“Wat meer is: Maureen wil nie kinders hê nie. Een van die dae is sy oor die muur en dan kan sy nie meer nie. Dis nie ’n kwessie van infertiliteit nie, daaraan kan hy iets probeer doen. Dis net dat sy weier.”
“Tragies,” mymer Brenda. “Wil hy baie graag kinders hê?”
“Ja, ek glo so. Dis ironies dat hy heeltyd ander mense se babas moet vang. Dis so … plaasvervangend.”
“Ja.”
Sou daar ’n vuurtjie wees waar ’n rokie trek? Loop Charl Naudé regtig rond? Sy wil dit nie van hom glo nie. En sy kry hom jammer. Hy lyk asof hy alles in oorvloed het, maar eintlik is daar ’n hartseer tekort in sy lewe.
Thomas betaal en hulle loop uit. Hy het sy arm om haar lyf en sy laat hom begaan, want sy wil nie ’n scène maak nie.
By die woonkwartiere parkeer hy en loop saam met haar op na haar woonstel, maar dié slag ontwyk sy daardie omhelsende arm.
Brenda skrik haar yskoud toe sy sien dat Kevin voor haar deur sit. Dit lyk asof hy lank gewag het.
“Wat op aarde doen jy hier?” vra sy.
Hy staan op, maar sy gesig is vertrek van woede. “Het jy tog nie saam met hierdie casanova uitgegaan nie?” vra hy bars. “En nou wil jy hom seker innooi?”
Brenda is snaarstyf gespanne en baie vies om haarself in dié situasie te bevind. Kevin gedra hom soos ’n jaloerse minnaar wat dink hy het besitreg op haar.
“Ons ken mekaar al jare lank en het net afskeid geneem,” sê sy kil.
“Watse afskeid?” vra hy met ’n stem wat van woede bewe.
“Sy gaan mos weg,” laat Thomas van hom hoor. “En wie dink jy is jy om my ’n casanova te noem?”
Die twee mans lyk asof hulle mekaar wil aanval en Thomas is groter en frisser as Kevin, wat Brenda bang maak.
“Gaan julle albei huis toe, asseblief,” beveel sy streng. “Nie een van julle kom in nie.”
Kevin probeer haar voorkeer toe sy die deur wil oopsluit. “Waarom gaan jy weg? Waarheen gaan jy?”
Sy druk by hom verby. “Ek gaan terug Suid-Afrika toe, oor ’n maand. Gee asseblief nou pad. Ek sal jou môre alles vertel.”
“Bye. Lekker baklei,” hoor sy Thomas sê, en hy verdwyn by die trappe af.
“Ek het lank vir jou gewag,” kla Kevin met ’n martelaarstem.
“Waarom? Jy het mos gesien ek is uit. Jy moes huis toe gegaan het.”
Sy hand sluit om haar boarm. “Jy skuld my ’n verduideliking. Waarom het jy met daardie vrouejagter uitgegaan?”
Sy sug ergerlik. “Los my, Kevin. Daar is geen rede waarom ek aan jou verantwoording moet doen nie. Gaan slaap nou. Ek is te moeg om jou vir koffie te nooi, en môre moet ek soos gewoonlik vroeg opstaan.”
Hy los haar en storm weg, by die trappe af. Brenda voel sleg oor die onderonsie, maar sy besitlikheid kan sy eenvoudig nie meer verduur nie. Sy gaan net môre kennis gee en haar plek op die vliegtuig terug Suid-Afrika toe bespreek.
5
Brenda is skoon op haar senuwees terwyl sy wag om voor die komitee van die Departement Ginekologie en Verloskunde te verskyn. Dis weer die ou bekende gebou, met mense wat sy ken en groet en wat haar terug verwelkom en tuis laat voel. Selfs die reuke is bekend, en die vriendelike deurwagte by die ingange het haar sowaar herken. Dis asof sy nooit weg was nie.
