kom om die motor gestap, asof hy vergeet het dat hy haastig was.
“Nou toe nou. Ek moet seker vir jou duim vashou, nè?”
Hy steek sy hand uit en sy neem dit. Die aanraking oorstuur haar amper. Hy los nie dadelik haar hand nie.
“Ja, asseblief. Dis die eerste dag van die res van my lewe. As ek nou verkeerd draai by die vurk in die pad … weet ek nie.”
Hy lag en kyk na die Volksie se naam in rooi geverf. “Skigtige Saartjie, nè?”
Dan besef hy blykbaar waar hy is. “Hemel, verskoon my tog. Ek is laat vir ’n belangrike afspraak.”
Vinnig maak hy sy kattebak oop en haal ’n aktetas uit.
“Sterkte en voorspoed, Brenda. Ek sal jou seker weer raakloop.”
“Ja, dankie …”
Brenda klim in haar motortjie en sit eers droomverlore. Haar pad het al ’n paar keer met Charl Naudé s’n gekruis. Dis onmoontlik om onverskillig of afsydig teenoor ’n man soos hy te staan. Om hom te sien was net so aardskuddend soos die mondeling.
Brenda val Rolf om die hals. “Ek het geslaag! Ek is in! Hulle bied my ’n pos as kliniese assistent aan!”
Haar lag sit om in trane van blydskap en hy hou haar styf vas. “Gode sy dank. Hoe ons met jou sou huishou as jy dit nie gekry het nie, weet ek nie. Maar ons het eintlik volle vertroue gehad dat jy dit sou kry. Geluk, my ou sussie. Mamma sou baie trots op jou gewees het.”
Sy snuif en vroetel in haar sak vir ’n snesie, vee haar oë en neus af. “Ja, ek voel altyd ek doen dit ook vir haar, want sy het my so aangemoedig.”
Met besitterstrots staan Brenda in haar nog karig gemeubileerde sitkamer. Sy het haar eie woonplek. Die deposito is betaal met wat sy uit haar Engeland-salaris gespaar het en nou behoort die plek aan haar. Die maandelikse paaiemente is bekostigbaar. Sy voel ryk, al is haar huidige salaris nie naastenby so groot soos in Londen nie. Hier is die lewe in elk geval nie so duur nie.
Rolf-hulle het vir haar ’n paar meubelstukke gegee, en sy het ’n paar gekoop. Sy wil nie skuld aangaan nie, want sy weet hoe dit voel om geldkommer te hê. Sy moet ook spaar vir ’n nuwe motor, want arme Saartjie is al bejaard. En sy sal baie moet ry, ook in die nag. Haar motor moet betroubaar wees, anders gaan staan sy langs die pad.
’n Motor toet voor die huis en sy haas haar buitentoe. Rolf se BMW staan daar, en sy en Lisa se glimlaggende gesigte kyk vir haar. Brenda maak Lisa se deur oop. “Kom kyk my paleis,” nooi sy uitgelate.
“Ons het kos en wyn gebring om dit in te wy,” sê Rolf. “Ek haal dit net gou uit die kattebak.”
Brenda verstom haar oor die hoeveelheid. “Dankie, maar hoe gaan ons so baie opgeëet kry?”
“Jy kan daarvan in jou yskas bêre vir môre,” sê Lisa.
“Ek sal moet leer kook. Daar was nog altyd koshuis- of kafeteriakos in my lewe, en jy kook so lekker by jou huis dat ek net kon aansit en geniet. My nuwe stoof roep my. Dis so mooi en aanloklik dat ek al resepteboeke gaan koop het. Een van die dae nooi ek julle vir ete.”
Hulle gaan sit by haar eetkamertafel en Rolf maak die wyn oop en skink.
“Ons drink op jou suksesvolle toekoms,” sê hy en hulle klink glase.
Brenda sug van lekkerkry. “Dis wonderlik om terug te wees in Suid-Afrika se sonskyn en om julle weer te sien. Ek het regtig na julle verlang. Ongelukkig verlang ek nou na ou Eben. Hy is tog so ’n tonic.”
