met White se skatting. Hy’s beïndruk met die lab-mense.
Magrieta is verlig hulle het nou ’n naam. Kassie het ’n vermoede sy word oorlaai met werk as navorser/argivaris/administratiewe klerk. Die Snawelman is ’n bykomende las vir haar.
“Ek’s toevallig nou net besig met die K’s,” sê sy opgewonde. Sy krap rond tussen die dossiere op haar lessenaar, maar skud dan haar krulkop moedeloos.
Sy steun toe sy opstaan. “Kom ons kyk net gou by die afgehandeldes. Soms raak die goed deurmekaar.”
Sy kyk beskuldigend in Kassie se rigting. Hy weet sy glo vas die speurders is die skuldiges. Sy krap rond in ’n staalkabinet, haal fronsend ’n dossier uit.
“Daniel Knobel. Saak afgehandel,” lees sy voor op die dossier voor sy dit vir Kassie gee.
Sy loer oor sy skouer toe hy die dossier oopmaak. Daar is net ’n enkele inskrywing, plus ’n fotostaat van ’n foto van die oorledene. Dit stem verbasend ooreen met die gesig wat die prof saamgestel het, groot neus en al. Die saak is by Nuweland-stasie deur Basil Lourens hanteer. Kassie skud sy kop; Basil is twee jaar gelede dood in ’n motorongeluk tydens ’n jaagtog agter huisrowers aan.
Die inskrywing is kort en saaklik: Knobel is as vermis aangemeld deur sy vrou; volgens die datum was dit ses jaar en nege maande gelede. Hy het laatmiddag in ’n park naby sy huis gaan stap en nooit opgedaag vir aandete nie. Die saak is binne vier-en-twintig uur oorgegee aan die Skiereiland se spesiale aksie-eenheid teen georganiseerde misdaad – daar is geglo Knobel se verdwyning hou verband met die Broeksma-reeksmoordenaarsaak wat die eenheid aan die ondersoek was. Broeksma is die volgende oggend naby Knobel se huis in Rondebosch gevang.
Die enigste ander inligting in die dossier is die name van die Broeksma-ondersoekspan. Kassie herken net een naam: Snoek Kruger, wat amper drie dekades gelede saam met hom in Bellville-polisie se derde pluimbalspan gespeel het. Kassie weet Snoek is by die polisie weg en het nou ’n viswinkel in die Paarl. Hy het op ’n keer aandete gekoop by Snoek se Viswinkel – ’n bleddie pap snoek.
Hy sal Snoek moet bel en hoor wat destyds gebeur het.
Kassie is eintlik verlig. Broeksma het Knobel vermoor en nou is Knobel se geraamte opgespoor. Nie veel wat hy en Rooi verder aan die sakie hoef te doen nie. Case closed.
9
Victor kan hom nog nie sover kry om iets te doen nie. Die vuil woonstel rus op sy gewete. Sy ma sou die piep gekry het as sy haar woonplek in so ’n toestand moes sien.
Maar sy gedagtes hou hom weg van enige aksie. Hy lê net op sy enkelbed en staar na die plafon.
Wat hy van plan is om te doen, kan skeefloop, weet hy. Lelik skeefloop. Hy kan met sy lewe boet, want hulle sal hom soek, hom jaag met alles tot hul beskikking. Hy ken hulle werkswyse maar te goed.
Andersins kan die polisie hulle voorspring en hom vang. Dié keer sal hy nie tien jaar kry nie, maar lewenslank sit.
Daarvoor sien hy nie kans nie. Dan eerder die dood.
Hy skud meteens sy kop. Sulke negatiewe gedagtes het nooit in die tronk sy gemoed besoedel nie.
Hy staan op, gaan lê op die vloer en begin opstote doen. “Een, twee, drie …” Hy dink aan sy oupa, sy pa en sy ma.
Ná ’n rukkie voel hy beter. Die klein insinking van netnou is seker natuurlik. Niks sal hom keer om sy planne deur te voer nie.
