te wees met jou nie. Ek is dokter Enslin vir jou, onthou dit, asseblief.”
“Wel, ek moet sê jy is vervlaks oulik as jy kwaad is, groenoog,” laat Niel terglustig hoor. “Ek sal beslis ’n punt daarvan moet maak om jou knaend in ’n slegte bui te hou.”
Elaine stik byna van woede. Sy sluk ’n paar maal en voeg hom dan skerp toe: “Jy is glad nie snaaks nie, meneer Durandt. Ek sou eerder sê jy is onuitstaanbaar . . .”
“Dis maar net omdat jy my nog nie goed genoeg ken nie, nooientjie,” weerspreek hy haar, nog steeds in ’n terglustige bui. “Maar jy sal wel die geleentheid kry om my beter te leer ken, rooikop . . . e . . . dokter Enslin, want sien, niemand sal die prys vir Boskloof betaal wat ek jou pa aangebied het nie.”
“So!” Sy kyk die jong man met openlike afkeer aan. “En waarom is jy bereid om ’n hoër prys vir Boskloof te betaal? Is dit uit skone inhaligheid, of koester jy planne om die grondbaron van die distrik te word?”
Elaine se asem slaan byna weg van skone verontwaardiging toe sy die onmoontlike man met ’n terglustige stem hoor sê: “Nie een van die twee nie, groenoog. Ek doen dit uitsluitlik sodat jou kinders ook hier op Boskloof kan grootword soos hulle ma.”
“Jy . . . jy is seker van jou wysie af, of probeer jy om sarkasties te wees, meneer Durandt?” val sy hom kwaai in die rede. Geen mens het haar nog ooit so die harnas in gejaag soos hierdie jong man nie, en sy het ook nog nooit so positief lus gevoel om ’n man se nek om te draai soos wat sy op hierdie oomblik voel nie.
Maar Niel is salig onbewus van Elaine se moorddadige gevoelens en sê met ’n sagte laggie: “Nog nooit nie, groenoog! Mintig, kyk hoe skatlik lyk jy op die portret daar teen die muur. Dink jy ’n man sal dit ooit oor sy hart kan kry om met so ’n oulike nooi sarkasties te wees?”
“Ek weier om langer na jou onsinnige praatjies te luister, meneer Durandt,” sit sy hom skerp op sy plek en wend haar dan na haar pa. “Pappa moet asseblief nie ons plaas aan . . .
aan hierdie man verkoop nie. Verkoop liewer aan iemand van wie ek dit later weer kan terugkoop.”
“Ounooi, Boskloof is nie die soort plaas waarmee ’n mens spekuleer nie,” sê Daan. “Dit is ’n plaas wat ’n mens graag vir jouself wil hou. Ek is jammer, maar ek het reeds Niel se aanbod aanvaar en die Van Deventer-kêreltjie is ook al besig om die koopbriewe op te stel.”
Elaine kyk haar pa vraend aan. “Die . . . Van Deventerkêreltjie?”
“Ja, die prokureurtjie, kleintjie . . . meneer Van Niekerk se jong vennoot,” verduidelik Daan.
“Ek vrees ek het nog nie met die Van Deventer-kêrel kennis gemaak nie, maar wat Boskloof betref . . . is daar geen manier om die plaas te behou nie, Pappa?”
Daan skud sy kop.
“Ek verseker jou, ek het aan elke moontlikheid gedink, maar daar is geen uitweg nie, kleintjie.”
“Dis . . . dis ’n ramp,” sê Elaine moedeloos. Etlike sekondes sê sy nie ’n woord nie. Dis asof sy ’n verposing nodig het om haar pa se laaste woorde te oorweeg. Toe sê sy afgetrokke: “Ek gaan nie toelaat dat my ou paps in die hoedanigheid van ’n kneg hier op Boskloof bly nie. Die Enslins was nog nooit slawe vir ander mense nie. Mamma en Pappa sal by my op die dorp moet kom bly. Ek sal vir julle tweetjies sorg! Ons sal nou wel vir ’n maand of wat noustrop trek, maar daarna sal dit beter gaan . . .”
Niel se mooi, diep stem laat haar meteens swyg.