“Wanneer kom hy terug?” vra Rolf.
“Miskien volgende jaar. Hy het natuurlik die voordeel dat sy broer nog vir ’n jaar in Londen gaan wees voordat sy termyn verstryk. Ons het lekker by hulle gekuier in hulle mooi huis in Wimbledon.”
“Dié Kevin Wakefield van wie jy geskryf het,” sê Lisa, “wou hy ernstig raak? Dit het so geklink.”
Brenda sug en kyk in die hart van haar glas rooiwyn. “Ek sou dalk langer gebly het as hy my nie so die skrik op die lyf gejaag het nie. Hy was van die begin af skoon oorhoeks. Hy het gedreig om eendag te kom kuier.”
“Maar jy stel regtig nie belang nie?”
“Nee, hemel. Hy maak my benoud.”
Voor haar geestesoog verskyn meteens die aantreklike gesig van Charl Naudé. Nee, sy moet ophou om aan hom te dink, betig sy haarself. Ophou om bewus te wees daarvan dat hy binne ’n radius van tien kilometer van haar af is. ’n Man soos hy is haar nie beskore nie.
Hoogs opgewonde meld Brenda haar die volgende dag by die hoof van die Departement Ginekologie en Verloskunde aan.
Martie Stiglingh, sy sekretaresse, verwelkom haar. “Haai, dokter, ek hoor jy word een van ons kliniese assistente. Welkom hier by ons.”
“Ja. Hallo, mevrou Stiglingh. Dis lekker om u weer te sien.”
Die sekretaresse lag en skud haar kop. “Jy kan my regtig nou Martie noem, en ek gaan jou Brenda noem. Ons ken mekaar mos al lank. Jy is een van vier kliniese assistente hier in ons departement en julle moet ongelukkig ’n kantoor deel. Maar julle is tog meesal in die hospitaal. Kom ek gaan wys jou, dan kan jy die ander personeel groet.”
Brenda het vir al die ou bekendes gaan dagsê, dié wat op kantoor is en nie by die hospitaal nie, en dan ontmoet sy een van die kliniese assistente. Hy sit en skryf iets op ’n skootrekenaar.
“Brenda, dis dokter Steve Mellon,” stel Martie haar voor. “Steve, dis dokter Brenda Wiechers. Sy begin nou hier. Steve is al die tweede jaar hier by ons.”
Hy staan op en skud Brenda se hand. “Wel, aangename kennis. Ek hoop jy kan vasbyt, want ons werk heluit hard.”
Hy lag egter en sy hou dadelik van hom. Hy is lank en skraal, met bruin krulhare wat deurmekaar is en vriendelike bruin oë agter ’n byderwetse brilletjie.
“Aangename kennis. Ek is nie bang vir harde werk nie. In my Zuma-jaar en by die hospitaal in Londen het ek lang ure gewerk en niks daarvan oorgekom nie.”
Hy bekyk haar waarderend op en af. “Jy lyk meer soos ’n filmster as ’n ginekoloog, maar ek glo jou as jy sê jy kan hard werk.”
Die man is ’n regte vleier, dink Brenda.
“Maak jou tuis, en dan gaan sien jy vir prof Aucamp,” sê Martie. “Hy wil jou in die ding inlyf. Lyk my jy is sommer weer sy blue-eyed girl. Ek het geweet hy sal sorg dat jy aangestel word. Hy het altyd gesê jy is die beste student wat hy al ooit gehad het; jy het die mans ver uitgestof.”
Toe Brenda die eerste keer op roep is, word sy met behulp van die draradio gevra om na ongevalle te kom. Sy haas haar van haar huis af Tygerberg toe, want sy moet binne ’n halfuur aanmeld, en hoe gouer hoe beter.
Die bekende reuke van die hospitaal begroet haar toe sy by die ginekologie-afdeling aankom. Die ongevallebeampte het ’n noodgeval ondersoek en die swanger vrou word ingestoot.
Brenda reël dadelik vir haar ’n bed, verlig dat een beskikbaar is. Toe ondersoek sy haar.
