is kommerwekkend. Sy probeer haar kalmeer, maar dis duidelik dat sy geweldige pyn ervaar.
“Ontspan net as u kan, mevrou,” paai sy. “U het niks te vrees nie.”
Maar sy is self bekommerd, want sy vermoed dat die vrou ’n buisswangerskap kan hê. Indien wel, moet sy dadelik opereer. Dit sal nie haar eerste operasie wees nie, maar haar eerste sedert sy as kliniese assistent aangestel is.
“As jy oor enigiets twyfel, skakel die konsultant of vir my,” het professor Aucamp haar dit op die hart gedruk. “Moenie onnodig kanse waag nie.”
Sy kan haar oë nie glo toe sy die naam en nommer van die konsultant op bystand sien nie: Charl Naudé. Hy gaan dink sy is onbeholpe. Nee, dit maak nie saak nie. Daar is lewens op die spel.
Sy skakel die nommer en die telefoon lui ’n ruk lank. “Antwoord asseblief!” smeek sy deur haar tande en stamp haar voet op die vloer van ongeduld.
“Charl Naudé,” kom die diep stem uiteindelik oor die telefoon.
“Charl, dis Brenda Wiechers …”
“Brenda?” Hy klink verras. “Wat kan ek vir jou doen?”
“Hier is ’n swanger vrou by ongevalle en ek vermoed sy het ’n buisswangerskap. Ek sal moet opereer, maar ek sal bystand waardeer.”
“Jy is skoon uitasem. Ek is binne twintig minute daar. Die teater moet solank reggekry word, en reël ’n narkotiseur.”
Brenda voel asof sy soos ’n rysmier op steroïede rondhardloop terwyl sy links en regs bevele gee. Toe sy weer opkyk, kom Charl vinnig in die gang aangeloop.
“Dankie dat jy gekom het,” hyg sy. “Kom kyk na die pasiënt.”
Hy buk oor die beswete vrou, haar gesig doodsbleek en angstig, en plaas sy hand op haar buik.
“Jy is in goeie hande, mevrou. Ons gaan opereer.”
Die vrou steek haar hand uit en hy neem dit. Sy lyk so vol vertroue, al het sy trane in haar oë. Brenda het lank laas iets so roerend gesien. Die arme pasiënt is vreesbevange; sy wil ook maar gerus gestel word en menslikheid ervaar. Charl het duidelik ’n slag met mense.
In die teater, geskrop en aangetrek, staan hulle en kyk hoe die narkose toegedien word.
“Jy opereer, ek kyk toe,” sê Charl.
Brenda put krag en kalmte uit sy nabyheid. Hy staan groot en rustig daar, asof hy haar ten volle vertrou.
Die operasie verg intense konsentrasie, en meganies pas sy alles toe wat sy geleer het. Die hele wêreld konsentreer in hierdie vrouelyf, haar twee hande en die instrumente wat die teatersuster aangee.
Dit ís toe ’n buisswangerskap, en Brenda handel alles onder Charl se wakende oog af.
Uiteindelik maak die verpleegster die bandjies van haar operasiejurk los en sy trek dit uit. Sy voel ’n hand op haar skouer en kyk om. Dis Charl, sonder sy masker en jurk.
“Welgedaan. Jy het my nie eens nodig gehad nie.”
Sy grysblou oë hou hare gevange. Sy glimlag dankbaar.
“Dankie dat jy gekom het. Ek het groter geskrik as wat ek moes. Volgende keer sal ek meer selfvertroue hê. Ongelukkig het die baba nie oorleef nie. Die arme jong ma. Sy gaan so hartseer wees as sy bykom.”
Sy blik versag toe hy die trane in haar oë sien. “Ja, sy gaan treur. Dis maar ons lot om met mense se vrese en teleurstellings ook saam te leef. Die gesonde geboortes en die blydskap maak gelukkig op vir die hartseer kere.”
