miljoene rande se juwele uit sy kluis gesteel het. Sy vrou moes vir skokbehandeling in die hospitaal opgeneem word …
Kassie se oë flits oor die res van die berig. Alwyn se nek is gebreek, sy arme vrou was in die studeerkamer vasgebind aan ’n stoel, onbewus daarvan dat hy dood lê in hul slaapkamer. Miljoene rande se juwele … Een spesifieke halssnoer met agt-en-dertig ingevoerde pienk diamante is meer as een en ’n half miljoen rand werd … Die polisie het nog niemand in hegtenis geneem nie.
Alwyn. Kassie skud sy kop stadig. Hy het nog in sy vakansietyd met Alwyn oor die foon gepraat. Die ou man het op sy ouderdom steeds voldag gewerk; Kassie moes hom in die aand bel om hom in die hande te kry.
Alwyn Calitz was een van die grootste seëlversamelaars in die land en hy en Kassie het gereeld inligting uitgeruil. By die laaste filateliekongres in Johannesburg het Alwyn nog aangebied om Kassie se verblyf te betaal in die vyfsterhotel waar hy tuisgegaan het. Hy was geskok dat Kassie in ’n eenster bly in die vrot deel van die middestad. ’n Goeie man gewees. Kassie glimlag. As multimiljoenêr het Alwyn natuurlik nie ’n benul gehad watse afskeepsalaris ’n kapteintjie in die SAPD verdien nie. Hy was net so geskok dat Kassie met ’n Greyhound-bus Johannesburg toe gekom het.
Kassie vou die koerant toe, nie meer lus om verder te lees nie. Die bleddie sigaret smaak bitter in sy mond. Hy staan op. Hy sal Alwyn se vrou moet bel wanneer sy uit die hospitaal ontslaan word. Hy ken haar nie goed nie, maar hy’t haar jare gelede een aand in Bloemfontein ontmoet toe hy saam met ’n groep seëlversamelaars by hulle aan huis geëet het. Hy onthou nou nog die lekker souskluitjies vir nagereg.
Terug in die kantoor roep Felicity hom. “Die kolonel wil jou sien. Jy’t nou lank genoeg gerus, tyd vir ’n nuwe saak.”
Kassie stap na Daniels se kantoor. Hy dink nie Felicity het ’n benul van hoeveel dossiere by hom en Rooi Els lê nie … Klein sakies waarvan die los drade nog nie vasgeknoop is nie.
• • •
Die stof lê dik op die vensterraam. Die plek is vrek vuil, besef Victor. Hy plof sugtend op die kateltjie neer. Stryk met sy hand oor die donkerblou kombers. Die woonstel staan leeg sedert sy ma se dood, en dis nou al amper twee jaar. Hy sal moet inspring en skoonmaak.
Hy glimlag wrang. Hy het tien jaar gelede presies hier gesit toe hulle by die woonstel ingebars en hom in boeie geslaan het. Vir bykans ’n derde van sy lewe is hy uit die samelewing verwyder, toegesluit om kwansuis onskuldige kindertjies teen hom te beskerm.
Vanoggend het hy nog wakker geword in die vuil, grys sel. Die bewaarder het hom vroeg wakker gemaak en na die uitpasseerkwartiere begelei. Die helfte van sy selmaats was nog nie eers wakker nie. Victor het nie in die rigting van die eenoogman gekyk nie. Gelukkig het die bliksem glo ’n lekhart gehad. Soos hy die tronkowerhede ken, sal hulle nie regtig die moeite doen om sy dood ordentlik te ondersoek nie.
Victor het sy klere van tien jaar gelede ontvang. Hy kon uiteindelik ontslae raak van die growwe oorpak en die sieklike, soet geur van tronkwaspoeier vir ewig uit sy neusvleuels verban.
Toe die laaste traliehek agter hom toeslaan en hy ’n taxi op die sypaadjie nader wink om hom hierheen te bring, kon hy nie ophou glimlag nie. Hoe lank het hy nie gedroom van hierdie dag nie?
Sy oë het die veranderde omgewing nuuskierig ingeneem: motors wat meer vaartbelyn lyk, nuwe winkelsentrums en geboue met vreemde handelsname. Die rassesamestelling van die area is opvallend anders, met talle stalletjies op straathoeke soos in die res van Afrika. Hy was geskok oor die vervalle toestand van die woonstelblok.