Die komitee gaan haar aan ’n mondelinge kruis- en ondervraery onderwerp en sy sal haar storie moet ken. Sy stuur ’n smeekgebedjie op, haar hande inmekaargeklem. Al ken sy hulle reeds, weet sy dat dit streng gaan wees en dat die standaard hoog is. ’n Ander kandidaat is nou voor die komitee en sy het gelukkig tyd om te dink.
Sy kyk by die venster uit na die binneplein, die kafeteria en die koshuise in die verte. In daardie Huis Francie van Zijl het sy jare lank gebly en hard geswot. Nou het sy ’n dorpshuis in Loevenstein gekry, maar as sy nie vandag slaag nie, sal sy dit moet prysgee. Rolf het haar verseker dat sy altyd by sy praktyk op Stellenbosch kan kom aansluit, en sy is diep dankbaar vir dié vangnet indien sy val.
Eben wou nie saam terugkom nie, want hy wil nog vir minstens ses maande die groot salaris in Engeland verdien. Die probleem is net dat die lewenskoste daar so hoog is; dit sluk in elk geval baie van dié verdienste in. Nogtans het sy dit reggekry om heelwat te spaar.
Kevin het daarop aangedring om saam te kom na die lughawe om haar weg te sien, en hy het belowe dat hy nog vir haar in Suid-Afrika gaan kom kuier.
Thomas is besluiteloos oor sy toekoms, maar sy kry tog die indruk hy is uitgekuier met Londen, en veral met die jong dokter wat, soos hy beweer, haar kloue in hom wil slaan. Hy is net so bang vir ’n verbintenis soos sy wat Brenda is.
Die deur gaan oop en die ander kandidaat kom uit. Sy lyk vir Brenda taamlik bleek en bedremmeld.
“Was dit erg?” vra Brenda simpatiek.
“Sjoe, ek dag ek sneuwel. Hulle het my onder kruisverhoor geneem. Dis die ergste mondeling wat ek al ooit beleef het. Ek kan jou net sterkte toewens.”
Brenda byt op haar lip. As sy vandag faal, sal dit die eerste keer in haar lewe wees dat sy nie slaag in wat sy aanpak nie. Dit sal haar beslis nederigheid leer.
Sy bid weer soos sy haar hele lewe lank voor eksamens bid, met haar oë toe en haar hande teen mekaar.
“Dokter Wiechers,” laat ’n stem haar skrik en sy maak haar oë oop.
Dis professor Aucamp en hy glimlag vir haar. “Kom maar binne.”
Die volgende uur veg sy vir haar loopbaan en toekoms. Hulle peper haar met vrae, maar sy kan alles beantwoord. Sy vergeet skoon om senuagtig te wees, want haar kennis is blykbaar darem toereikend om hulle tevrede te stel.
Nogtans voel haar bene taamlik lam toe sy uitstap. Hulle sal haar die uitslag laat weet, en die wag gaan baie spanning meebring. Intussen sal sy teruggaan na Rolf en Lisa op Stellenbosch, wat haar moreel ondersteun.
Asof in ’n waas loop sy uit op die parkeerterrein en na haar geel Volksie. Sy sien niks en niemand raak nie. Die vrae en haar antwoorde maal deur haar kop.
Haar deur is halfpad oop toe ’n groot, silwer Mercedes baie vinnig by die parkeerplek langs hare intrek, sodat sy skrik, haar deur toeklap en teen die Volksie terugkrimp.
Wie is so onverskillig en haastig? dink sy ergerlik.
Die man wat uitklim, slaan haar asem skoon weg.
“Ekskuus, ek het jou amper te laat raakgesien,” hoor sy Charl Naudé se diep stem sê. “Dis van skone haastigheid.”
Sy staar hom aan en hy frons. Hy staar terug. “Maar my magtig, dis mos Brenda Wiechers. Wat maak jy hier?”
Waarom doen haar hart nou sulke snaakse toertjies en is sy so kortasem?
“Hallo,
