mompel sy tussen haar vingers deur.
“Hm?”
“Het my pappa gery omdat hy nie van my hou nie?”
“My liefieding!” Sy kniel sodat hulle op ooghoogte is. Los klippies kneus haar kniekoppe, en sy versit haar gewig effens. “Hy het gery omdat ek en hy gestry het. Jy weet mos grootmense word partykeer kwaad vir mekaar, nes jy en jou maatjies.”
“Het julle oor my gestry?”
Liewe vader, wat moet sy sê? Hoe verduidelik sy sonder om haar kind seer te maak?
“Ons het gestry omdat ek nie vir jou pappa vertel het jy’s gebore nie.”
Skyla skop na ’n graspol. “Hoekom het jy nie?”
“Ek het jou mos al gesê. Ons was nog baie jonk en Mamma wou hê hy moet klaar leer.”
“Is hy nou klaar?”
“Ja, hy is.”
“Toe sê jy hom van my?” Selfs in die flou ligte van die karavaanpark kan sy sien hoe Skyla haar voorkoppie plooi.
Dis seker maar die beste om doodeerlik te wees. “Nee, liefie, hy’t nie geweet voor jy die deur oopgemaak het nie. Dis hoekom hy so, um, verras was om jou te sien.”
“Verras is bly, nè?” Sy haal haar hand uit haar mond.
“Ja, dit is.”
“Was hy baie kwaad vir jou, Mamma?” Die vingers glip weer by die haasbekkie in. Anouk dwing haar om haar hande tuis te hou. As die kind later draadjies moet kry, is dit nou maar so. Hulle hospitaalplan dek nie ortodontiese werk nie, maar hulle sal daardie bobbejaan maar agter die bult los. Vanaand is sy Sky geduld verskuldig.
“Hy het gedink hy’s kwaad, pops, maar hy’s eintlik hartseer omdat hy wens hy ken jou lankal.”
Hoe het hy dit gestel? “Ek het haar eerste tree gemis. Haar eerste Krismis … Jammer is boggherôl werd, dit kan daai jare nie terugbring nie.”
Haar maag gee ’n siek draai. Waddehel het sy gedink? Dis ’n verskriklike ding wat sy Rossouw aangedoen het. Onvergeeflik. Omdat sy trots was, sy pa nie die bevrediging van “I told you so” wou gee nie. Omdat sy nie dieselfde fout as haar ma wou maak nie.
“Wanneer sal hy kom kuier?”
“Kom, jy kan hom môre bel.” Anouk kom orent en hys Skyla op haar heup. Eintlik is sy al te groot om te dra, maar vanaand is die gewig van haar lyfie gerusstellend. Myne, dink Anouk. ’n Reusevuis sluit om haar hart. Jy is myne en ek sal jou oor my dooie liggaam weggee. Die hemel help vir Rossouw van der Linde as hy haar kind probeer vat. Sy sal hom met haar kaal hande vermorsel.
“Ja-a-a!” Skyla klou soos ’n apie, haar arms so styf om Anouk se nek dat sy haar byna verwurg. “Kan ek hom bel voor ek na Mia toe gaan?”
Liewer nie. Die Rossouw wat sy geken het, is nie ’n oggendmens nie. Hy kon heelnag kuier tot haar oë wou toeval, maar dan was hy soos ’n beer met tandpyn tot elf-, twaalfuur se kant.
“Wanneer jy terug by die huis is,” belowe sy. “Ek sal hom vra hoe laat hy tyd het om lekker met jou te gesels. Jy moet onthou, hy’s besig.”
“Met werk.” Skyla trek ’n pruilmond. “Soos Mamma.”
“O, hy’s besiger as Mamma.”
“Werk hy in die nag ook?”
“Ek glo nie.” Hy jol eerder. Het seker elke aand ’n nuwe meisie aan sy arm, een meer stunning as die ander. “Hy word nie in die nag uitgeroep soos Mamma nie.”
Voor hul deur gly Skyla van haar heup af. “Dan kan ek by hom gaan bly wanneer jy werk. Het hy ’n bed in sy huis?”
