en hang later op haar rug met die linte om haar nek. Nou geniet sy die rit meer. Sy hou van die son op haar gesig en die wind in haar hare.
Elaine was egter nie bestem om hierdie rit lank te geniet nie, want toe sy die punt van die berg nader, kom ’n perderuiter om die bergpunt gejaag en snel met donderende hoefslae op haar en Prins af. Elaine wonder by haarself wie die ruiter kan wees. Dit is ’n lang, breed geskouerde man, en ook die groot swart perd is vir haar vreemd.
Eers toe ruiter en perd haar nader, merk sy dat dit haar aartsvyand, Niel Durandt, is. Sy wou net wegjaag en maak asof sy hom nie herken het nie, maar Niel trek Radja, die swart hings, langs Prins, steek sy hand uit en neem die teuels onverwags uit Elaine se hand.
“Môre, Elaine!” groet hy haar glimlaggend terwyl hy albei perde tot stilstand dwing.
“Mag ek vra wie jou die reg gegee het om die teuels sommer . . . sommer uit my hand te neem, meneer Durandt?” snou sy hom toe.
“Ek het eiereg gebruik, ou kleintjie,” sê hy ongeërg. “En jy hou jou verniet so kwaai met my. Kom ons gaan sit op daardie rots. Ek wil met jou praat.” Hy beduie met sy karwats in die rigting van die rots.
Elaine werp hom ’n onthutste blik toe. “Ek glo nie ons het iets meer vir mekaar te sê nie, meneer Durandt. Ek het niks vir jóú te sê nie.”
“Miskien nie, maar ek het heelwat vir jóú te sê. Gaan jy nou afklim, of moet ek jou afhelp?” vra hy met ’n ondeunde trek in sy donker oë.
Elaine ken sy soort. Sulke groot, bedaarde mans is gewoonlik die soort wat net een maal praat, en om deur hom uit die saal getel te word . . . ! Nee, sy sal maar liewer self afklim.
Met albei perde se teuels in een hand lei Niel die meisie na ’n groot, plat rots toe aan die voet van die berg.
“Was jy gister ernstig toe jy gesê net jy gaan op die dorp woon?” vra hy toe hulle albei gemaklik op die rots sit.
Sy kyk hom skeef aan. “Ek kan regtig nie sien wat dit met jou te doen het nie . . . ”
“Dit sal jou niks baat om my so kwaai aan te gluur nie,” sê hy goedig. “My vraag is tog baie eenvoudig. Was jy ernstig?”
“Jy is ’n haatlike mansmens . . . Ja, ek was ernstig as jy dan moet weet,” snou sy hom weer toe.
“Gaaf, nou vorder ons,” sê Niel tevrede. “Maar sê vir my eerlik; waarom wil jy op die dorp gaan woon?”
“Jy ken die antwoord op daardie vraag, meneer Durandt,” antwoord Elaine kortaf, onvriendelik.
Niel laat egter nie toe dat haar onvriendelikheid hom van stryk bring nie.
“Nee, ek ken nie die antwoord nie, want ek glo nie vir een oomblik dat jy gister die ware rede verstrek het nie,” sê hy.
“Wel, of jy dit glo of nie, ek verseker jou ek het elke woord bedoel, meneer Durandt . . . ”
“My naam is Niel, Elaine. En moenie weer vir my sê jy verkies om nie familiêr met my te wees nie, want ek gaan my eenvoudig nie daaraan steur nie. Wat is die ware rede waarom jy op die dorp wil gaan woon?”
“Ek kan dit nie help as jy my nie wil glo nie, meneer Durandt,” laat sy nou ’n klein bietjie vriendeliker hoor.
Daar is ’n ligte frons op Niel se breë voorkop toe hy ernstig sê: “Maar die rede wat jy gister aangevoer het, is heeltemal ongegrond, Elaine! Jy weet net so goed soos ek dat jou ouers hulle nie vir my en my pa gaan afsloof nie en dat jou ma geen bevele van my sal ontvang nie. Dit sal ook nie vir jou ma nodig wees om haar oor my en my pa te ontferm nie. Ons twee lewe al agt jaar sonder ’n vrou in die huis.” Daar is tergduiweltjies in sy oë. “Maar as jý so af en toe lus voel om vir ons op ’n Sondag te kom kook en saam met ons te eet.”
