sê Snake ná ’n rukkie.
TJ draai om. Snake lig die glaspaneel versigtig met die suier uit, sit dit op ’n kliptafeltjie neer.
“Sal jy deur die gat kom?” fluister TJ.
“M-m-maklik.”
Snake trek eers sy skoene uit. TJ hou sy makker dop terwyl hy hom soos ’n Houdini knoop om deur te wurm, sy een been met gepunte tone uitgestrek om stewige vastrapplek te kry aan die ander kant. Snake kan deur ’n ogie van ogiesdraad klim as hy wil, dink TJ. Trek homself dun soos ’n slang.
Binne oomblikke is Snake in die huis. Hy verdwyn agter die gordyne. Is dan vinnig terug, beduie met ’n duim in die lug vir TJ daar’s ’n sleutel in die patiodeur. TJ stap nader met Snake se skoene. Die deur gaan oop en hy glip in.
Die huis ruik na geld: boeke, hout, wolmatte. In die skynsel van TJ se penflits kry hulle die trappe maklik. Hy swets onderlangs. Die goed kraak. Hulle moet voetjie vir voetjie klim. Op elke trap staan hulle eers stil om te luister of hulle nie ’n roering uit die boonste verdieping hoor nie.
’n Staanhorlosie naby hulle dong twee keer hard. Albei ruk van die skrik.
Ná wat vir TJ soos ’n ewigheid voel, is hulle uiteindelik bo. Hulle sluip stadig in die lang gang af na die hoekkamer, waar hulle die vorige nag vanuit hul skuilplek langs die tennisbaan die laaste ligte sien uitdoof het.
Die dik mat verdof hul voetstappe.
• • •
Victor skat dit moet om en by tweeuur wees. Hy luister met gespitste ore na die snorkgeluide van sy selmaats. Klink of almal rustig slaap.
Hy kom baie stadig orent uit die bed, sit vir ’n rukkie so om seker te maak als is veilig. Nie ’n roering van die ander nie. Die bewaarders het pas ook hulle rondtes voltooi. Hy het minstens ’n halfuur om sy taak af te handel.
Dis nou of nooit.
Hy vat die kussing wat hy maande gelede met omkoopgeld by een van die bewaarders gekry het. Dis ’n verekussing, nie so plankdun soos die skuimrubberkussings van die ander nie. Hy het dit spesifiek vir vanaand se taak gekoop.
Hy staan op, sluip voetjie vir voetjie nader aan die bed in die verste hoek.
Die skraal man lê op sy rug. Sy asemhaling is rustig en egalig. In die skynsel van die ganglig kan Victor die geringe deining van sy bors sien.
Hy staan ’n rukkie lank gebukkend oor sy prooi. Die man se glasoog staar na hom.
Dan druk hy die kussing met die volle impak van sy honderd-en-dertig kilogram oor die man se gesig. Sy groot hande smoor die kreet van onder die kussing. Die man gryp na hom en krap sy voorarms, maar hy voel dit nie regtig nie. Sy volle konsentrasie is op sy taak. Hy druk net harder af op die man se gesig. Dié se arms fladder hulpeloos rond, sy rukkende voete skop die kombers van die bed af.
Victor druk nog harder. Dit gaan makliker as wat hy gedink het. Die man weeg seker skaars sewentig kilogram. Hy’s hoegenaamd nie opgewasse teen Victor se spierkrag nie.
Ná ’n tydjie gee die man se liggaam ’n laaste stuiptrekking. Dan verslap hy skielik, sy arms val soos afgekapte bome langs sy sye.
Victor hou die kussing nog ’n rukkie oor die man se gesig, sy aandag nou by die ander. Hy hoor niks wat hom laat dink iemand het wakker geword nie.
Hy lig die kussing uiteindelik, druk met sy duim op die man se nek. Geen polsslag nie.
Hy maak seker die man se gesonde oog is toe, draai hom op sy sy, gesig weg van die ander, en gooi hom toe met die kombers sodat net ’n stukkie van sy agterkop sigbaar is.
Dan stap hy geruisloos terug na sy eie bed.
4
Die slaapkamerdeur staan oop. Reëlmatige snorkgeluide klink soos ’n lokomotief wat stoom afblaas. TJ sit die ligskakelaar aan. Veilig om dit te doen, niemand kan die huis van die straat af sien nie.
Die ou tannie ruk wakker, kom oombliklik orent. Sy het ’n slaapmussie van ’n aard op haar kop, haar oë wyd geskrik. Die oom blaas nog rustig stoom af.
“Oukei, my antie, maak jou man wakker. En gedra jou. Dan gaan nie een van julle seerkry nie.”
Toe sy haar benerige hand na haar man wil uitsteek, word hy vanself wakker.
“Wat gaan hier aan, Pop? Hoekom sit jy die lig aan?” vra hy, sy oë op skrefies. Hy het lewervlekke op sy voorkop, erg gekreukelde gesig, moet eighty plus wees.
Hy kom vinnig orent toe hy TJ-hulle sien. Steek sy hand uit na die bedkassie, haal sy valstande uit ’n glas water en glip dit in sy mond.
“Wat wil julle hê?” vra hy aggressief. “Ek hou nie geld in my huis aan nie.”
Die paar hare op sy kop staan wild orent soos ystervarkpenne, sy witgrys borshare bondel uit bo die kraag van ’n blou pajamahemp.
TJ wys vir Snake om die omie se selfoon op die bedkassie te vat.
“Ja, ja, vat dit,” sê die ou man kwaai. “Julle kan die TV-stel onder ook kry.”
TJ lag. “My omie, ons is nie hier om jou TV set te vat nie. Ons is hier vir die juwele.”
“Die juwele?” vra hy, sy onderlip bewe liggies.
“Julle kan dit nie vat nie,” sê die vrou beslis. Haar stem is skril en vol bravade. Sy druk haar mussie reg en ’n blos van ergernis versprei oor haar ingesonke wange.
“Dis in die kluis, en ek gaan nie die kombinasie vir julle gee nie,” sê die man en druk sy skerp kennetjie uitdagend vorentoe. “Vat enigiets anders wat julle wil hê.”
TJ het genoeg gehad van die twee hardegatte. Hy haal die pistool agter sy rug uit, swaai dit in die rigting van die ou vrou.
“My oompie, nou luister jy fokken mooi na my. Verander jou bleddie houding baie vinnig of die antie is op haar pad hemel toe. Dié ding het ’n silencer. Niemand gaan die skoot hoor nie.” Hy stap om die bed en druk die pistool teen die verskrikte vrou se wang, haar bravade daarmee heen.
“Ons tel net tot t-t-tien,” sê Snake.
“Julle sal nie skiet nie,” sê die ou man smalend. “Ek kan hoor julle is wit. Julle weet julle sal nie met moord wegkom nie. Julle is net agter die juwele aan.”
“Pappa, dalk moet ons maar die kombinasie gee …”
TJ hoor hoe bewe die tannie se stemmetjie. Sy’s after all die een in die firing line.
“Nee!” skreeu die ou man. Die are lê soos drade oor sy bleek kopvel gespan.
TJ druk die loop dieper in die vrou se wang. “Een,” sê hy, sy vinger gekrul om die sneller. Hy hoop sy bluf werk. Die outoppie is kliphard van die kak. Hy het dít nie verwag nie.
Die ou man beweeg skielik, duik met ’n boog na sy vrou, sy hande grypend na die pistool. Snake is vinnig op hom soos
