na ’n ander geswerf, almal meestal van redelik ongure karakter. Meisies wat daarna blatant kom eise stel het om hul stilswye te koop. En Kurt het doodeenvoudig voortgegaan met sy lewe asof niks gebeur het nie … dit terwyl hulle klein Kurt alleen op Abendruhe moes grootmaak!
En sy, Christa van Graan, was een van hulle … so het hy destyds gedink. Daar was net iets aan haar … haar oë, haar houding? Iets het hom egter dadelik laat besef wie sy is. Skielik pas sy glad nie in daardie kategorie in nie. Sy is heeltemal anders … so, so edel en mooi van binne. Sy gee liefde met soveel oorgawe en oortuiging aan hierdie klomp weeskinders wat haar siel uittrek en haar teen die mure moet uitdryf.
Hy vryf ongemaklik oor sy oë. Die trane het oor haar wange gerol toe sy klein Kurt uit die bad getel en sy nat liggaampie styf teen haar vasgedruk het. Hy vee onwillekeurig oor sy wang waar sy hom gisteraand geklap het. Het hy hom nie dalk baie lelik misgis nie? Miskien …
Daar is ’n ligte kloppie aan sy deur en op sy bevel kom al die seuns, met Gustav vooraan, sy kantoor binne. Die ander skuil agter die groot seun en Adolf sien die vrees op sy gesig.
“Baron …” Gustav lek oor sy droë lippe. “Dit … dit gaan oor Fräulein …!”
Adolf frons liggies, en Gustav gaan vinnig voort. “Dit is alles ons skuld. Fräulein verkla ons nooit by u nie. Ons het al vreeslike goed aangevang want … want ons … wou gehad het sy moet teruggaan. Ons wil nie meer hê sy moet weggaan nie. Ons … weet nie waaroor baron vir haar kwaad is nie, maar … maar ons weet dit sal ons skuld wees. Dit is ek wat haar laas nag gaan roep het toe Kurtie siek geword het. Ek het geweet ek moet vir Frau Maria gaan roep maar …” Gustav laat sak sy kop, skielik skaam oor sy stortvloed woorde.
“Maar Frau Maria gee sommer vir almal kasterolie as een van ons siek is,” help Heinz vir Gustav.
“En … en dit is ek wat die haan in die meelblik gesit het,” sê Carel, sy groot blou oë vol selfverwyt.
“Ja, baron … en ek het hom gehelp,” voeg Niko by en kruip veiligheidshalwe agter Gustav weg.
Adolf kyk ongelowig na die seuns wat, ongeag die straf wat hulle kan kry, haar so vreesloos kom verdedig.
“Sy kán dissipline handhaaf, baron … regtig! Sy foeter ons self,” sê Johann en vryf sy sitvlak. “En sy slaan soos ’n man!”
Adolf vee vinnig oor sy mond want hy het eensklaps lus om kliphard vir die kinders se stories te lag. As hy nie self gesien het hoe looi sy hulle nie, sou hy dit nooit geglo het nie.
“Sy kry ons kort-kort terug, baron. Sy doen dit net op haar eie manier. Die oggend wat ek die geitjie onder haar servet gesit het … het sy dit in my bord pap gegooi!” Gustav ril liggies en Adolf moet sy kieste met mening vasbyt.
Hy haal diep asem en kyk die seuns een vir een deur. “So waaroor is hierdie boetedoening?” vra hy en probeer sy stem so onbetrokke moontlik hou.
“Ons … ons wil u mooi vra om haar nie weg te stuur nie,” pleit Gustav en kyk voor hom op die grond.
“Ons … ons sal baie soet wees, baron, ons belowe!” Udo steek sy vinger in sy mond en hou dit dan in die lug, soos hulle altyd maak as hulle iets ernstigs sweer.
Adolf kyk na die horlosie teen die muur en sug van verligting as hy sien daar is vir hom ’n uitkomkans. “Dit is nou te laat. Die trein is al weg en daar is nie ’n trein voor oor twee dae nie,” antwoord hy en sy stem klink glad nie so kwaai soos gewoonlik nie.