“Dis juis oor dié hoop en die vooruitsigte dat ek graag ’n ginekoloog wil word. Dis tog die grootste wonderwerk in die wêreld as ’n baba gebore word.”
“Ja, is dit nie?”
Hy klink amper bewoë en sy voel deernis vir hom. Hy wil so graag self kinders hê, maar hy word dit ontsê.
“Ek kon professor Aucamp geskakel het,” sê sy verskonend. “Ek hoop ek het jou nie te veel verontrief nie.”
“Nee wat, ek is mos beskikbaar. Ek help al jare lank as konsultant. Al het ek ’n praktyk, wil ek graag my deel doen om aspirant-ginekoloë te help oplei. Dit gee my groot plesier om te sien hoe hulle ontwikkel.”
“Dankie weer eens.”
As hy só vir haar glimlag, word sy sommer week.
“Totsiens, Brenda. Sterkte met die werk,” groet hy.
“Totsiens, Charl. Of … ek behoort jou seker hier dokter te noem. Dis darem net meer professioneel.”
“Maak soos jy lekker kry. Ek gee nie om nie.”
Sy kyk die lang gestalte agterna toe hy wegloop. Geen man het nog ooit so ’n effek op haar gehad nie, sug sy innerlik. So asof al haar sintuie opgeskerp word.
Sy draai om en loop in die gang af. Sy sal die hartseer nuus aan die pa moet oordra, en haar hart krimp ineen by die gedagte. Arme jong mense, dis hulle eerste kind en hulle verloor hom. Dit verg altyd wilskrag om nie saam te huil nie. Sy sal hulle moet moed inpraat en probeer om haar oë droog en haar stem egalig te hou.
Charl loop na sy motor en adem die koue aandlug in. Om te dink dat dit Brenda Wiechers is wat hom laat kom het – sy wat altyd soveel selfvertroue het. Haar hande het egter nooit gebewe toe sy geopereer het nie. Sy was doelgerig en het haar goed van haar taak gekwyt.
Hy het hom nog klaargemaak om te kritiseer en raad te gee, maar dit was nie nodig nie. Sy het die vrou ook korrek gediagnoseer en waarskynlik haar lewe gered. Maar dis so jammer oor die baba. Hy kan nooit gewoond raak aan die hartseer wat mense by so ’n verlies ervaar nie. Het die man sy vrou maar vroeër hospitaal toe gebring. Nou moet die arme Brenda die slegte nuus aan hulle oordra.
Dié meisie het hom gefassineer van die eerste oomblik dat hy haar gesien het. Sy is hipersensitief en vreeslik trots. Die nekkie is so styf. Maar jy sien sommer sy is ’n vrou met hart, met deernis vir haar medemens.
Sy het baie meer ruggraat as sy arme nefie Thomas. Hy het Thomas al uit ’n paar moeilike situasies gered, maar die een ding wat hy nooit vir hom sal doen nie, is om ’n aborsie uit te voer op ’n meisie wat hy swanger gemaak het. Die lewe is heilig en moet gerespekteer word.
Gelukkig was die swangerskaptoets van die matriekmeisie wat in Thomas se eerste jaar gedink het sy is verwagtend negatief.
Hy sug toe hy dink hoe Maureen nou weer tekere sal gaan omdat hy uitgegaan het om ’n vroulike kliniese assistent by te staan. As sy moet weet dat dit die mooi meisie van die aand van Arnold se partytjie was, sal sy nog meer ontsteld wees.
Met haar jaloesie en selfsug het sy sy liefde doodgesmoor. Hy is siek en sat vir haar scènes oor niks, en haar ooraktiewe verbeelding. Hulle is al so lank ongelukkig. Is dit nodig om so voort te gaan terwyl hulle nie eens ’n kind het om hulle bymekaar te hou nie?
6
Vir Brenda was haar eerste week as kliniese assistent vreesaanjaend. Dit het soms gevoel asof net stuwings
