vrou.”
Kassie sug. “Ai, ou Boontjie.” Dit ontstel hom as sy tydgenote sulke goed oorkom.
Daniels kyk vlugtig na die inhoud van die dossier. “Vier maande gelede het twee sakkrappers by die local stortingsterrein hier by die stasie aangekom. Hulle het op ’n sak bene afgekom – ’n mens s’n. Boontjie het gaan kyk en toe die bene vir die lab in Somerset-Wes gestuur.”
Hy tel ’n vel papier op. “Die lab-verslag het gister hier aangekom. Moet sê, die ouens het moeite gedoen. Daai kolonel White daar is ’n wakker bliksem. Hy sê in die verslag dit was ’n wit man, ongeveer sewe jaar gelede dood. Die gat in sy kopbeen ’n duidelike teken dat hy uit die lewe gehelp is met ’n skerp, harde voorwerp. Die man was oud – hulle skat tussen sewentig en negentig. Hulle het X-strale geneem van sy tande. Volgens White was dit nie ’n armgat nie; hy kon bekostig om tandarts toe te gaan én daar’s uitsonderlik baie gewerk aan sy tande. Dit sal dalk goed wees as jy Rooi op die job sit om by elke tandarts in die suidelike voorstede aan te gaan en te kyk of ons nie ’n match kan kry nie. Mens weet nooit.”
Daniels trek ’n skets tussen die velle papier uit. “Hulle het die hulp van ’n proffie by Ikeys ook ingekry. Dié het volgens die skedel en die spierhegtings ’n rekonstruksie gemaak van hoe die ou heel moontlik sou lyk. Hier’s ’n klomp ingewikkelde gebrabbel oor hoe die proses werk, maar dis nie nou ter sake nie.”
Hy draai die skets na Kassie. Dis van ’n man met ’n smal gesig en ’n buitengewone groot neus. “Dis min of meer hoe hy gelyk het. Moes ’n moerse snawel aan hom gehad het.” Hy sit die skets en die velle papier terug in die koevert en oorhandig dit aan Kassie. “Alles joune.”
Kassie knik. “Sewe jaar gelede dood, sê hulle?”
“Jip,” bevestig Daniels.
“Wel, ek sal begin deur na ons onafgehandelde sake te kyk. Dalk is ons gelukkig.”
“Ek het ook so gedink – jy weet self hoeveel onafgehandelde dossiere daar in een jaar kan opgaar. Vra vir Magrieta om jou te help. En bly op Rooi se case, sê hy moet vir jou terugvoer gee oor al die tandartse wat hy besoek het. Dis nou wel ’n sieldodende job, maar dis waarvoor jy ’n sidekick het. As ons daar nie enige joy kry nie, moet jy maar oorweeg om die skets aan die koerante te stuur.”
“Ek maak so,” sê Kassie en kom orent uit sy stoel.
“By the way, ek sien jy’t vir jou ’n nuwe windbreaker aangeskaf. Jy bly maar lief vir rooi, nè?”
Kassie lag verleë. “Ja, Da Silva het dit eintlik in die vakansie vir my woonstel toe gebring. Gesê hy’t nooit vanjaar vir my ’n verjaardaggeskenk gegee nie.” Hy skud sy kop. “Nie dat hy al voorheen iets vir my gegee het nie.”
Daniels glimlag breed. “Fok, dis ’n skelm Porra daai!”
“Hoekom sê kolonel so?”
Daniels beduie Kassie kan maar gaan. “Nee, sommer hardop gedink.”
7
TJ sit met opgetrekte bene op die sitkamerbank, die grootskerm-TV se afstandbeheer in sy hand. Hy kyk nie regtig na die rugby nie, sy gedagtes by Snake se fokkop met die oom in Bloemfontein. Dit het hulle albei geld gekos, tien donnerse duisend rand! Toe Daisy vanoggend die maand se salarisse in die bruin koeverte aan hulle gee, het hy en Snake elkeen net dertigduisend gekry.
Toe hy by Daisy kla hoekom hy ook vir Snake se fout moet hoes, het sy net haar skouers opgetrek. “Moenie by my tjank nie, ek het net die koeverte by die poskantoor gaan haal. Bel vir V as jy ingedoen voel.”
Dit gaan nie help nie, weet TJ. ’n Jaar gelede het Snake hom ook geld gekos. Toe darem net vyfduisend rand.
