ek neem aan dis jou naam …”
“Ja, Wayne Oberholzer, dokter.”
Sy steek haar hand uit, al merk sy dat sy hand vuil en vol ghries is. “Brenda Wiechers. Baie dankie hiervoor. Wie het jou laat kom?”
Hy vee eers sy hand aan sy rooi oorpak af voordat hy haar hand neem. “Dokter Naudé, die ginekoloog.”
Nes sy gedink het. Sy is diep in die skuld by Charl.
“Wat kos dit, Wayne? Ek betaal sommer nou. Laat ek net my tjekboek gaan haal.”
“Dok, nee wat, dokter Naudé het klaar gebetaal.”
Sy byt op haar lip. “Dan moet ek hom terugbetaal. Ek kan nie dat hy hiervoor betaal nie. Hoeveel het dit gekos?”
Hy grinnik. “Nee, ek meen eintlik dat hy my klaar betaal het toe my vrou gekraam het. Ek kon nie dadelik betaal nie, toe gee hy my sommer afslag en wag dat ek bietjie-bietjie betaal. Dis ’n man uit een stuk daai. Ek was toevallig naby die hospitaal toe hy bel en dit was sommer woerts-warts. Dok moenie worry nie. Anderdag as jy my weer nodig het, kan jy betaal.”
Hy kyk meewarig na Saartjie, wat dapper en goudgeel in die sonlig staan asof sy nooit vir Brenda in die steek gelaat het nie. “Hierie klein tjorrie is oor die muur. Dok kan gerus ’n ander kar koop.”
“Ja, ek moet. Die tyd het nou aangebreek. Maar intussen moet ek wiele hê. O genade, die battery is seker pap.”
“Ag, ek laai hom vir jou. Tjop-tjop. No worries. Mahala en verniet.”
“Dan gaan maak ek solank vir ons tee. Of wil jy liewers koffie hê?’
“So ’n ou boeretrosie sal die keel lekker natmaak, thanks.”
Kort voor lank kom Brenda uit met die skinkbord en sit dit op die grasperkie neer. Hulle sit net daar en drink. Gelukkig dat sy winkelkoekies het, Eet-sum-mor. Bak is nie juis haar sterk punt nie.
Wayne drink met smaak en verslind al die koekies. Toe help sy hom om weer lewe in Saartjie te skok.
“Oukei, sy’s goed vir ’n trip na die naaste garage,” grap hy.
Sy bedank hom hartlik en voor hy wegry, leun hy by sy oop venster uit en grinnik.
“Ek het wragtig nie geweet hulle maak deesdae sulke mooi dokters nie. Dit was nou net ’n plesier. Dok moet mooi ry.” Hy gee ’n fluit en trek weg.
Brenda kan net lag toe hy om die draai verdwyn.
Sy neem die skinkbord en sien dat van die bure na haar kyk. Hulle het natuurlik die hele petalje dopgehou en dink ongetwyfeld sy is ’n vreeslike flentergat-buurvrou. Sy groet vriendelik en vlug met blosende wange die huis in.
Sy moet dadelik vir Charl skakel en dankie sê. Sy het sy spreekkamer se nommer.
“Dokters Naudé, Visser en Benade,” antwoord ’n vriendelike vrouestem.
“Goeiemôre, dis dokter Brenda Wiechers. Is dit moontlik om met dokter Naudé te praat?”
Dit klink darem formeel as sy haar titel gebruik. Sy wil nie hê hulle moet dink sy maak ’n persoonlike oproep nie.
“Waaroor gaan dit, dokter?”
“Oor ’n pasiënt.” Dis nie heeltemal jok nie, vertel sy haarself, want die pasiënt is Skigtige Saartjie.
“Dokter Naudé is net besig met ’n oproep. Wil u aanhou of sal ons u terugskakel?”
“Ek moet uitgaan … Nee, ek hou nog ’n rukkie aan, dankie.”
Strelende Mozart-musiek begin in haar ore speel en sy neurie saam, want dis ’n bekende simfonie.
“Hallo,” onderbreek die diep, bekende stem haar. “Charl Naudé hier.”
“Charl, dis Brenda.”
“Brenda! Is jy weer heel en uitgerus? Jy was darem lamlendig gisteraand, arme ding. Jy het seker nie gedink jy gaan jou as afwerk by Tygerberg nie, of hoe?”
“Ek en Saartjie is albei nog heel. Baie dankie vir jou hulp gisteraand, en dat jy Wayne se insleepdiens gereël het om Saartjie ook te red. Ek weet regtig nie wat ek sonder jou hulp sou gedoen het nie.”
Hy lag, en dis vir haar die mooiste geluid. “Dis sommer niks. Maar jy kan nie met daardie ou dingetjie ry nie. Sy’s poegaai.”
“Wayne het die battery vir my gelaai. Ek is vreeslik sentimenteel oor Saartjie, maar Rolf het lankal vir my gepreek dat ek ’n nuwe motor moet koop.”
“Hy’s heeltemal reg. Dis gevaarlik as sy jou in die steek laat. En sy het geen inruilwaarde nie.”
“Nee, maar ek gaan haar nie verkoop nie. Sy kan ’n tuinversiering word, soos party mense dwergies en feetjies in die tuin vertoon.”
Hy lag weer. “Hoe lank gaan jy intussen met haar ry? Dis ’n waagstuk, hoor.”
“Ek het gedink ek ry sommer vanoggend garage toe en kry ’n motor. Rolf sal verlig wees as ek dit nie langer uitstel nie.”
“Wat beoog jy om aan te skaf?”
Sy blaas haar asem hoorbaar uit. “Wel, ek het nog altyd gedroom oor die nuwe Volksie. Ek hou maar by die produk. Maar ek weet die New Beetle Highline is duur …”
“Ja, hy is ’n entjie oor tweehonderd duisend. Die deposito is nogal groterig. Hoekom dink jy nie aan bruikhuur nie? Die paaiemente per maand is minder as wanneer jy koop, en jy betaal nie ’n deposito nie. Vir jou eerste groot motoraankoop is dit dalk makliker. Daarna kan jy koop, as jy meer gevestig in jou beroep is en jou salaris is hoër.”
“Jy gee my idees … Genade! Ek is so jammer. Jy is besig en ek mors jou tyd oor die foon.”
“Nee, jy mors nie my tyd nie. Wil jy hê ek moet jou garage toe neem en die verkoopsman ’n bietjie boelie?”
“Ek … weet nie. Ek kan vir Rolf vra.”
Hoe kan sy verwag dat Charl Naudé, die getroude dokter, haar soos ’n man of kêrel ondersteun? En sy praktyk is seker boonop baie besig.
“Nee wat, dan moet hy alles los en al die pad van Stellenbosch af hierheen kom. Ek kan jou vanmiddag hier na Voortrekkerweg neem. Dis ’n uur of wat in en uit. Ek sal jou daar los sodat jy jou dinge kan reël, en dan kan die garage se mense jou tuis besorg.”
Sy ís verleë, en sy het geen ondervinding van motor koop nie.
“As jy regtig dink jy kan ’n paar minute vir my afknyp, sal ek dit vreeslik waardeer as jy my in die geheimenisse van die motorwêreld kan gaan inlyf.”
“Met plesier. Ek maak net gou met twee pasiënte klaar. Dan sien ek jou oor sowat ’n uur. Reg so?”
“Ja, baie dankie.”
Sy steek dalk nou haar kop in ’n bynes, maar dis weer eens ’n noodgeval. Hy is