Tog kon niks sy vreugde demp nie. Toe hy die woonsteldeur oopsluit, het die muwwe reuk van ’n plek wat lank toegestaan het hom net vir ’n oomblik laat terugdeins. Hy het hardop gelag. Die hel is verby. Hy wil nooit weer terugdink daaraan nie. Hy wil nou net vorentoe kyk.
Die afgelope tien jaar het hy baie tyd gehad om te dink – dis immers al handeling wat nie met tralies begrens was nie. Hy’t veral oor sy toekoms probeer dink. Maar hy het hom elke keer vasgeloop in sy korttermyndoelwitte. Hy kon nie daarby verbykom nie.
Hy weet hy sal eers sy toekomsplanne kan maak wanneer hy sy selfopgelegde take uitgevoer het. Nie net ter wille van sy eie sielevrede nie, maar ook ter herinnering aan sy oupa en sy pa. En noudat hy daaraan dink: ook vir sy brose ma se onthalwe. Haar verdriet was destyds hartverskeurend.
Ondanks dié slegte herinneringe glimlag hy tevrede. Hy het gisteraand die eerste hekkie suksesvol oorgesteek.
Die fluitjieblaser is stil.
6
Daniels se lessenaar lyk soos altyd … asof ’n kategorie 1-orkaan in sy kantoor gewoed het. Kassie weet nie hoe die man weet wáár wat is nie. Die stapel boeke op die een hoek van sy lessenaar, half versteek onder ’n hoop papiere, lê al die afgelope drie jaar presies in dieselfde volgorde: Byleveld: Dossier van ’n baasspeurder, Criminal Masterminds, Killers in Cold Blood en Al Capone heel bo.
Daniels leun terug in sy stoel toe Kassie oorkant hom gaan sit. ’n Groot glimlag sit breed op sy hoekige gesig.
“Geluk, Kassie! Jy’t toe vir die breakthrough gesorg.”
“Hoe bedoel kolonel nou?”
“My móérketel, het Daan Nolte jou nog nie gesê nie?”
Daniels se woorde knetter soos masjiengeweervuur as hy opgewonde raak.
“Wat gesê?”
“Dat ons gisteraand besluit het om die Barlow-vrou en die Johannesburgse vriend aan te kla van moord. Ons het gistermiddag genoeg bewyse gekry.”
“Ek’s bly om dit te hoor,” sê Kassie. Ou Daan verdien ’n break, dink hy. Nie ’n slegte ou nie.
“Ja, ’n houtbeeld in die sitkamer was die finale nail in hulle doodskis. ’n Stukkie van die liggroen glas van die agterdeur se venster het in die beeld vasgesit. Dit nadat die jongste dogtertjie, ek dink sy’s vyf, met oorgawe vir Daan vertel het haar ma en dié vriend hou baie van mekaar. ‘They kissed the other night behind the bathroom door,’ seg sy toe so ewe vir Daan.”
Daniels lag. “Die media gaan nie hulle luck kan glo met dié juicy storie nie.”
Hy leun onverwags vooroor en steek sy hand na Kassie uit. “Jy verdien ’n handshake. Daai vrou het soveel kak in Daan-hulle se koppe gepraat dat hy en Robbie volgende jaar nog na die skim Maria se sogenaamde handlanger sou gesoek het. Moet sê, die vrou is so bleddie mooi, ek sou haar ook geglo het.”
Kassie trek verleë sy hand terug. “Ek’s bly ek kon help.”
“Brigadier Filander sal ook nog kom hand gee. Ek het gisteraand by die Barlow-huis vir hom gesê jy’t Daan-hulle op die regte spoor gesit. Daan en Robbie het bygestaan … omtrent op hulle batteries gepis.”
Daniels kyk af na die chaos op sy lessenaar, begin vaardig deur die papiere vroetel, bring dan soos ’n kulkunstenaar ’n groot bruin koevert te voorskyn.
“Hoe besig is jy en Rooi?”
“Gewone,” sê Kassie. “Klomp klein sakies, maar darem nie heeltemal oorlaai nie.”
“Right, ek’t vir julle nog enetjie om julle mee besig te hou.”
Daniels haal