’n King-size een, sou sy raai, met flippen Egiptiese katoenlakens en ’n streep gewillige meisies om dit warm te hou. ’n Sesjarige sal nie inpas by sy sosiale lewe nie. Dié gedagte laat haar ietwat beter voel.
“Ek kan in ’n slaapsak ook slaap,” maak Skyla planne. “Op sy bank.”
“Ons sal sien,” antwoord Anouk vaag. “Wat sê jy, gooi ons vanaand pienk kleursel in ons pannekoekdeeg?”
Skyla slaap lankal, toe rol Anouk nog rond. Sy staar na die dak terwyl haar gedagtes soos wasgoed in ’n tuimeldroër draai. Om en om en om.
“Ons sal sien of die hof met jou saamstem.”
Waddehel beteken dit? Tog sekerlik nie dat hy volle toesig wil hê nie? Sy sal moet verduidelik dat sy Skyla nie van hom sal weghou nie, dat hy haar gereeld kan sien. Die vraag is net: sal hy haar glo? Haar vertrou om haar woord te hou nadat sy hom soveel jaar om die bos gelei het? Dêmmit, sy wás spectacularly stupid, selfs vir sewentien. Sy besef dit nou eers.
Sy draai om en gooi nog ’n paar druppels Rescue Remedy onder haar tong. Gewoonlik is die goed wonderlik. Dit werk soos ’n bom wanneer ’n ma angstig tydens kraam raak, of ná die geboorte baby blues kry. Sy gee dit van kleins af vir Skyla wanneer sy oormoeg of huilerig is, drink dit self wanneer sy nie kan slaap nie. Vanaand doen dit boggherôl om haar te kalmeer.
Dink logies, praat sy haar moed in. Rossouw het dalk finansieel meer om ’n kind te bied, maar emosioneel? Enige regter sal mos besef so ’n klein dogtertjie is beter af by haar ma, selfs al trek dié in ’n huis op wiele rond. Buitendien, wat sal Rossouw met ’n kind aanvang? Het hy enige idee wat dit behels? Nee, sy moet bedaar. Hy is dalk selfgesentreerd en materialisties, maar spiteful is hy nie. Vanaand se harde woorde … hy was geskok.
Maar sê nou sy is verkeerd? Sê nou net hy is so bitter dat hy haar wil straf? Die Van der Linde-mans kry altyd – áltyd – hul sin. As hy regtig vir Skyla wil hê, is hý die een met die regsagtergrond, die kontakte, die geld. Wat het sy? Haar ma-hulle se stokou kar en woonwa, genoeg geld vir die res van die maand, en ’n tuisgeboortepraktyk wat Rossouw teen haar kan draai omdat dit Skyla se lewe omverwerp.
Met die wanpraktyksaak wat boonop vir haar lê en gryns … As sy nie kan babas vang nie, is sy in haar moer.
Ligdag is haar lyf deurgelê, haar kop suf gedink. Dis ’n verligting toe sy kan opstaan om Skyla na haar speelmaatjie te neem. Soos gewoonlik moet sy haar soebat om ontbyt te eet, om klere aan te trek wat by mekaar en die weer pas, om haar te roer sodat hulle nie laat is nie. Die kind babbel een stryk deur oor haar pa, en Anouk is stokflou toe sy eindelik by klein Mia se huis wegry.
Op pad terug moet sy haar dwing om na die see en die berge te kyk, régtig te kyk. Selfs al woon sy van altyd af hier, neem sy gereeld ’n wilsbesluit dat die natuurskoon nooit vir haar sommer-net sal word nie. Elke dag drink sy die uitsig in, voed sy haar siel. Lewe in die oomblik, dis haar motto, want dis al waarvan ’n mens seker kan wees. Veral as jou pa aan lewerversaking dood is omdat hy wou ontvlug, en jou ma langs die kombuistafel neergeslaan het weens ’n massiewe beroerte.
Vanoggend ontglip die oomblik haar. As haar gedagtes nie terugloop op die paadjies van haar agtiende jaar nie, knoop haar derms oor die toekoms. So ingedagte is sy dat haar hart omtrent oor haar diafragma struikel toe sy die blink sportmotor voor haar woonwa sien. Rossouw rus teen die enjinkap, die sondige sex appeal