“Kan … kan sy dan maar bly … vir ewig!” vra Stefan en sy tweelingbroer kyk hom met dieselfde smekende uitdrukking aan.
“Wel … aangesien julle nou vir my vertel het wie die eintlike sondaars is, kan ons haar nog ’n kans gee. Onthou, net één misstap van julle …!” Maar die kinders is so bang vir hom dat hulle nie eers die tergende klank in sy stem hoor nie. Hulle knik net gedwee en Gustav du hulle vinnig deur se kant toe en beduie met sy vinger op sy mond dat hulle nie nou aan die vreugde in hul binneste moet uiting gee nie.
Adolf voel soos die bose ou paaiboelie van die Swartwoud. Die kinders is doodbang vir hom en dit is alles deur sy eie toedoen. Hy het skielik ’n vreemde behoefte om ook sy arms om hulle te sit en hulle styf teen hom vas te druk, soos sy vroeër gedoen het.
Gustav stuur die kinders klaskamer toe en sluip dan saggies na Christa se kamer. “Fräulein …” Hy loer eers vinnig oor sy skouer voordat hy by die deur inglip.
“Is die dokter al hier?” vra Christa en die bekommernis is nog steeds in haar stem.
“Ek weet nie, Fräulein, ons was by die baron …”
“Hoekom?” vra sy afgetrokke. Kurt oorheers al haar gedagtes.
“Ons het vir die baron gaan sê dat dit alles ons skuld was … en dat hy nie vir Fräulein moet wegstuur nie.” Gustav kyk skaam na sy voete.
“En …?” Christa se stem is sarkasties. Hy sou hulle tog net met ’n afjak weggestuur het.
“Hy … hy sê die trein is al weg en Fräulein kan bly … dan moet ons net soet wees.” Gustav gaan vinnig voort wanneer dit vir hom lyk asof Christa hom dalk nie glo nie. “En … hy het nie eers met ons geraas oor alles wat ons gedoen het nie …”
“Het julle tog nie al julle sondes loop staan en uitblaker nie?” vra Christa ongelowig.
“Ons moes! Ons het gedink hy stuur vir Fräulein weg omdat Fräulein nie die nodige dissipline kan handhaaf nie. Ons weet mos hoe belangrik dit vir hom is.”
Christa trek hom nader en slaan haar arm om sy een skouer. “Julle is so dierbaar,” sê sy met ’n snik in haar stem.
Adolf en die dokter kom by die oop deur in en Gustav kyk verskrik op. Hy het die baron nou net belowe hulle sal nie weer oortree nie en nou het hy dit al klaar weer gedoen.
Christa sien hoe verbouereerd hy is en stuur hom deur se kant toe. “Laat hulle maar buite speel, Gustav. Hulle is te bekommerd oor Kurt, hulle sal in elk geval niks inneem nie,” sê sy so natuurlik moontlik.
Christa staan gespanne en wag dat die dokter vir Kurt ondersoek. “Longontsteking!” diagnoseer hy en loer oor sy bril na haar. “Ek dink dit sal die beste wees as ek hom saamneem hospitaal toe.”
“Ag, nee!” Christa praat voordat sy dink. “Hy gaan bang wees, so op sy eie. Kan … kan hy nie maar hier bly nie?”
Die dokter glimlag en kyk na Adolf. “En wat sê die pa?” vra hy. “Die kind sal goed opgepas moet word.”
“Die baron is nie sy vader nie, dokter. Kurt is sy broerskind,” verduidelik Christa stil en loer skrams na Adolf, asof sy nou weet wat die waarheid is en dat sy jammer is.
Sy sien die verbasing op sy gesig en die bloed stoot dofrooi in haar wange op. Hy kyk vraend na haar, maar sy laat sak haar kop in skaamte. Sy het al weer haar grense oorskry.
“As ons baie mooi na hom kyk, kan hy dan maar bly?” vra Adolf nederig en voel verleë oor die dankbaarheid wat uit haar oë straal wanneer sy vinnig opkyk.
“Goed dan! Julle sal baie mooi oor hom moet waak. Hy mag nie weer so ’n aanval kry nie. Julle sal die koors moet afhou.” Hy gee vir Kurt ’n inspuiting en los medisyne langs sy bed.
