die portaal na die onthaalvertrek stap. Daar het eintlik niks gebeur nie. Niks wat ’n oorvertellery regverdig nie.
Toe hulle almal gegroet het en elk met ’n glasie sjerrie in die hand staan, leun hy oor na haar.
“Hou jy van parfuum?” vra hy onverwags.
Sy is klein en moet haar kop lig om mooi in sy gesig te kyk. Sy lyk effens uit die veld geslaan.
“Waarom wil jy weet?”
“Nou ja . . . ek wil maar solank vasstel waarvan jy hou. ’n Mens weet nooit wanneer verbreek ek dalk weer my belofte en moet ek jou guns probeer koop nie.”
“Haastige beloftes, nè?” sê sy weer en wys speels met ’n vinger na hom. “En waarom juis parfuum? Wat weet jy buitendien daarvan?”
“Nogal baie,” antwoord hy gemaak gekrenk. “Ek is die enigste kind en my ma het tyd gehad om my baie dinge te leer.”
“Ag so? Dan is jy nie net ’n akademikus nie; nog ’n fynproewer ook?”
“Jy kan maar so sê, ja,” knik hy plegtig.
Haar wenkbroue lig en sy pruil.
“Ek sien jy glo my nie, Lindie. Ek sal dit maar moet bewys. Kyk, die jongste parfuum op die mark, dis nou van die huis van Jean-Louis in Parys, is Angelique. Stry?”
Haar mond gaan van verbasing oop.
“Nee, ek stry nie . . .”
“En nog meer: Angelique is natuurlik so genoem om iets engelagtigs in die samestelling van ’n vrou te suggereer. Boonop is dit ’n baie subtiele mengsel van frangipani, magnolia en sekere seldsame naglelies. Almal wit blomme. Die idee wat dit moet oordra, is dié van reinheid en onaantasbaarheid.”
“Wag!” roep sy halt met ’n klein handjie in die lug. “Het jou ma jou dit geleer?”
“Ja, sy het die proses aan die gang gesit. My alles van reukwater vertel. Op ’n toer saam met haar en my pa het ons een keer die suide van Frankryk besoek. Grasse se laventelvelde en dies meer. Daar het my eintlike belangstelling ontstaan. Daar is ’n hele sielkunde verbonde aan die parfuumbedryf, weet jy?”
“Hm, dis gewis interessant. Maar gaan iets van die misterie van parfuum nie verlore nie as jy dit so . . . so klinies ontleed?”
“Kom ons dink daaroor na,” sê hy ernstig. “Ja, tog. Vat nou maar koring. Dis ’n gewas wat my bekoor. Om in ’n geelryp koringland te staan met die son op jou vel, is wonderlik. Dan moet die wind nog net opsteek sodat die are begin golf en jy die geur van ou hout kry. Ek sê jou, dis ekstase.”
“Sien!” sê sy triomfantlik en haar donkerbruin oë glim, “jy het dit nie ontleed nie. Jy het jou net oorgegee aan die herinnering van so ’n oomblik in ’n goue koringland.”
Hy blik haar effens verbaas aan.
“Ja,” sê hy oplaas. “Dis waar . . . Dan het jy iets beet. ’n Mens moet ’n besliste onderskeid tref tussen wetenskaplike ontleding – wat ek terloops ook baie geniet! – en ’n oorgawe aan genot.”
“Nie genot nie,” sê sy ferm. “Dis meer as dit.”
“Ja,” antwoord hy geesdriftig, “so iets is suiwerder as genot. Dis . . .”
“Geluk. Dis wat dit is. ’n Mens is op so ’n tydstip byna volkome gelukkig. Alle ander dinge vervaag.”
Tot sy oë lag saam.
“Jy’s reg!”
Hy neem ’n slukkie van die sjerrie, tuur ’n oomblik in die glasie en sê toe: “Ek is bly ek het jou leer ken, Lindie. Waarom het ons nog nie voorheen so gesels nie?”
“Jy was nog nie voorheen laat nie. Berou doen iets aan jou!”
Hy lag lekker, en toe hulle saam met die ander by die keurig gedekte tafels gaan aansit, is hy volkome ingestem vir ’n heerlike aand.
Toe hy haar laat die aand by die koshuis gaan aflaai en sy uit die motor wil klim, hou hy haar lig aan die arm teë.
“Mag ek jou soen?” vra hy sag, en toe sy woordeloos knik, kelk hy haar gesig in sy hande en soen haar voorkop, haar wange en haar mond asof sy ’n klein dogtertjie is vir wie die nagsê ’n ritueeltjie is.
“Jy het my nog nie gesê watter parfuum jy verkies nie,” sê hy sag.
“Nie Angelique nie,” glimlag sy en raak skugter met haar vinger aan die kuiltjie in sy ken.
“Wat dan?” vra hy geïnteresseerd en leun agteroor.
“Ek . . . weet nie . . . Miskien kan jy my sê. Ek is nie werklik op die hoogte met dié dinge nie . . . enne . . . eintlik behoort ek te wees . . .”
“Jy is op die hoogte van alles wat saak maak, meisietjie,” sê hy. “Hierdie ander dinge is sommer net ’n spel.”
“Ek sien . . .” mymer sy. “Jy stem dus saam met Balzac.”
“Hoe bedoel jy nou?” vra hy geamuseerd.
“Frans is my ander hoofvak. Ek weet wat Franse skrywers alles gesê het. Balzac het beweer flankeer is ’n wetenskap.”
Hy frons.
“En jy dink ek flankeer met jou?”
Sy knik.
Hy lag.
“Jy is weer eens reg. Maar een ding moet jy onthou, Lindie, ek pak alles in die lewe met erns aan. Glo my maar . . .”
“Ek glo jou, doktor Linde. Maar nou moet ek gaan. Môre moet ek weer skoolhou, en . . . wat die parfuum betref, moet dit eksoties wees. Dit moet my laat dink aan ’n sonnige eiland en aan warm, blou waters . . .”
“Speserye,” sê hy. “En ’n sweempie ilang-ilang.”
Die woorde bly haar by, bekoor haar, sodat sy stil haar kamer binneglip en in die donker op die bed gaan sit met haar beste rok en al. So kry haar twee vriendinne, Karien en Hannah haar.
“Wat sit jy so?” wil Hannah dadelik weet en skakel ewe prosaïes die lig aan sodat Lindie haar oë vinnig knip.
“Jy kan mos sien hoekom sy so sit,” sê Karien en sak op die stoel by die lessenaar neer. “Die man het haar in sy mag, dis duidelik.”
“Ag, loop slaap,” glimlag Lindie en staan traag op om te begin uittrek. Hannah val skuins op die bed neer en betrag haar aandagtig.
“Hm, ek sien nou ook wat Karien sien. Jy het die skoot hoog deur en ook nie van vandag af nie. Dis net vanaand sigbaarder.”
“Ek wens julle wil ophou,” sug Lindie. “Ek en Bernard Linde het bloot saam ’n geselligheid bygewoon.”
Lindie stroop die rooi rok van haar af en binne ’n paar oomblikke het sy ’n ligroos nagrokkie aan. Sy lyk bitter jonk, en Karien