• • •
Kassie onthou die Broeksma-reeksmoordsaak vaagweg. Dit was destyds groot nuus. Broeksma het mense oor die Skiereiland heen met ’n rewolwer afgemaai en hulle dan in die veld begrawe. Hy verbeel hom Broeksma het ná sy inhegtenisname van sy slagoffers se grafte uitgewys, maar hy is nie doodseker nie.
Terug by sy lessenaar soek hy Snoek se nommer in die telefoonboek op. Hy wink vir Rooi nader. “Ek sit dit op speakerphone sodat jy ook kan hoor.”
Hy skakel die nommer. Snoek antwoord ná net twee luie.
“My magtig, Kassie, net ’n wonderwerk jy hou nog daar uit! Al ons ou manne moes mos maar pakkette vat en skoert,” groet Snoek. “Die Broeksma-reeksmoordenaar? Ja, ek onthou die saak goed, was myselwers in die ondersoekspan.”
Kassie vertel kortliks die storie van hoe Knobel se beendere gekry is en hoe hulle hom geïdentifiseer het. “Ons wil die dossier nou net behoorlik afsluit.”
Snoek fluit. “Jong, Kassie, ek’t geweet daai Knobel-ou se geval gaan nog eendag boemerang. En nou het dit gebeur!”
“Hoe bedoel jy?” vra Kassie verbaas.
“Kyk, Broeksma het mos ouens links en regs vrekgeskiet en begrawe. Na bewering agt van hulle. Die bliksem was heeltemal bosbefok. Maar agterna het hy kwansuis berou gehad en ons tot gehelp om die grafte van die vermoordes te kry. Almal behalwe Knobel s’n.”
“Hoe so?”
“Broeksma het gesweer hy’t nie vir Knobel afgestamp nie.”
“Nou hoekom is hy dan verbind met Knobel se verdwyning?”
“Daai doos van ’n hoofondersoekbeampte … Sybrand Vos. Hy’t besluit Broeksma het Knobel vermoor en basta met Broeksma se verklaring. Ons het Broeksma in Rondebosch gevang, nie ver van Knobel se huis af nie. Dit was vir Vos genoeg bewys. Hy’s ’n opregte windgat wat soveel glory as moontlik vir homself wou inoes.”
“Het dit nie in die hofsaak uitgekom dat Broeksma sê hy’t nie vir Knobel vermoor nie?”
“Nee, Broeksma het homself mos net voor die hofsaak in sy sel opgehang.”
“O ja, nou kom die storie terug na my. Het die bewaarders nie nog deurgeloop omdat Broeksma ’n klomp toue … of was dit nou skoenveters? … in sy besit gehad het nie?”
“Einste, skoenveters.”
“Kan jy onthou hoe Broeksma sy slagoffers vermoor het? Net geskiet?”
“Jip, net geskiet. In die hart gepot. Al sewe wat ons opgegrawe het.”
“Knobel is met ’n skerp voorwerp oor die kop geslaan.”
“Kassie, laat ek nou vir jou sê: Broeksma het nog by my gespog oor hoe ’n goeie skut hy was. Hy kon ’n hartskoot op twintig meter met toe oë doen, het hy gesê. Hy’t sy kick daaruit gekry om ouens te pot. As Knobel aan ’n kopwond dood is, was dit beslis nie Broeksma nie.”
Snoek bly ’n rukkie stil asof hy nadink. “En Broeksma het sy slagoffers diep onder die grond begrawe. As jy sê Knobel se beendere, oorgroei met mos, was op ’n stortingsterrein in ’n vullissak, kan ek jou waarborg Broeksma was nie die skuldige nie. Nog iets wat my destyds gepla het, was dat Broeksma uitgepass was toe ons hom vasgetrap het in sy agterkamer.”
“Uitgepass?”
“Ja, asof hy onder verdowing was. Hy’t eers heelwat later bygekom. Hy’t beweer hy weet nie hoe hy daar gekom het nie, maar al die bewyse was daar: sy klere in ’n tassie, sy rewolwer onder die kopkussing – dit maar net terloops.”
“Eienaardig