Elaine werp hom ’n vernietigende blik toe en val hom met ’n kil stem in die rede: “Jy is van jou wysie af of . . . of anders voel jy nie gesond nie.”
“Wat laat jou dink ek voel nie gesond nie?” vra Niel met ’n sagte laggie en oë wat blink van terglustigheid.
“Omdat ’n gesonde mens nie yl nie,” is haar kortaf antwoord.
“Yl?” Hy begin weer saggies lag. “Maggies, nee, ek het nog nooit in my lewe so gesond gevoel soos op hierdie oomblik nie. Maar sê my, wat is daarmee verkeerd as ek jou vir Sondagete na Bordeaux toe nooi?”
“Alles,” antwoord sy bedaard, haar gramskap nou onder beheer. “Jy weet hoe ek oor julle Durandts voel.”
“Ja, ek weet hoe jy oor ons voel, kleinding,” erken Niel, “maar as ek Boskloof nie koop nie, sal iemand anders dit tog koop, en teen ’n veel laer prys. Verkies jy dat jou pa sy plaas vir ’n appel en ’n ei moet weggee eerder as om dit teen ’n redelike prys aan mý te verkoop?” Hy kyk haar vraend aan.
“Ek sou verkies dat my pa Boskloof verkoop op voorwaarde dat die koper die plaas oor tien jaar weer aan ons terug sal verkoop.”
“Niemand sal Boskloof op daardie voorwaarde koop nie, Elaine, behalwe ’n spekulant,” help hy haar sag reg, “en daardie soort koper sal nie tien jaar wag om sy wins te maak nie. Hy sal Boskloof binne ’n jaar of twee weer van die hand sit . . . Moenie so terneergedruk lyk nie, nooientjie. Die verkoop van Boskloof beteken nog lank nie die einde van alles nie. Daar is hoegenaamd geen rede waarom die lewe nie kan voortgaan soos wat jy en jou ouers dit aanvanklik beplan het nie.”
Sy skud haar kop stadig. “Dit sal nooit weer dieselfde wees nie,” sê sy, nou met hartseer in haar stem.
“In watter opsig sal dit nie meer dieselfde wees nie?” vra Niel.
Daar is nog steeds hartseer in haar stem toe sy verduidelik: “Wel, die plaas, die huis . . . alles sal jóú eiendom wees . . . selfs hierdie perd waarop ek ry, sal nie eens meer myne wees nie.”
“Maar alles sal nog steeds tot jou beskikking wees soos voorheen, Elaine,” probeer hy haar tot ander insigte bring. “Gaan jy jou trots toelaat om jou van Boskloof af weg te dryf, of gaan jy jou trots vir ’n verandering vergeet en jou ouers gelukkig maak?”
Elaine is afgetrokke toe sy weer praat.
“Ek . . . ek verkies om hierdie saak nie verder te bespreek nie, meneer Durandt. Ek dink ek moet liewer nou gaan.” Sy kom orent en neem Prins se teuels uit sy hand. “Tot siens, meneer Durandt.”
Ook Niel staan van die rots af op.
“Tot siens, groenoog! Sien jou weer die een of ander tyd!” Sy klim in die saal, kyk hom met ’n geslote blik aan en sê onpersoonlik: “Ek hoop ek sien jou nooit weer nie, meneer Durandt.” Die volgende oomblik trek sy op ’n stywe galop weg.
“Rissie!” roep Niel haar agterna. Hy klim rats in die saal en stuur Radja in die rigting van Avondrus. “Jy gaan my gou weer sien, meisie,” gesels hy met homself. “Ja, jy gaan my nog baie dikwels sien!”
Elaine se gemoedsrus is nou weer heeltemal versteur. Sy het haar reeds in ’n mate vereenselwig met die gedagte dat Boskloof verkoop moet word, en nou het Niel haar weer opnuut opstandig laat voel en haar laat besef wat sy alles saam met Boskloof gaan verloor. Die man het inderdaad ’n gawe om haar opstandig te maak. Ja-nee, sy moet hom liewer nooit weer sien nie.