“Jy’s die leier van operasies, TJ,” het V destyds gesê toe hy kla. “As een van julle se stupid optrede die hele land se nuusmedia aan die skreeu kry, word julle beboet as span. Sulke goed maak die cops net hiperaktief – dit weet julle bleddie goed.”
En dit oor ’n stoepkakkertjie! Hulle het by ’n paleis van ’n huis in Pretoria ingebreek, Waterkloof. Die huismense was by vriende vir ’n paartie; hy en Snake moes vinnig werk. Die mense se keffertjie het aanhou blaf en hap na hul hakskene. Terwyl Snake met die kluis besig was, het TJ in die hoofslaapkamer gaan kyk of daar nie ook juwele is nie. Toe hy terugkom, was die hondjie stil … en weg. Hy’t nie vir Snake gevra waar die brakkie is nie.
Toe hy die volgende dag Beeld oopslaan, was daar niks oor die inbraak nie. Hy was happy; zero publicity hou V-hulle aan die smile.
Toe, twee dae later, op Beeld se voorblad: die gevreet van die stoepkakkertjie lewensgroot op ’n foto saam met sy huismense “in gelukkiger dae”. Die opskrif: Hondjie dood in vrieskas gekry ná juweeldiefstal. Dit het ’n helse medialawaai afgegee. Tot die nuus op SABC en e.tv gehaal.
Dat Snake die brakkie lewendig in die freezer kon prop, vertel baie van die man. Hulle woon en werk nou al drie jaar saam, maar wat in daai aap se kop aangaan, sal TJ seker nooit kan uitfigure nie. Snake weet van kluise oopmaak en om deur klein openinge te klouter, maar sy upper storey bly ’n mystery.
Nou moet hy wéér die punch vat vir Snake se fout. Die man gaan hulle nog eendag in diep kak kry. Hulle kan nie bekostig om die volgende job op te neuk nie.
Dis al ’n bietjie meer as drie jaar gelede wat die Orde TJ gekontak het. Hulle het alles van hom geweet: staandemaglid in die army, toe in charge van ’n sekuriteitsfirma se patrollie-eenheid in Joburg, toe hoof van sekuriteit by ’n Randse juwelierskettinggroep. Hulle het ook goed geweet hy het omtrent fokkol verdien, fancy title ofte not.
Hy was reg vir ’n verandering. Lankal geskei van sy vrou, vervreem van sy kids, dik vir sy armgatbestaan – die Orde se timing was perfek. Op 37 was hy nog jonk genoeg vir ’n nuwe uitdaging, al is die risiko’s hoog. Hy moes aanmeld by ’n huis in Aucklandpark, en daar het hy Snake ontmoet, toe ook pas gewerf deur die Orde. Snake se claim to fame is dat hy by drie verskillende firmas gewerk het wat kluise vervaardig en installeer.
V en E het hulle ingewag by die huis. Gemasker. Tot vandag toe het TJ nog nooit hulle gesigte gesien nie, maar die twee gemaskerdes het bleddie intimiderend gelyk.
• • •
Die hoop dossiere op Kassie se lessenaar kantel vir die soveelste keer om. Hy vat ’n klomp van die lêers en sit dit langs sy stoel op die vloer neer. Hy’s nie so gelukkig soos Daniels om ’n vliegdekskip vir ’n lessenaar te hê nie.
Sy oë kyk al oorkruis vandat hy twee dae gelede inligting begin soek het oor die Snawelman, soos Daniels die slagoffer nou amptelik gedoop het. Tussen Kassie en Magrieta het hulle elkeen seker al deur ’n vyftigstuks dossiere geswoeg.
Die probleem is hulle weet nie regtig waarna hulle soek nie. ’n Vermiste, is Kassie se beste raaiskoot. Maar dis nie vanselfsprekend nie. Wat dinge verder bemoeilik, is dat die Snawelman ongeveer sewe jaar gelede dood is, wat beteken hulle moet deur alle onafgehandelde dossiere van tussen vyf en nege jaar gelede werk. Dis ’n móérse lot en nog ’n bietjie.
Kassie stoot sy stoel steunend terug. Tyd om ’n dampie te gaan slaan. Net toe hy wil opstaan, kom sersant Rooi Els met lang treë aangestap.
Rooi is uitasem, breë glimlag op sy blinkgeswete sproetgesig. “Bingo, Kassie, bingo!” sê hy en oorhandig twee groot koeverte.
“Wat’s
