in Kanadese mika lig
12.
plaaspad bloekom-en-dennelaning
toegespoelde motorhek verroeste store
windpomp omgevalle klipmure
verlate statte in die verte vervalle plaasskool
gebreekte grensdrade middagwolke wat opsteek
oorgroeide boord verminkte appeltjies
gebarste dam kakiebos kankerroos
wewenaars ou moerbeiboom kiewiete
uilmis onder die slagboom yster-eg in die katbosse
peperboomkoelte kareeskadu
kweperlaning ’n heining wilde rose
hoenderhokpale oopgelate hek
en die huis iemand bly nog in die huis stap soggens
uit op die werf en lig haar hande soos goue granate
13.
Ouwerf
wind wat deur werfbloekoms blaai ruis
soos g’n ander wind nie in bloekoms
word ’n wind braks van verslaentheid
en kerf harthoog geluide van toiings en
weerskyn van hardgebakte uitgeputte
mistroosde aardes wat steier en weier
om op oog te kom met die triest van
dubbeltjies van windgeskaafde stamletsels
van leedvesels en die vas-erf van verset
’n skaap blêr onbewaard die voorkop-
keep van my pa oop in die droogte
na jare koer ons (die enigste oorlewers)
belaai met sterflig en bloeisiek van erfenis
: die nuwes maak gereed vir die werf
sondagmiddagete
almal is by die huis
ek kook die wêreld as kos
is ’n vermenslikte wêreld
om te kook is ’n daad van hoflikheid
die kombuis damp in goue beslag
van lag en wyn en spesery
die naelstring tussen ons en die wêreld
is die kastrol – ouma Dot se kastrol
in die oond – gestop met roosmaryn
en stafies knoffel sis die boud
elke brandende bos is ’n heilige bos
maar wie skaapboud voorsit is ’n priester
ek kook rys asof ek vir kindertjies sorg
met ’n titseltjie neut prys ek die skepping
geskropte wortels begin van binne af gloei
in botter en gemmer vind hulle ’n ware
stem boontjies dompel in wit peper en vinkel
’n slaailepel ontbloot ’n korenteflits en die sag-
klikkende juwele van naak olyf kerstamatie en
amandel die diepste so-wees van pampoen kom
op die tafel die geëte-van-die-oorvloed-wêreld
is ’n liefgehadde wêreld ’n maaltyd
wat oorstort van hartlikheid se versaligde
geluide ja, kosgee is ’n morele daad
’n wederopstanding. my uitgelate gesin sit aan –
ineens broos in hulle genoegheid hulle on-
beskadigdheid ons almalnogsaamheid. ons prys
die gulle-gee as die groot genoegsame Garansie.
Die vatters van die aarde vat hande.
(na Martin Versfeld)
verlies
ek bevind my
vir die seerste keer
in die skare van verbrandes
die ongeboekstaafde uitmekaar-uit-verbrandtes
tot-wond-geskroot en hart-knerpend
loop ons vooroor
ons dorsborskaste slepend van skerf- en afwaarts-stortende geluide
ek groet hom
die kind van my
kalsiumbenig nog met soveel vlieënde droom-neuriënde skaduwees
sy lyf hou ek vas
vir oulaas ter hart en melkig vas teen my vas
ín in my vastigheid vas
as ek my losmaak is ek korter huilender krankender
en skielik uitgedun wieg ek ontvlerkd op my voete
my liefde hortnaaldend en tot ewigontmagtiging gekneus
hy draai om na sy tasse
en my lyf skeur oop vorentoe voor
die nate van my arms bars los
en kwets bloeiend agter sy liefhebbende nabyende lyflikheid aan
sy lyfwesende lyfheid wat uit my uit geword het
uit uit alles wat kole was in my en onbevaar
onaflosbaar openbarend was sy lyf-ende geliefdheid
kind wat ek ook met die arms liefgehad het
en sy luidkeels heelhuids-singende wange
kind
kind van my bors
moet my nie verlaat nie
