Bernard het dit vir my gegee. Ek weet wat julle wil sê. Doktor Linde is ’n deurtrapte oujongkêrel. Wat laat jou dink dat hy nou ewe skielik sy alleenloperbestaan sal laat vaar? Dink jy werklik dat jy mooier en interessanter is as al die ander meisies wat hy voor jou die hof gemaak het?”
Hulle weet eintlik nie wat om te sê nie. Sy glimlag.
“Ek dink dit nie, hoor. Ek weet nie waarom Bernard my nou juis uitgesoek het nie. Dit kon ewe goed een van julle gewees het. Volgens hoorsê het hy nog nooit enige meisie langer as drie of vier maande uitgeneem nie. Ook nie op universiteit nie. ’n Joolkoningin, ene Marina Britz, het glo die langste rekord as metgesellin van die hartebreker, Bernard Linde. Hy het vier maande lank met haar uitgegaan. Hy het haar selfs huis toe genooi en sy het ’n paar naweke by hom en sy weduweemoeder deurgebring. Dié verhouding, of wat ’n mens dit ook al wil noem, het skielik geëindig nadat mevrou Linde by ’n teepartytjie laat blyk het dat Bernard nou eindelik tot rus gekom het. Interessant, nè?”
Die ander twee sit haar muisstil en aanhoor. Oplaas fluit Hannah onvroulik.
“Waar hoor jy dit alles?”
“Navraag gedoen. Ek het toevallig eendag besef dat ek en Bernard ’n gesamentlike vriendin het. Hy weet dit nie, maar sy ou skoolvriendin, Anne Fourie, is ook ’n goeie vriendin van my. Ek het haar leer ken toe sy en my broer ’n ruk lank uitgegaan het. Sy het my alles van Bernard vertel toe ek haar uitgevra het. Toe maar, sy het my ook gewaarsku. Maar helaas, my liewe, welmenende vriendinne, haar waarskuwing, soos julle s’n, het op dowe ore geval. Ek is dol verlief op doktor Bernard Linde.”
Daar sak ’n geskokte stiltetjie neer. Hannah verslind drie blokkies sjokolade sonder dat sy dit werklik agterkom. Karien sit verslae terwyl die sjokolade in haar hand smelt.
“Nou ja . . . ek neem jou nie kwalik nie. Die man is verskriklik aantreklik. So groot en bonkig. En dan die gitswart hare en blou oë. Dis genoeg om enige vrou die kluts te laat kwytraak,” sê Karien oplaas.
“Hou jou in,” vermaan Hannah. “Ons is hier om die vuur te blus, nie om olie op die vlamme te gooi nie.”
“Skryf jou leerlinge môre toets oor idiome?” vra Lindie skalks en knipoog vir Karien. Dis genoeg om hulle al drie aan die giggel te sit, en teen die tyd dat hulle klaar gelag het, is Hannah sommer ergerlik.
“Dis g’n grap nie! Ek sal jou elke keer teen Bernard Linde waarsku. Sy soort trou nooit, glo my.”
“Dalk is jy reg, Hannah,” sê Lindie met ’n sug. “Dalk verspil ek my tyd. Maar ek gaan nietemin probeer. Ek kan ook nie anders nie. Elke spesie is trou aan sy aard, en my gene is van die soort wat nie moed opgee nie. As ek ’n plant was, sou ek seker ’n olieboom gewees het. Sy saad kan glo jare lank lê en dan eers . . .”
Sy bly ’n rukkie stil.
“Ek weet,” sê sy eensklaps doodmoeg. “En die saak is al so ver heen dat ek nie meer daaroor kan redeneer nie. Ek wil hom net hê, dis al. Ek sal wag en wag tot hy dit besef en my ook wil hê!”
“O hemel,” sug Hannah, vat ’n hele hand vol sjokolade en verorber dit stilswyend. Oplaas sê sy net: “Nou ja, my skouer sal hier wees as jy dit dalk nodig kry!”
“Dankie . . .” prewel Lindie half ingedagte, trek haar knieë tot by haar ken op en vou haar arms daaromheen. “Maar dalk is dit nie nodig nie . . .”
“Natuurlik nie,” paai Karien en tik haar vrolik onder die ken. “Jy gaan die vrou wees wat hy op langelaas nie kan weerstaan nie. Jy moet net die sagte plek in sy harde hart vind, jong!”
Bernard sit in die donker op die stoep en koffie drink en hy oordink die verloop van die aand. Polka en Masurka lê by sy voete met kwispelende sterte. Hulle hou elke beweging van hom stip dop. Af en toe smak hy sy lippe en dan spring hulle opgewonde op om maar net weer terug te sak as dit blyk dat hy nie wil gaan stap nie. Oplaas sit hy die leë koffiebeker op die stoepmuurtjie neer en sug diep.
Dit was tog lekker, dink hy gelate. Lindie is mooi en vroulik en intelligent en die gesprek het ’n heel interessante wending geneem, deure oopgemaak na nog sulke gesprekke en wie weet wat nog. Ek moet haar maar leer ken, dink hy. Maar die vooruitsig stem hom lusteloos. Dit is kompleet asof ek iemand is wat ’n spogplaas geërf het en nie juis lus het vir boer nie, dink hy wrang.
Hy sit ’n rukkie gedagteloos. En toe, soos iets wat stil in die donker bly wag het op so ’n oomblikkie van gemoedstilte, kom ’n ander gedagte by hom op. Eintlik ’n herinnering: die skemer kajuit van sy motor en ’n vrou langs hom wat fyntjies kolwyntjies eet. Skraal vingers wat die krummeltjies afstof . . .
Hy staan van sy stoel af op. Wat het tog van dié mens geword? wonder hy eensklaps ongelukkig en draai om om liewer maar in te gaan.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
