat my ma altyd gesê het wanneer ek stout was.”
Hy lag net, neem haar aan die arm en stap uit voor die groepie nuuskierige toeskouers verder kan aangroei. Toe hy haar in die motor help, sê hy: “Jou ma het jou baie mooi grootgemaak. So vergewensgesind en tegemoetkomend. Sê my, is jy altyd so?”
Sy oordink die vraag; antwoord eers toe hulle by die skoolhek uitry.
“Ek dink dat ek altyd tegemoetkomend is, ja. Maar wat vergewensgesindheid betref, het ek nog nie by sewentig maal sewe gekom nie. Miskien kry ek dit eendag reg as die genade baie groot is . . .”
Hy blik verras na haar. Dan is sy nie net oulik nie, dink hy, maar diep ook, en hy lig sy hand van die stuurwiel en raak haar wang vlugtig aan.
“Ek hou van jou, Lindie van Velden.”
“Dankie,” glimlag sy ingenome en strengel haar vingers inmekaar op haar skoot.
“Jy lyk baie mooi ook, juffrou Van Velden. Rooi pas jou. Agter op die sitplek lê daar vir jou ’n doos sjokolade waarmee ek jou guns wou koop. Dankie dat ek dit nie hoef te doen nie.”
“Doktor Linde,” antwoord sy met haar mooi, welluidende stem, “as dit elke keer so aangenaam is om jou te vergewe soos dié keer, sal ek dit stellig aanhou doen.”
Maar hy skud sy kop heftig.
“Dit sal nie nodig wees nie. Ek sal van nou af altyd betyds wees.”
“’n Man van haastige beloftes,” terg sy hom toe hulle voor die Royal-hotel stilhou, en die woorde kwets hom so dat hy liewer niks verder sê nie. Sy is dalk reg. Hy praat asof daar nog ’n klomp kere gaan wees. En waarom nie? vra hy homself ergerlik af. Ander mans van my ouderdom is lankal getroud. Party is al pa ook. Ek kan ook ’n verhouding met welslae aan die gang hou, veral as my ma in Pretoria is en nie kort-kort sake probeer vooruithelp nie.
“Kom,” sê hy net toe hulle uitklim. Toe hulle by die voordeur van die hotel instap, onthou hy met ontstellende helderheid hoe hy die vorige aand die vreemde vrou se tasse vir haar hier ingedra het. Hy verbeel hom dat hy weer die geur van haar parfuum kry – warm en fluweelsag. ’n Mengsel van frangipani