“Verskoon my, dokter Enslin,” sê hy, “maar ek dink jy weet net so goed soos ek dat dit ’n ramp sal wees om jou pa van die plaas af weg te neem. Jy het self flussies gesê dat julle drie nooit op die dorp sal aard nie. Jou pa is ’n boer in murg en been, en die grond is soos lewensbloed in sy are; neem jy hom daarvan weg, sal hy sommer vinnig oud word en wegkwyn. Maar ek dink jy weet dit.”
Daar is ’n gesteurde frons op Elaine se voorkop toe sy sê: “Ons sal ’n huis huur waar hy ’n groentetuin kan aanlê.”
“Moenie dat ek lag nie,” val Niel haar geamuseerd in die rede. “Jou pa is nie die soort man wat sy dae met ’n groentetuintjie sal kan verwyl nie. Hy is ’n man wat ruimte om hom wil hê, uitgestrekte lande en groot troppe vee in die veld wil sien. Hy gaan nie ’n kneg of ’n bywoner wees nie, nooientjie. Ek en oom Daan gaan van Boskloof ’n pronkplaas maak. Jou ouerhuis sal ook nog steeds hier op jou geboorteplaas wees, soos altyd!”
Elaine se oë vlam en ook haar stem is ongeduldig, verwytend toe sy sê: “Probeer jy my met hierdie leë woorde troos, meneer Durandt?”
“Nee, ek probeer jou nie troos nie, ou groenoog,” sê Niel goedig, “ek wou maar net ’n paar feite onder jou aandag bring.”
“Daardie feite baat my niks,” sê sy ergerlik.“Sodra my pa Boskloof verkoop het, sal die lewe hier op die plaas vir hom en my ma nie meer dieselfde wees nie.”
Niel se donker wenkbroue vorm ’n vraagteken. Hy vind Elaine inderdaad ’n moeilike en koppige mensie, maar sê nogtans: “Mag ek vra waarom die lewe vir hulle nie meer dieselfde sal wees nie?”
“Natuurlik mag jy vra, meneer Durandt!” antwoord sy snipperig, ongeduldig. “As ek iets wil weet, vra ek gewoonlik, en as ek iets wil sê, dan sê ek dit. Dit is tog vanselfsprekend, is dit nie? As my pa vir jou moet werk, sal hy bevele van jou moet neem, en dit, meneer Durandt, is iets wat die Enslins van Boskloof nie ken nie. Hulle het hul nog nooit aan ander mense verhuur nie. Van my ou moedertjie sal natuurlik verwag word om vir jou en jou pa te lap, te stop en te bak, en boonop sal sy moet spring wanneer jy haar bevele gee.”
Daan se stem is skerp toe hy haar bestraffend vermaan: “Kleintjie, ek dink jy gaan nou te ver . . .”
“Laat haar begaan, oom Daan,” sê Niel haastig. “ ’n Mens moet eers ’n sweer oopsteek en dit reinig as jy wil hê dit moet genees. Ek verkies te alle tye dat mense openlik met hul griewe vorendag moet kom. Elaine herinner my nogal sterk aan my pa.”
Elaine ruk haar weer dadelik op. “Wat! Aan jou pa!” kom dit bitter verontwaardig. “Ek sal dit waardeer as jy my naam asseblief nie saam met jou pa s’n noem nie.”
“So, en wat bedoel jy miskien daarby, doktertjie?” wil oubaas Jacques ietwat geraak weet. “Dink jy miskien . . .?”
“Oubaas, ek wil nie onbeleef wees nie,” sê Elaine, “maar hierdie saak het niks met jou te doen nie. Trouens, ek dink jy en jou seun het reeds genoeg ergernis veroorsaak.”
“Ek dink weer jy is ’n rissie, doktertjie,” laat oubaas Jacques streng, bestraffend hoor. “Maar ek sê nou vir jou: As ek eendag siek is, wil ek jou nie naby my hê nie.”
“Die gevoel is wederkerig, oubaas, want sien, die versoeking om jou met ’n dik, stomp naald in te spuit, sal vir my net te sterk wees om te weerstaan.”
“Jy sal nooit die kans kry nie,” begin oubaas Jacques, maar Niel maak dadelik ’n einde aan wat hy nog alles wou sê.
“Wag ’n bietjie, Pa,” keer Niel. “Hierdie stryery tussen jou en Elaine bring ons niks verder as wat ons is nie. Laat ons liewer terugkeer na die onderwerp van bespreking . . .”
“O, so!” werp die oubaas vinnig terug. “Ek moet stilbly as die meisiekind my beledig?”
